Voor het vijfde jaar op rij denk ik in de aanloop naar #GF1X na over een blogproject.
Ik denk dat iedereen van mijn generatie Trainspotting (meerdere keren) gezien heeft. Zelf was ik jong, te jong om écht te snappen wat drugs met een verslaafde mens kunnen doen. Maar het heeft zeker mijn beeld over drugs mee beïnvloed.
Twintig jaar later komt er ineens een vervolg: T2 Trainspotting. Altijd een tikkeltje tricky… Het feit dat dezelfde regisseur (Danny Boyle) met dezelfde acteurs (hoera voor Ewan McGregor en de rest) aan de slag gaat, stelt weliswaar enigszins gerust.
Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden fan van Ewan McGregor en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Onlangs zag ik hem nog glanzen in het derde seizoen van Fargo (op Netflix) waar hij in een zalige dubbelrol beide broers Emmit en Ray Stussy neerzet.
Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden ook fan van Choose life, wellicht het eerste elektronische nummer dat ik kon appreciëren. Vooral die tekst…
Herinner je die nog?
De tweede film vind ik zeker niet slecht, maar het is vooral de geupdate tekst van ‘Choose life’ die mij opvalt. Zalig hoe je de tijdsgeest zo kunt aflezen, alleen jammer dat Mark (Ewan McGregor) ‘Choose life’ nu net iets te theatraal proclameert.
Choose life
Choose Facebook, Twitter, Instagram and hope that someone, somewhere cares
Choose looking up old flames, wishing you’d done it all differently
And choose watching history repeat itself
Choose your future
Choose reality TV, slut shaming, revenge porn
Choose a zero hour contract, a two hour journey to work
And choose the same for your kids, only worse, and smother the pain with an unknown dose of an unknown drug made in somebody’s kitchen
And then… take a deep breath
You’re an addict, so be addicted
Just be addicted to something else
Choose the ones you love
Choose your future
Choose life
Een boek van Tommy Wieringa
Vorige week placeerde ik opnieuw een sprintje met ‘De dood van Murat Idrissi’, de nieuwe – dunne – roman van Tommy Wieringa. Wel leuk om te vermelden dat ik naar aanleiding van mijn opmerking over de onfortuinlijke SPRINTER-sticker de volgende ochtend meteen een mailtje kreeg van bib De Krook. Een halve dag later nog eentje met de melding dat mijn begrijpelijke opmerking was aangekaart, niettemin moeten die stickers blijkbaar standaard rechtsboven geplakt worden. Ook al doet dat Murat van de cover verdwijnen. Tja, nobele poging van een personeelslid om even customer intimate te zijn…
Een boek van José Samarago
Opnieuw een boek uit de collectie van openbare bibliotheek De Krook. Ik zal dit feitje misschien niet meer telkens herhalen in de toekomst, anders wordt het té eentonig… Ga er gewoon van uit dat alle boeken die ik sinds midden juni 2017 lees of nog zal lezen ontleend worden enkele verdiepen onder mijn werkplek. ‘De stad der blinden’ roept blijkbaar sterke gevoelens op, want ik kreeg nogal wat reacties toen ik dit boek postte als mijn volgende leesvoer. Dat mag ook wel bij Nobelprijsmateriaal.
Okay, waar zal ik beginnen? Bij het feit dat sommigen mij al jarenlang ‘de officieuze voorzitter van de Kobe Desramaults fanclub’ noemen. Bij het feit dat Kobe op mijn blog zwaar vertegenwoordigd is – tik maar eens ‘Kobe’ of ‘Superette’ in als zoektermen?
Misschien met een snelle schets: Kobe stopte vrij recent met In De Wulf (Dranouter) en De Vitrine (Gent). Wel bakt hij nog steeds vrolijk verder met Biggie Lemke / De Superette in Gent én Bokrijk en focust hij nu voluit op zijn nieuwe project met 2020 als houdbaarheidsdatum: Chambre Séparée in de oude Belgacomtoren.
Wanneer ik ‘open for reservations’ spot op Instagram, neem ik meteen actie. Ik geef toe, je zou kunnen denken dat Kobe nogal wat drempels inbouwt. Je mag er enkel per 1 of 2 reserveren. Gezellig toch, een intieme setting en geen luidruchtige groepen? Je moet op voorhand betalen. Handig toch, dan voelt het alsof je de avond zelf quasi niets moet betalen? Hij houdt geen rekening met diëten. Niet ideaal voor een zwangere vrouw, maar Kobe en zijn leveranciers moet ik voedselgewijs toch blindelings kunnen vertrouwen? Chambre Séparée opent op 1 juni, dus het lijkt mij een goed moment om aan het einde van de eerste maand te reserveren. Vrijdag 30 juni, we have a date!
Parkeren doen we op het nabijgelegen Julius de Vigneplein en tegen 19u45 stappen we de betonnen toegangstrappen op. We worden geleid naar oranje en beige Cassinazetels van Gerrit Rietveld in een met gebogen gordijnen afgescheiden gedeelte. De rest van het interieur ziet er alvast veelbelovend uit, maar wij genieten eerst even van dit hoekje. Hoge plafonds, betonnen gewelven, donkergroen kamerbreed tapijt, … Kortom: hoedje af voor interieurontwerper Frederic Hooft. Hij combineerde retro en modern naadloos met een metropolistisch resultaat als gevolg waar ik mij meteen 100% in mijn element voel. Dit is honderd keer meer mijn ding is dan de landelijke sfeer van In De Wulf.
Tijd voor een eerste interieurkiekje dus en meteen ook de melding dat ik me gisteren – na lang overwegen – voorgenomen had om voluit voor de eetervaring te gaan. Dat betekent niet elk bord fotograferen en notuleren, mijn iPhone zo veel mogelijk aan de kant. Ja, dat is een relatief radicale beslissing als je er achteraf graag wil over schrijven. Maar ik kan nu al zeggen dat ik het zó opnieuw zou doen, want ik genoot des te bewuster. Gelukkig kan ik beroep doen op beelden uit de pers, van op andere blogs of van een goede vriend die eerder deze week dineerde bij Chambre Séparée.
Copyright – Wouter Maeckelberghe voor De Tijd