De rek is er uit. De motivatie ver te zoeken. Het is op. Vandaar het besluit om op blogpauze te drukken, wellicht zelfs op blogstop.
De liefde voor eten is niet weg, zelfs levendiger dan ooit. ‘t Is met een goed bevolkte kookboekenplank en dito restolijstje dat deze foodie de keukenhanddoek gooit.
De beelden zullen blijven, als post of story op Instagram. Ik stop alleen met schrijven, tenminste toch in ‘t lang.
We blijven ontdekken en genieten, vaak zelfs met ons drie. Want hoewel we hem zeker niet in een bepaalde richting willen pushen, hoop ik stiekem op Georges als mijn nieuwe culinaire evenknie.
Tot later! Aan mijn keukenblok, de toog of op restaurant. En wie weet neemt mijn passie voor woorden op een dag weer de bovenhand.
Vorig jaar lijstte ik mijn vijf ontdekkingen van 2019 op. Toen kon ik uit een relatief ruime lijst van 34 restaurant recensies mijn favorieten selecteren. Dit jaar is alles anders… Ook mijn lijstje met resto reviews is logischerwijs beduidend korter: ocharme 11 stuks.
Ik kon ervoor gekozen hebben om dit jaar over take aways te bloggen. Daarvoor passen deed ik om twee redenen. Eén: hoewel ik van al dat afhaallekkers genoot, gaat er toch niets boven de ervaring van het complete plaatje op restaurant. Twee: ook hier was het ettelijke maanden jongleren met z’n drieën 24/7 thuis en toen dat voorbij was, moest ik vooral bekomen. Bloggen was dus even niet echt top of mind.
Omdat een selectie maken uit 11 posts mij wat nutteloos leek, hierbij de volledige lijst met mijn uit-eet-avonturen van het voorbije jaar.
Eind oktober sloten de horecadeuren voor de tweede keer en ze zijn jammer genoeg nog steeds toe. Vingers gekruist voor een snelle heropening én een fenomenaal lekker 2021!
Net zoals mijn vorige boek ontdek ik ‘IJstijd’ van Maartje Wortel op de recente longlists van de Libris Literatuurprijs, meer specifiek haalde Maartje deze lange lijst in 2015. Ik ontleen haar roman zoals steeds de afgelopen jaren in De Krook en krijg door de coronamaatregelen enkele weken extra om tot de laatste pagina te komen.
Alleen duurt het verdomd lang vooraleer ik ‘in’ het boek kom… Over dit verhaal van iets meer dan 200 pagina’s doe ik bijna twee maand. Het was trekken, sleuren en deze vreemde COVID-19 weken werkten eerder averechts op mijn leesgedrag. Ik zie overal opduiken dat mensen zeeën van tijd hebben, alleen voelt dat bij mij niet zo aan. Soit, hopelijk lukt het beter met een boek dat wel meer op mijn lijf geschreven is. Eentje met een grappig lange titel bijvoorbeeld, om maar iets te zeggen.
James Dillard, om hem draait het. Hij is een strontverwende kerel van iets meer dan dertig die niet weet wat hij moet met zijn leven en treurt om zijn ex-vriendinnetje Marie, een broodmager meisje dat na een traumatische gebeurtenis in een vorige relatie vooral worstelt met een eetstoornis. James krijgt op een bepaald moment out of the blue een telefoontje op zijn hotelkamer – waar hij overigens woont – met de vraag of hij een boek wil schrijven. Speciaal! Je komt nooit te weten wie of wat er echt achter dat telefoontje zit, alleen leer je doorheen ‘IJstijd’ wat het met een mens doet om ineens verondersteld te worden auteur te zijn. Schrijf je wat mensen willen lezen of wat jij wil schrijven?
In 2020 las ik voorlopig tweemaal non-fictie en daarnaast vier romans van Nederlandse auteurs. Tijd om voor mijn volgende boek misschien eens terug naar een schrijver uit eigen land te grijpen, ofwel toch een bestseller als Sapiens of De meeste mensen deugen.
Van eergisteren tot overmorgen palmt Culinaria Tour & Taxis in. Vijf dagen foodfestijn.
Wij waren gisteren present om te genieten van le festin originel. Een dikke duim trouwens voor de organisatie die dit culinair evenement prachtig heeft ingekleed. Geen witte partytenten en opvouwbare bartafels tijdens Culinaria, maar onder meer ronde lage tafels met zwarte lakens en weelderig druipende kaarsen in het midden. Het voelt bijna als een uit de hand gelopen trouw- of familiefeest…
Onze avond start met een glaasje Pommery en een aantal mises en bouche.
Salade van octopus, granen, mierikswortelyoghurt
| Dario Puglia van Gigi Il Bullo Lees verder →
Het was mijn eerste Arnon Grunberg. En net zoals ik dat had met Dimitri Verhulst, kan er absoluut geen sprake van zijn van liefde op het eerste gezicht. Integendeel. Bij Godverdomse dagen op een godverdomse bol heb ik mezelf echt moeten dwingen om dat nochtans weinig pagina’s tellende boekje uit te lezen. Grappig dan wel dat Radio 1 net hém opbelde rond wat auteurs vinden van of hun boek al dan niet uitgelezen wordt.
Ook met Arnon Grunberg klikt het niet echt. Bij beide heren verwijt ik absoluut geen gebrek aan talent, ze kunnen het bijzonder treffend verwoorden. Misschien is dat wel waarom het niet lukt met Grunberg: dat hij gitzwartheid zo mooi omschrijft. Ik word er zowaar zelf even geluksambitieloos van als het hoofdpersonage Christian Beck.
Tijdens dit schrijven merk ik dat NTGent hier ook een toneelstuk rond produceerde, met Wim Opbrouck als de man die niet meer voor zichzelf kan leven. De man die van qua eindproduct evolueert van kortverhalen naar gebruiksaanwijzingen – zonder dat ik daar een waardeoordeel aan wil verbinden. De man over wie ik voor de rest niet al te veel kwijt wil, omwille van de spoiler alert en mijn afwezige empathie. En ik bedenk: dat is net het type toneel (zonder het gezien te hebben, dus een absolute assumptie) waarom ik toch altijd wat aarzel om naar toneel te gaan kijken.
Wat nu? Moet ik Grunberg nog een kans geven? Of concludeer ik na dit eerste boek best simpelweg dat hij mijn type schrijver niet is?
