Pauze, voor even of altijd…

577 resto reviews later.

De rek is er uit. De motivatie ver te zoeken. Het is op. Vandaar het besluit om op blogpauze te drukken, wellicht zelfs op blogstop.

De liefde voor eten is niet weg, zelfs levendiger dan ooit. ‘t Is met een goed bevolkte kookboekenplank en dito restolijstje dat deze foodie de keukenhanddoek gooit.

De beelden zullen blijven, als post of story op Instagram. Ik stop alleen met schrijven, tenminste toch in ‘t lang.

We blijven ontdekken en genieten, vaak zelfs met ons drie. Want hoewel we hem zeker niet in een bepaalde richting willen pushen, hoop ik stiekem op Georges als mijn nieuwe culinaire evenknie.

Tot later! Aan mijn keukenblok, de toog of op restaurant. En wie weet neemt mijn passie voor woorden op een dag weer de bovenhand.

2020 in – helaas te weinig – resto reviews

Vorig jaar lijstte ik mijn vijf ontdekkingen van 2019 op. Toen kon ik uit een relatief ruime lijst van 34 restaurant recensies mijn favorieten selecteren. Dit jaar is alles anders… Ook mijn lijstje met resto reviews is logischerwijs beduidend korter: ocharme 11 stuks.

Ik kon ervoor gekozen hebben om dit jaar over take aways te bloggen. Daarvoor passen deed ik om twee redenen. Eén: hoewel ik van al dat afhaallekkers genoot, gaat er toch niets boven de ervaring van het complete plaatje op restaurant. Twee: ook hier was het ettelijke maanden jongleren met z’n drieën 24/7 thuis en toen dat voorbij was, moest ik vooral bekomen. Bloggen was dus even niet echt top of mind.

Omdat een selectie maken uit 11 posts mij wat nutteloos leek, hierbij de volledige lijst met mijn uit-eet-avonturen van het voorbije jaar.

1 – Finjan (Antwerpen)
https://elidesc.com/restaurant/finjan/
De beste pita van ’t stad – en vermoedelijk ook ver daarbuiten

2 – Bao Bang Bang (Elsene)
https://elidesc.com/restaurant/bao-bang-bang/
Buns en meer Japans lekkers zoals okonomiyaki en takoyaki

3 – Kato (Antwerpen)
https://elidesc.com/restaurant/kato/
Next level sushi en meer Japanse goodness

4 – Jus (Gent)
https://elidesc.com/restaurant/jus/
Klassiekers in een intieme setting bij chefkok Griet en gastheer Michiel

5 – Shinsen (Gent)
https://elidesc.com/restaurant/shinsen/
Vlotte rice bowl met Japanse meatballs – blijkbaar veel Japans begin 2020

6 – Bistrot Du Nord (Antwerpen)
https://elidesc.com/restaurant/bistrot-du-nord/
Mijn enige ster van 2020: klassieke keuken tot in de perfectie

En toen kwam de eerste lockdown…
Ons land én de horeca op slot!

13/03/2020 – 07/06/2020

7 – Mission Masala (Gent)
https://elidesc.com/restaurant/mission-massala-gent/
Een zalig ogende en smakende Indische bom om te delen

8 – The Wan & Only (Gent)
https://elidesc.com/restaurant/the-wan-only/
Mosselfestijn op het terras van een volkscafé aan een levendig kruispunt

9 – Het Vliegend Tapijt (Marke)
https://elidesc.com/restaurant/het-vliegend-tapijt/
Wederom een fine dining pareltje ontdekt in Marke

10 – Mico & Jon (Antwerpen)
https://elidesc.com/restaurant/mico-jon/
Een (alweer niet zo) nieuwe locatie voor deze progressieve Aziatische keuken

foto: Caroline D’hont

11 – Lewis (Antwerpen)
https://elidesc.com/restaurant/lewis/
We laten de getalenteerde chef beslissen…

Foto: Geert Van Couteren

Eind oktober sloten de horecadeuren voor de tweede keer en ze zijn jammer genoeg nog steeds toe. Vingers gekruist voor een snelle heropening én een fenomenaal lekker 2021!

23/10/2020 – …

Alles is OKÉ

Een boek van Ivo Victoria

2020 was totnogtoe het jaar van de blitse leesstart en de coronapauze, en misschien ook wel het jaar van de Nederlandse auteurs… Met Moord op de moestuin hervond ik mijn leesflow. Zo welgemeend zelfs dat ik niet kon wachten tot de wijkbibliotheken terug open zouden gaan op dinsdag 2 juni en voor het eerst ooit een e-book kocht. Mijn tweede roman van Ivo Victoria, vier jaar geleden las ik – voornamelijk getriggerd door de titel – al Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt).

Ik wil het Nederland vs België ding niet groter maken dan het is, maar het toeval wil dat de in Edegem geboren auteur tegenwoordig in Amsterdam woont en werkt. Just saying.

Dit boek draagt als ondertitel ‘Een zoon wil zijn moeder nog één keer laten schitteren’. Ivo Victoria omschrijft als lijdzaam toeziende zoon hoe de ziekte Alzheimer de geest van zijn moeder langzaamaan inpalmt en welke gevoelens dit in hem opwekt. Nu is zijn moeder tachtigplus, lust ze iets te graag een glas wijn en herinnert ze zich plots niet meer dat haar zoon samen met zijn gezin uit Amsterdam op bezoek zal komen. Ooit was ze net zoals mevrouw Stevens een godsdienstlerares in de gemeentelijke basisschool, een trotse dame met een statige coiffure en elegante pianovingers die de dorpse herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog nog met zich lijkt mee te dragen.

De achteruitgang door Alzheimer wordt afgewisseld met scènes uit één groots verhaal dat zijn moeder vaak tijdens het avondeten met veel vuur verteld heeft: mevrouw Stevens besluit om het hoofd te bieden aan de pesterijen van schooldirecteur Pauwels – die omwille van een familievete daterend uit de de oorlog kiest om haar het leven zuur te maken. Intiem en grotesk wisselen elkaar af.

Eén detail brengt mij wel in de war. Wanneer hij schrijft over mevrouw Stevens, lijkt haar gezin te bestaan uit moeder, vader (ook wel de man die haar gelukkig maakt) en hemzelf. Ik citeer: “Maar toen ze enkele gelukkige jaren later, kort na haar huwelijk, in verwachting raakte van wat haar enige kind zou blijken te zijn, had ze haar loopbaan abrupt afgebroken.” Even later duiken in een anekdote over een home video aan zee ook broer en zussen op. Ik maak het te complex en verwacht mij aan een sensationele wending in de familiegeschiedenis, alleen moet de conclusie simpelweg zijn dat mevrouw Stevens en de moeder van Ivo Victoria niet 100% dezelfde persoon zijn.

Tot slot nog even over de titel: die verwijst naar de gewoonte van zijn steeds sneller vergetende mama om zaken bij te houden in een dagboek, haar agenda en op post-its. ‘Alles is OKÉ’ leest hij in haar agenda op dag dat ze met zijn broer en zussen (daar zijn ze opnieuw) een gezamenlijk etentje organiseren in haar appartement. Mooi zo.

Moord op de moestuin

Een boek van Nicolien Mizee

Lezen is bij mij altijd iets onvoorspelbaars geweest… Sommige periodes verslind ik boeken, even later krijg ik geen bladzijde meer omgedraaid. Het kostte me nogal wat moeite om IJstijd te finishen en daarna ontbrak elke zin in lezen. De quarantaine bracht bij mij geen creatieve of contemplatieve buien. Ik zal deze periode vooral herinneren door het totaal gebrek aan me time of mentale ruimte om met ‘projectjes’ bezig te zijn. En dan ineens kon ik zaterdag een reservatie ophalen in de wijkbibliotheek van Mariakerke. Gezien ik nu niet in De Krook maar thuis werk komt het goed uit om boeken te kunnen ontlenen op dezelfde site als de nieuwe school van onze peuter Georges. Ik kwam thuis en las de eerste pagina’s. En voor ik het wist sloeg ik het uitgelezen boek een dag later dicht…

Dan volgt nu het moeilijkste deel. Waarom dit keer wel? Tja, waarom?

Ik sloot de review van IJstijd af met een licht voornemen om na vier boeken van Nederlandse auteurs in 2020 eens over te schakelen naar een landgenoot. Dat is er dus niet van gekomen: veel Nicolien’en lopen er in België niet rond. Ik zocht inderdaad opnieuw mijn gading bij onze noorderburen. Toegegeven: eigenlijk wou ik ‘Cruise’ van Christophe Vekeman lezen, maar dat boek bleek niet beschikbaar in de wijkbib van Mariakerke.

Terug naar het waarom. Schrijfster Judith trouwde na haar veertigste met Thijs, die drie dagen na hun huwelijk een hartaanval krijgt en vervolgens een lastige revalidatie doormaakt – deels omdat hun buren net op dat moment besluiten om grondig te verbouwen. Zus Cora bedenkt een plan: met hun vieren (inclusief Cora’s man Ab) zullen ze tijdens de zomermaanden een huisje in het groen huren om Thijs in alle rust te laten herstellen. Per toeval – of niet – komen ze terecht op landgoed Groenlust van hun uit het oog verloren jeugdvriendinnen Anna en Fiep Lanssens. Groenlust bestaat uit een groot huis (zeg maar kasteel), een boswachtershuisje en tien volkstuinen.

Even focussen op de twee zelfstandige naamwoorden in de titel. Laat me beginnen met moestuin. Dat spreekt voor zich: Judith gaat in op het voorstel om voor de duur van hun verblijf een braakliggende volkstuin te huren en te moestuinieren. Moord: vanzelfsprekend zal ik niet spoilen wie er precies het loodje legt, alleen vind ik deze atypische whodunit heerlijk om te lezen. Kleine details als de kabouterdiscussies tussen Cora en Thijs bijvoorbeeld. En volgens mij eet en kookt Nicolien zelf bijzonder graag, want ze kan de gerechten die op tafel komen ongelofelijk smakelijk omschrijven. Vooral de groene kool farci maakt indruk.

Misschien zou ik deze wel in beelden willen zien, alleen wordt het vermoedelijk lastig om niet over the top te gaan met cast en decors.

IJstijd

Een boek van Maartje Wortel

Net zoals mijn vorige boek ontdek ik ‘IJstijd’ van Maartje Wortel op de recente longlists van de Libris Literatuurprijs, meer specifiek haalde Maartje deze lange lijst in 2015. Ik ontleen haar roman zoals steeds de afgelopen jaren in De Krook en krijg door de coronamaatregelen enkele weken extra om tot de laatste pagina te komen.

Alleen duurt het verdomd lang vooraleer ik ‘in’ het boek kom… Over dit verhaal van iets meer dan 200 pagina’s doe ik bijna twee maand. Het was trekken, sleuren en deze vreemde COVID-19 weken werkten eerder averechts op mijn leesgedrag. Ik zie overal opduiken dat mensen zeeën van tijd hebben, alleen voelt dat bij mij niet zo aan. Soit, hopelijk lukt het beter met een boek dat wel meer op mijn lijf geschreven is. Eentje met een grappig lange titel bijvoorbeeld, om maar iets te zeggen.

James Dillard, om hem draait het. Hij is een strontverwende kerel van iets meer dan dertig die niet weet wat hij moet met zijn leven en treurt om zijn ex-vriendinnetje Marie, een broodmager meisje dat na een traumatische gebeurtenis in een vorige relatie vooral worstelt met een eetstoornis. James krijgt op een bepaald moment out of the blue een telefoontje op zijn hotelkamer – waar hij overigens woont – met de vraag of hij een boek wil schrijven. Speciaal! Je komt nooit te weten wie of wat er echt achter dat telefoontje zit, alleen leer je doorheen ‘IJstijd’ wat het met een mens doet om ineens verondersteld te worden auteur te zijn. Schrijf je wat mensen willen lezen of wat jij wil schrijven?

In 2020 las ik voorlopig tweemaal non-fictie en daarnaast vier romans van Nederlandse auteurs. Tijd om voor mijn volgende boek misschien eens terug naar een schrijver uit eigen land te grijpen, ofwel toch een bestseller als Sapiens of De meeste mensen deugen.