T2 Trainspotting – Choose life, 20 jaar later

Ik denk dat iedereen van mijn generatie Trainspotting (meerdere keren) gezien heeft. Zelf was ik jong, te jong om écht te snappen wat drugs met een verslaafde mens kunnen doen. Maar het heeft zeker mijn beeld over drugs mee beïnvloed.

Twintig jaar later komt er ineens een vervolg: T2 Trainspotting. Altijd een tikkeltje tricky… Het feit dat dezelfde regisseur (Danny Boyle) met dezelfde acteurs (hoera voor Ewan McGregor en de rest) aan de slag gaat, stelt weliswaar enigszins gerust.

Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden fan van Ewan McGregor en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Onlangs zag ik hem nog glanzen in het derde seizoen van Fargo (op Netflix) waar hij in een zalige dubbelrol beide broers Emmit en Ray Stussy neerzet.

Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden ook fan van Choose life, wellicht het eerste elektronische nummer dat ik kon appreciëren. Vooral die tekst…

Herinner je die nog?

Choose life.
Choose a job.
Choose a career.
Choose a family,
Choose a fucking big television
Choose washing machines, cars,
Compact disc players, and electrical tin openers.
Choose good health, low cholesterol
And dental insurance.
Choose fixed-interest mortgage repayments.
Choose a starter home.
Choose your friends.
Choose leisure wear and matching luggage.
Choose a three piece suite on hire purchase
In a range of fucking fabrics.
Choose DIY and wondering who you
Are on a Sunday morning.
Choose sitting on that couch watching mind-numbing
Sprit-crushing ga me shows
Stuffing fucking junk food into your mouth.
Choose rotting away at the end of it all,
Pishing you last in a miserable home
Nothing more than an embarrassment to the selfish,
Fucked-up brats
You have spawned to replace yourself.
Choose your future. Choose life.

 

De tweede film vind ik zeker niet slecht, maar het is vooral de geupdate tekst van ‘Choose life’ die mij opvalt. Zalig hoe je de tijdsgeest zo kunt aflezen, alleen jammer dat Mark (Ewan McGregor) ‘Choose life’ nu net iets te theatraal proclameert.

Choose life
Choose Facebook, Twitter, Instagram and hope that someone, somewhere cares
Choose looking up old flames, wishing you’d done it all differently
And choose watching history repeat itself
Choose your future
Choose reality TV, slut shaming, revenge porn
Choose a zero hour contract, a two hour journey to work
And choose the same for your kids, only worse, and smother the pain with an unknown dose of an unknown drug made in somebody’s kitchen
And then… take a deep breath
You’re an addict, so be addicted
Just be addicted to something else
Choose the ones you love
Choose your future
Choose life

Marina

Een film van Stijn Conincx

Ja, we hebben vrij lang gewacht om naar deze gelauwerde film over het leven van Rocco (met 2 C’s, niet zoals verkeerlijk geprint op zijn eerder single omdat dat zogezegd de Vlaamse schrijfwijze is) Granata door regisseur Stijn Coninx te gaan zien. Zo lang zelfs dat we in een bijzonder klein Kinepolis zaaltje (nummer 12) in een Gentse kelder belanden. Met maximum honderdvijftig zitjes en dus een bijzonder gezellig sfeertje… Weliswaar lijkt nu de godganse zaal te horen als we nog een Mama Mia pogen te consumeren – met als gevolg dat ik de chips opzuig in plaats van laat kraken tussen mijn tanden.

Dat 2013 het jaar van Matteo Simoni is, was al duidelijk met z’n Smos vertolking in Safety First. Dat hij dan ook nog eens zo’n innemende Rocco Granata neerzet, kan alleen maar verbluffen. Toptalent! Koester dat, productiehuizen en filmmakers. Wij willen graag – liefst met mondjesmaat, want we willen hem niet opbranden – meer Matteo zien.

Het verhaal van Rocco charmeert en ontroert tegelijk. Lach en traan zijn een clichékoppel, maar eentje dat in Marina opnieuw z’n geslaagde opwachting maakt. Alleen stopt het verhaal wat ons betreft net iets te snel… We zijn mee van begin tot eind, en laat dat eind nog maar net het begin van de doorbraak van ons aller Rocco zijn.

En welk liedje is dat ook alweer?

Het Vonnis

Een film van Jan Verheyen

Intussen kennen jullie mijn zwak voor Vlaamse film. Op de druilerige feestdag die Wapenstilstand is, twijfelen we tussen Het Vonnis en Marina. Uiteraard verwacht ik van de laatste een iets vrolijker verhaal, maar de film van Jan Verheyn draait al iets langer. Misschien een zwak argument en ik ben geeneens een fan van Jan Verheyen – een paar speeches op conferenties deden wij meer walgen dan iets anders. Maar ik probeer de persoonlijkheid van de maker los te koppelen van het eindproduct, al blijft dat lastig.

De grote lijnen zijn dus gekend… Een respectabele man (Koen De Bouw) verliest door zinloos geweld zijn lieftallige echtgenote (Joke Devynck) en door een daaraan gerelateerd tragisch ongeval meteen ook zijn dochter. Vreselijk! Als daar nog eens bijkomt dat de dader door een tegen de borst stuitende procedurefout vrij komt…

Met een rechtszaak en op het eind een vonnis tot gevolg.

Persoonlijk vind ik de film echt goed gemaakt. Jan Verheyen slaagt erin om het oordeel bij de kijker te laten. Volg je de burgerlijke partij, de procureur-generaal of de advocaat van de verdediging? In eerste instantie lijkt het een eenvoudige keuze, maar na zoveel rationele argumenten weet je het soms niet meer. Na tweede of derde instantie ook niet.

Een paar details die ik kon appreciëren en bijgevolg even wil vermelden… Koen De Bouw, het prototype van de mooie man. En ineens vond ik hem minder mooi. Was dat het verdriet dat hij zo treffend belichaamt en volgens zijn eigen woorden afstoot?

Verder moest ik tevens enorm hard gniffelen toen ik de – tja, ik veronderstel – voorzitter in de rechtbank zag. De dame die de leiding krijgt… Ze is gekend van andere rollen, meestal iets oudere dames in de rand van de maatschappij. Dit keer heeft ze een vrij hilarisch Sandra De Preter en Christina von Wackerbarth kapsel, alsof alle madammen met macht een donker kapsel met een witgrijze bles moeten combineren. Alsof ze willen zeggen: “Ik heb iets van Cruella De Vil in mij, maar dan iets subtieler dan met die dalmatiërs…”.

En dan de catering in de gevangenis. Koen De Bouw en op het eind ook zijn advocaat krijgen er tijdens de middagpauzes van het proces sandwiches te eten – verpakt in wit-blauw geblokte servetten. Ik moet dan glimlachen! Dagelijkse Kost, verdomme! Meus!

Fijne film! Eentje die je niet in je koude kleren laat zitten. Zoek maar een extra pull uit…

Welke film is beter dan het boek?

Boterhamdoostopics. Of misschien iets verbreden tot lunchtopics, want ik ben niet zo’n fan van boterhammen en heb bijgevolg geen dergelijke doos. Het ene boeit al meer dan het andere. Deze middag zelfs een bijzonder boeiend ding.

Zijn alle boeken by default beter dan de film?
Of zijn er films die beter zijn dan het boek?

We kwamen er niet echt uit met de collega’s. Life of Brian, oppert iemand al lachend.

Parallel met het in real life gesprek tweet ik dezelfde vraag. Gezien Twitter – en bij uitbreiding Goodreads – nogal wat boekenwurmen én mensen met een mening bezighoudt, volgt een beperkte reeks reacties. De voorstellen: Orlando (film Sally Potter / boek Virginia Woolf), The Hours (film Stephen Daldry / boek Virginia Woolf), 2001: A Space Odyssey (film Stanley Kubrik / boek Arthur C. Clarke – al blijkt dat vlak na de film verschenen te zijn en is het dus in theorie geen verfilmd boek), The Silence Of The Lambs (film Jonathan Demme / boek Thomas Harris). 

Ikzelf vermijd doorgaans één van beide. Ofwel doe ik de boek, ofwel de film. Dus ik moest wel heeeeeeeeeeeeeeeeeel erg lang nadenken… En echt oprecht, zonder resultaat. Ik kan geen film bedenken die beter is dan het boek – waarvan ik de beide zag + las.

Correct me if I’m wrong.

Offline

De Gentse regisseur Peter Monsaert trok met zijn trailer in de eerste plaats mijn aandacht met de beide hoofdrolspelers. Wim Willaert – bekend als de met Sonja flirtende Elvisman in ‘Red Sonja’. Anemone Valcke – starring in onder meer ‘Aanrijding in Moskou’.

Wel straf hoe snel deze film in de Telenet TVTheek staat. De trailer werd vertoond toen we eind oktober voor The Broken Circle Breakdown in de cinema zaten.

In Offline pikken we in op het leven van Rudy Vandekerckhove (“in één woord en met CK”) wanneer hij na 7 jaar de gevangenis mag verlaten. De pijn van opnieuw te integreren in een maatschappij die maar al te goed weet dat je iets grondig fout hebt gedaan. Waarvoor Rudy moest brommen, komen we geleidelijk aan te weten. Lichtjes onthutsende film! Want automatisch vraag je je af hoe vergevingsgezind je zelf zou zijn…

O ja, en die magistrale soundtrack van Triggerfinger. Rillingen.