Categorie archieven: film

Brasserie Romantiek

Geplaatst op door

Een culinaire komedie.
Van de makers van ‘Aanrijding in Moskou’.
Van de regisseur van ‘Dubbelleven’.

Okay, I’m in. 

Kinepolis Gent, vrijdagavond. Gezien de recentelijke jaarovergang en de bijhorende voornemens laten we de winkel uitpuilend van nacho’s, snoep, ijs en worstjes rechts liggen en lopen meteen door naar zaal 4 helemaal achteraan.

Op het schermpje bij de kassa blijkt dat The Broken Circle Breakdown met nog 3 beschikbare plaatsen na een paar maanden nog steeds blijft scoren. Die andere recent gelanceerde Vlaamse film Brasserie Romantiek doet het beduidend minder goed met nog meer dan 200 zitjes. Nochtans een mooie cast met ondermeer Koen De Bouw, Barbara Sarafian, Filip Peeters, Tine Embrechts en Ruth Becquart (zus Birgit uit Clan) – en dan vernoem ik puur mijn favorieten. Soit, een beetje ruimte in de bioscoop kan geen kwaad.

Na de film kijken we elkaar aan en zeggen quasi simultaan ‘Bwoah! Niet super…’. De acteurs zetten individueel vaak sterke prestaties neer en de makers slagen in hun komische intentie. Ik lach verscheidene keren luidop – niet meteen mijn gewoonte. Maar toch blijf ik bij de aftiteling met een moeilijk te benoemen honger zitten. Misschien omdat een langspeelfilm enkel en alleen in een restaurant gefilmd zelfs voor een foodie als ik wat te eentonig is. Als buitenlocatie herkennen we wel enthousiast de Muide en daar rijden we diezelfde avond uiteraard nog eens langs. Misschien omdat de personages net iets te karikaturaal gepresenteerd worden. Misschien omdat het geheel mij nogal sterk aan een dorpsrevue doet denken. Niet slecht dus, maar geen prijsbeest.

Overigens wel mijn oprechte felicitaties voor de food consultant die achter het menu (inclusief de aangepaste wijnen) zit. Jawel, het klopte allemaal. Vooral het tweede voorgerecht (Ibericospek met coquilles, butternutpompoen, crumble van speculoos en pijnboompitten) deed mij instant watertanden. Ik zou zelf niet twijfelen om dit vijfgangenmenu te bestellen. Zelfs op zo’n vreselijke restaurantavond als Valentijn.

Mijn ‘Scandi krimi’ top 7

Geplaatst op door

Scandinavische series zijn hot. En ik doe gezellig mee in dat warm wezen.
Maar wat zijn nu eigenlijk mijn favoriete reeksen?

  1. Borgen
    Ondertussen reeks 1 en 2 gezien. Beiden even sterk. Zotjes hoe politiek tevens een thriller kan zijn, of hebben ze dat idee gehaald van journalisten die al te vaak over een ‘politieke thriller’ berichten? Brigitte Nyborg wordt de Deense premier. Een vrouw, en dat betekent meteen ook aandacht voor de work-life-balance.
  2. The Killing
    Blown away na de kennismaking met rechercheur Sarah Lund in het eerste seizoen. Nummer 2 laat het ietwat afweten, maar 3 pikt die strakke draad terug op.
  3. The Bridge
    Op de brug tussen Zweden en Denemarken wordt een lichaam gevonden. De Zweedse Saga Noren en de Deen Martin Rohde worden belast met het politieonderzoek. Saga krijgt van mijn het label ‘prettig gestoord’. Valt het op dat in mijn top 3 telkens vrouwen de hoofdrol spelen?
  4. Varg Veum
    He’s cute, he’s wild, he’s Varg Veum. Geen politieman, maar een soortement privédetective. Soms doet hij vooraleer hij denkt. Met behoorlijk wat geweld tot gevolg. Maar we vergeven hem dat met graagte. Afleveringen zijn eerder films van anderhalf uur, al eens de moeite om je voor achter het televisiescherm te nestelen.
  5. Wallander
    Kurt Wallander gaat al een eindje mee en ontsproot als personage aan de geest van schrijver Henning Mankell. Net zoals bij Varg Veum – en ook het Britse Midsomer Murders – eerder XL-afleveringen of films. Ik deel Kurts zwak voor klassieke muziek.
  6. Those Who Kill
    Rechercheur Katrine Ries Jensen krijgt bij haar dossiers hulp van psycholoog Thomas Schaeffer. Het duurde even vooraleer ik Those Who Kill kon appreciëren, maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan voor deze aaneenschakeling van dubbelafleveringen. Een tweede seizoen komt er echter niet.
  7. Millennium
    De boeken heb ik niet gelezen. De miniserie / films daarentegen wel gezien. Een behoorlijk harde reeks rond het personage van Lisbeth Salander.

Met dank tevens aan Canvas om zoveel van die reeksen te programmeren.

En dan wil ik toch nog even 2 pareltjes van films vermelden.

Meer noordse suggesties zijn uiteraard welgemeend welkom…
Takk!

World Soundtrack Awards 2012

Geplaatst op door

Klara verraste mij al eerder met Woordkramerij, Modemuseum Hasselt en Manifesta9. Zaterdagavond werd ik wederom getrakteerd door mijn favoriete radiostation op tickets voor de World Soundtrack Awards, de 12de editie gelinkt aan het Gentse filmfestival. Deze uitgave wordt in het bijzonder gewijd aan James Newton Howard.

Mijn wederhelft moet afhaken met geblokkeerde schouders en nek, dus rij ik alleen richting ’t Kuipke. Ik vind parking aan de andere kant van het Citadelpark, dus wandel ik met versnelde tred over de donkere parkpaden naar de plaats van afspraak. Na even worstelen met de amateuristisch lange wachtrij krijg ik mijn twee tickets: D277 en D276, oftwel in de nok van ’t Kuipke. A seat with a view… Blurry view on the pic, mijn excuses!

Het eerste deel van het programma focust op de award ceremony: eentje voor het opkomend talent, het beste nummer, de componist van het jaar, … De doorgaans nogal saaie ceremonie wordt opgeleukt met filmfragmenten, livemuziek, humor in de speeches en Thomas Vanderveken als klassepresentator – in vlot Nederlands and fluent English.

Tijdens de pauze van 20 minuten blijf ik op mijn – helaas harde – houten stoeltje zitten, naar mijn eigen gewoonte wat tweetend en instagrammend. Want ik wil geen minuut van het tweede deel missen. Het programmaboekje onthult tot mijn grote verrassing dat de muziek uit de film die mij de dag ervoor nog zo behaagde – The Broken Circle Breakdown – live gebracht wordt door de protagonisten Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Country In My Genes en If I Needed You komen aan in het goed gevulde Kuipke. Ik zit als het ware terug in de film en wanneer ik twijfel of ik naar het concert zal gaan, komt het concert gewoon naar mij toe. Wat wil een mens nog meer?

En dan volgt de ode aan levende legende James Newton Howard, in hoogsteigen persoon aanwezig in de zaal. Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé bekoort al de ganse avond, maar geeft er in het concertgedeelte nog een extra lap op fragmenten uit The Village, The Sixth Sense, King Kon, Snow White And The Huntsman, The Hunger Games en nog enkele meeer. De combinatie beeld en muziek werkt zonder twijfel. Het feit dat James Newton Howard op een bepaald moment zelf het dirigeerstokje overneemt van Dirk Brossé werkt de levendigheid van het gebeuren in de hand. De filmcomponist doet dat met de nu al legendarische woorden: “I do not consider myself a conductor, I consider myself a stick waver!”.

Het is net 23u voorbij als de laatste noot gespeeld wordt. Al een tikkeltje moe en met een pijnlijk achterwerk daal ik voldaan af naar de uitgang, door het diepdonkere Citadelpark langs een ongewilde omweg naar mijn auto. Ik neurie “I’ve got country in my genes…”.

Dankjewel, Klara!

The Broken Circle Breakdown

Geplaatst op door

Een nieuwe film van Felix Van Groeningen. Met hoofdrollen voor Veerle Baetens en Johan Heldenbergh, met Geert Van Rampelberg in een bijrol. De openingsfilm van het Gentse filmfestival. Stop! Genoeg argumenten. The Broken Circle Breakdown, here we come…

Op Twitter las ik talloze waarschuwingen rond zakdoekjes en andere traandrogers. Meteen dacht ik: “Damn! Niet nog eens zoals met ‘Tot altijd’ van Nic Balthazar… Bijna de ganse film huilen, ’s morgens opstaan met hoofdpijn en dikke ogen.” Wonderlijk genoeg liepen mijn traankanaaltjes geen enkele keer over bij The Broken Circle Breakdown. Een krop in de keel, dat wel. Gelukkig zijn al dan niet tranen geen parameter voor de kwaliteit van een film. De nieuwe Felix van Groeningen is namelijk andermaal top!

De grote lijnen kent iedereen ondertussen: naar een toneelstuk van Johan Heldenbergh, countrymuzikant Didier, tatoeëerster Elise, kindje Maybelle samen, kindje ziek, overwint de liefde? Overwint ze? Dat zal ik nu eens niet verklappen…

Het acteerniveau krijgt de stempel ‘subliem’. Johan Heldenbergh in wat ik de rol van zijn leven zou durven noemen. Dochtertje Maybelle vertedert. Veerle Baetens is en blijft een klassebak. Al moet ik toegeven dat ik haar de laatste jaren zo vaak aan het werk heb gezien, dat ik soms trekjes van Hannah Maes uit Code 37 – of misschien zijn die wel van de vrouw Veerle Baetens zelf – denk te bespeuren. Het voelt overigens altijd een beetje raar als mensen constant jouw naam (Elise dus) uitspreken. Ik heb geglimlacht toen ze ook nog eens Vandevelde bleek te heten. Want als men fronsend kijkt na het noemen van mijn naam, antwoord ik steevast: “E-li-se Des-camps, Vandevelde in ’t Frans”…

Diverse Gentse en Antwerpse locaties herkennen, daar hou ik tevens van. Dan zwijg ik nog over het feit dat de acteurs zelf zingen. Qua geloofwaardigheid kan dat tellen. Want ze zingen niet aanvaardbaar, de muziek beklijft en vandaag neurie ik al de ganse dag “Wil the circle be unbroken…”. Uit de film volgt tevens een concertreeks waarvoor ik op dit eigenste moment overweeg om tickets te kopen. Wat een totaalplaatje!

Just sit down, listen and put your cowboy boots on.

Compliance @ Filmfestival Gent

Geplaatst op door

Ik verplicht mezelf ieder jaar om iets van het Gentse filmfestival mee te pikken. Soms lukt dat, soms niet. Dit jaar lijkt het er op dat ik twee programmapunten zal prikken: gisteren Compliance – een film uit officiële competitie, zaterdag de World Soundtrack Awards.

De filmavond startte met een kleine receptie die ik mistte wegens laattijdig wezen en een gigantische verkeersstrop rond Kinepolis Gent. Dan maar rechtstreeks richting bioscoopzaal, mits een kleine omweg naar het ‘zondenhok’ voor Cola Light en nacho’s met cheese & salsa dips als avondmaalvervangers. We krijgen eerst nog de ietwat houterige uitreiking van de Nikon kortfilmwedstrijd voorgeschoteld. Na de “Ik zou Jan, Piet en Pol will bedanken…” speeches zetten we de nacho’s aan de kant voor de hoofdfilm.

De inleider waarschuwt dat Compliance al enige controverse teweegbracht: ofwel ben je voluit voor, ofwel ben je ronduit tegen. Verder poneert hij tevens dat deze film het omgekeerde effect van suspension of disbelief bewerkstelligt. Hij illustreert dat met een sprekend voorbeeld, maar toch vooral Wikipedia to the rescue.

En ik, voluit voor of ronduit tegen? Dan toch ergens iets in het midden. Ik ben niet wildenthousiast, maar ik categoriseer het ook niet als verloren avond.

Compliance vertelt een onwaarschijnlijk, doch waargebeurd verhaal over een incident in de fastfoodtent ChickWick. Niet losstaand overigens, in 30 verschillende Amerikaanse staten hebben zich 70 gelijkaardige voorvallen voorgedaan. Iemand die beweert een politieman te zijn, belt de gerant van het restaurant met de mededeling dat een (jonge en niet onknappe) medewerkster gestolen heeft van een klant. Wat volgt: van ongelofelijk naar ongelofelijker naar ongelofelijkst. Psychologische spelletjes alom.

Op de receptie achteraf hoor ik nogal wat: “Typical American…”. Ik wijk nog even uit met een paar pijnpunten in de organisatie van het filmfestival: vooraf parkingwaanzin door ondermeer een opengebroken trottoir vlakbij Ter Platen en een kooroptreden op het Sint-Pietersplein met publiek op straat (!), uitermate slechte doorstroom van bioscoopzaal naar receptietent en ongelijkmatige spreiding van de hapjes (met als resultaat massa’s dim sum tegen middernacht als de meeste genodigden al lang vertrokken zijn).

Looking forward to Brussels Philharmonic komende zaterdag!