Of ik een voorstel heb voor een business lunch in het Brusselse, liefst vrij vlot? Even twijfel ik over Maru, niettemin stel ik uiteindelijk Bao Bang Bang voor… Meteen verkocht! Ik reserveer een paar dagen op voorhand en arriveer als eerste op het middaguur. Altijd fijn wanneer ik even een momentje heb om de kaart in detail te bestuderen, omdat ik besef dat de rest van de lunch vooral over business en minder over eten zal gaan. Tijdens het wachten bestel ik alvast een Cawston Press (€ 3,50) gemberlimonade.

Schoon voordeur

Mijn gezelschap waait binnen en ondertussen ben ik er uit dat ik niet voor de nochtans aantrekkelijke lunchformules (€ 12,50 voor dagsoep + 2 baos of € 16 voor dagsoep + 3 baos) wil gaan wegens geen zin in soep. Want nog verleidelijker dan die formules blijkt de volgende pagina van de kaart met ‘accompagnements’ waar in het bijzonder de takoyaki en de okonomiyaki mij triggeren. De inktvisballetjes proefde ik eerder al bij UPTON, Takumi en Kumiko; de okonomiyaki intrigeren mij vooral – al was het puur omwille van dat prachtige woord: o k o n o m i y a k i .

Ik prijs me gelukkig dat de overkant besluit mij te volgen: 2 baos en 1 side per persoon. En die laatste gaan we vanzelfsprekend delen, zo gaat dat met bijgerechten. Mijn gekozen buns dragen de titel Bao Duck (€ 6,50) en Veggie Bao (€ 5,50), de hare bevatten tevens tofu en daarnaast zalm. Samen bestellen we dus enkele Japanse tongbrekers, meer bepaald takoyaki (€ 7) en brochettes d’okonomiyaki (€ 6).

Ondertussen worden de resterende tafels bevolkt met een mix van professionele gezelschappen (zakenlui bekt zo vreemd) en ouders met kinderen. Ik besluit nu al om hier terug te keren met mijn grote & kleine man.

Even praten later verschijnt de volledige bestelling op tafel.

Een tafeltje vol Asian goodness…

Takoyaki

De takoyaki oftewel octopusballetjes zien er om te beginnen ook hier ‘om op te eten’ uit door de saus én de steevast wapperende bonitoflakes. Op de kaart worden ze overigens als volgt omschreven (ik vertaal even uit het Frans): een specialiteit uit Osaka, een perfect ronde beignet van licht beslag dat krokant is aan de buitenkant en smeuïg binnenin, gevuld met stukjes octopus. Daar zeg je toch geen neen tegen? Takoyaki zijn mijn Japanse bitterballen. There, I said it… Nu ligt mijn guilty pleasure helemaal op straat.

Brochettes d’okonomiyaki

Over naar de brochettes d’okonomiyaki, in iets meer woorden omelet van witte kool en octopus op een stokje. Ze worden net als de takoyaki gedecoreerd met bonitoflakes of katsuobushi: flinterdun schaafsel van gedroogde bonito, overigens een goedkoper alternatief voor tonijn die eveneens tot visschilfers verwerkt wordt. De brochettes bevallen, alleen vind ik de smaak ietwat gelijkend aan de octopusballetjes en die krijgen sowieso mijn absolute voorkeur. Zowel de balletjes als de brochettes blijken trouwens vrij vullend. Bijgevolg beschouw ik ze niet als hapje vooraf, maar consumeer ik ze afwisselend met de baos.

Bao Duck

De foto’s doen de baos niet meteen eer aan, niettemin geeft het wel een beeld… Laat mij beginnen met mijn enige commentaar: de gestoomde broodjes plakken lichtjes aan het kraftpapier. Jammer maar geen bummer. De Bao Duck bevat gelakte eend, srirachamayo, gemarineerde komkommer, gepekelde radijs, preischeuten en kwartelei. Over dat kwartelei twijfel ik: het gaat inderdaad niet om een groot spiegelei, alleen iets te groot om van een kwartel te zijn – lijkt me. Rest de vraag of er een ei bestaat dat kleiner is dan dat van een kip en groter dan dat van een kwartel? Wellicht wel en als eiliefhebster zou ik dat eigenlijk moeten weten… Niet dus. De combinatie van de ingrediënten werkt wel en mijn bijzondere complimenten gaan uit naar de malse stukken eend van goede kwaliteit.

Veggie Bao

Tot slot zoom ik even in op de Veggie Bao met gepaneerde tofu, guacamole, radijs en sangokiemen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik geen enkel idee heb wat sango is en ook Google maakt mij niet meteen veel wijzer… Ik eet met alle plezier ook deze bao op, alleen kan de tofu de eend niet evenaren. Alle begrip, want het kan niet eenvoudig zijn om naast zo’n sappige eend op een overigens leuk gespikkeld bord te liggen.

Net zoals Finjan hangt er bij Bao Bang Bang terecht een Gault & Millau pop label op het raam. Wat bulkt het in Brussel toch van de lekkere Aziatische adresjes… Deze Gentenaar is officieel jaloers op de inwoners van onze hoofdstad en beseft dat ze er te weinig komt. We zijn nog januarimaand, dus het kan nog om er een voornemen voor 2020 van te maken.