Netsky

Of dat eigenlijk niet meer iets voor pubers is, dat vroegen mijn lief en ik ons af onderweg naar Netsky in de Antwerpse Lotto Arena. Dat concert was al maandenlang uitverkocht, maar omdat de meneer maar lyrisch bleef wezen over zijn set tijdens I ♥ TECHNO 2012 lanceerde ik diverse oproepen op Twitter de laatste weken. Tot vier keer toe, en toen was het prijs… Iemand verkocht zijn tickets, zelfs aan een eerlijk tarief. Verkocht!

Na een bijzondere omweg door de E34-strubbelingen dineren we vroeg op de avond in Caravan, om dan mooi op tijd in de Lotto Arena aan te komen en daar tot onze geruststelling te merken dat we niet de enige dertigers zijn. We passeren eerst langs de toog en gaan daarna op zoek naar onze zitplaatsen in blok 146 (aanduiding toepasselijk met een Lotto-bal). We zitten goed: twee lege zitjes naast ons, schuin zicht op het podium, dicht bij de bar en het toilet. Eerst nog even die DJ-set en het voorprogramma uitzitten, daarna wat Mexican wave om het wachten op Boris Daenen wat te verlichten.

Nu heb ik al wat optredens meegemaakt, maar eentje waarbij iedereen van de eerste noot tot de laatste tune rechtveert… Spectaculair! Drum ‘n’ base raakt bij mij wel een jeugdsentimentele snaar (Ronni Size, de Boiler Room op Pukkelpop, …). En dansen. Dansen. Dansen. Echt lang geleden wat mij betreft, en net daarom wellicht zo bevrijdend. Mijn wederhelft ontdekte wel net dat er een gigantische blauwe plek op mijn kuit zit van voortdurend iets te wild tegen de zitbankjes van de Lotto Arena aan te springen. Auwtsch!

Moeiteloos krijgt Netsky het publiek mee; zijn liveband en MC zorgen daar deels voor. Het feit dat hij tijdens zijn set toch duidelijk maakt wie hij is door zichzelf in beeld te brengen op grote LED-schermen, onderstreept dat hij meer is dan enkel een DJ. En dat hij zich goed laat omringen, tevens een gave…

Alle respect voor Netsky! Wat een feestje.

photo (22) photo (21)photo (23)

Parsifal

Na mijn opera-ontmaagding met Carmen in de Vlaamse Opera (de Gentse poot op de Kouter) in juni vorig jaar onderging ik deze week een vervolg. Als verrassing voor mijn paps bestelde ik twee tickets van de middelste categorie (€ 44,50) voor Parsifal. Zelfde operahuis, zelfde locatie, andere productie. Dit keer Wagner in plaats van Bizet.

Vol verwachtingen wandelen we het operagebouw binnen rond 17u45. Jawel, ik maak geen grapje. Voor Richard Wagner en zijn opera’s moet je best wat moeite doen. Je investeert niet zomaar twee uur op een avond, Wagner vraagt de volle vijf uur van jouw aandacht (inclusief twee keer een half uur pauze weliswaar). Een intense ervaring, dat zie je van mijlenver aankomen… Die tijd moeten we doorbrengen op het derde balkon, op de derde rij en dat blijken toch geen optimale plaatsen te zijn. Daarom wachten we de start af en zakken dan een rijtje naar de onverkochte plaatsen voor ons op de tweede rij.

Het eerste bedrijf blaast ons werkelijk van onze sokken. Wat een visueel en muzikaal verbluffende vertoning! We worden heen en weer geslingerd tussen bombastisch, engelachtig, rechttoe-rechtaan. Alles erg mooi verpakt voor het oog: het geheel speelt zich af in een witte cirkel met rondom een wit gordijn waar geregeld bloed van naar beneden loopt. Intrigerend! De zangers / acteurs zijn bovendien allemaal gekleed in tinten wit, beige en pastel (paars, blauw, roze), behalve dan de hoofdrolspelers.

wasscène

Het kan geen kwaad om de synopsis even door te nemen op voorhand, want het is als Wagner-leek niet altijd even eenvoudig om door te hebben dat zwanen in wit geklede kinderen zijn en een boog voorgesteld wordt door een emmer (met rode verf als bloed in). Dat je de Nederlandse tekst mee kunt volgen via de ‘boventitels’ in de lichtband helpt ook. Nog trouwens over die kinderen… Tijdens de voorstelling vraagt iemand mij via Twitter of ik dat geen ongemakkelijk scène vond, een beetje op het pedofiele af lees ik tussen de regels. Ja, het voelt inderdaad bevreemdend en daarom net tegelijk erg pakkend.

photo (13)

Tijdens de pauze werken we een sandwich met gerookte zalm naar binnen in de prachtige foyer. Tevens het vermelden waard vind ik de democratisering van opera: geen blasé gedoe, echt niet. Rondom ons zie ik gewone mensen op zoek naar wat cultuur.

Het tweede en derde luik kunnen wat ons betreft het overweldigende niveau van het beginstuk niet aan, desalniettemin genieten we met volle teugen. En die teugen zetten we bovendien verder tijdens de laatste pauze: bij een geslaagde avond horen wat bubbels, Taittinger dan nog wel. Tijdens het verstommen van het langgerekte applaus wandelen we een beetje operadronken de Kouter op.

Wagner bekoort ons, deze regie van Tatjana Gürbaca eveneens. Topentertainment!

Liesa Van der Aa

Men had mij gewaarschuwd en het klopt: Liesa Van der Aa is een straffe madam. En met straf bedoel ik hier niet bang om te experimenteren, vol overgave, ongedwongen, doch met een zekere sérieux.

Wat doet ze dan precies? Wel, Liesa zingt, speelt viool en bedient een tiental voetpedalen om zo stukjes muziek of zang op te nemen en daarna terug af te spelen… Verder laat ze zich begeleiden door een 17-koppig gemengd koor (voor het eerst tijdens het door ons bijgewoonde concert in het Concertgebouw Brugge) en enkele – wellicht haar vaste – muzikanten (ondermeer Pieter-Jan De Smet).

Liesa VDA

Mijn meneer en ik genieten. Als logisch gevolg kopen we haar cd ‘Troops’, laten die signeren en sluiten af met een drankje in de bar van het Concertgebouw. Waarvoor ik nog even een aantal dikke duimen wil opsteken. Wat. Een. Gebouw.

Concertgebouw

Spotify Play Button

Voorlopig maak ik nog steeds gebruik van de gratis Spotify. Kostenloos kan door de reclameboodschappen tussendoor, zoals vandaag “Heb je een blog? …”. Jips, mijn oortjes gespitst en ik klik op de banner met een link naar de Developer blog met meer uitleg over de mogelijkheid om een nummer propertjes te embedden in een blogpost.

Uitproberen, met het wondermooie “If I needed you” uit The Broken Circle Breakdown.

 

World Soundtrack Awards 2012

Klara verraste mij al eerder met Woordkramerij, Modemuseum Hasselt en Manifesta9. Zaterdagavond werd ik wederom getrakteerd door mijn favoriete radiostation op tickets voor de World Soundtrack Awards, de 12de editie gelinkt aan het Gentse filmfestival. Deze uitgave wordt in het bijzonder gewijd aan James Newton Howard.

Mijn wederhelft moet afhaken met geblokkeerde schouders en nek, dus rij ik alleen richting ’t Kuipke. Ik vind parking aan de andere kant van het Citadelpark, dus wandel ik met versnelde tred over de donkere parkpaden naar de plaats van afspraak. Na even worstelen met de amateuristisch lange wachtrij krijg ik mijn twee tickets: D277 en D276, oftwel in de nok van ’t Kuipke. A seat with a view… Blurry view on the pic, mijn excuses!

Het eerste deel van het programma focust op de award ceremony: eentje voor het opkomend talent, het beste nummer, de componist van het jaar, … De doorgaans nogal saaie ceremonie wordt opgeleukt met filmfragmenten, livemuziek, humor in de speeches en Thomas Vanderveken als klassepresentator – in vlot Nederlands and fluent English.

Tijdens de pauze van 20 minuten blijf ik op mijn – helaas harde – houten stoeltje zitten, naar mijn eigen gewoonte wat tweetend en instagrammend. Want ik wil geen minuut van het tweede deel missen. Het programmaboekje onthult tot mijn grote verrassing dat de muziek uit de film die mij de dag ervoor nog zo behaagde – The Broken Circle Breakdown – live gebracht wordt door de protagonisten Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Country In My Genes en If I Needed You komen aan in het goed gevulde Kuipke. Ik zit als het ware terug in de film en wanneer ik twijfel of ik naar het concert zal gaan, komt het concert gewoon naar mij toe. Wat wil een mens nog meer?

En dan volgt de ode aan levende legende James Newton Howard, in hoogsteigen persoon aanwezig in de zaal. Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé bekoort al de ganse avond, maar geeft er in het concertgedeelte nog een extra lap op fragmenten uit The Village, The Sixth Sense, King Kon, Snow White And The Huntsman, The Hunger Games en nog enkele meeer. De combinatie beeld en muziek werkt zonder twijfel. Het feit dat James Newton Howard op een bepaald moment zelf het dirigeerstokje overneemt van Dirk Brossé werkt de levendigheid van het gebeuren in de hand. De filmcomponist doet dat met de nu al legendarische woorden: “I do not consider myself a conductor, I consider myself a stick waver!”.

Het is net 23u voorbij als de laatste noot gespeeld wordt. Al een tikkeltje moe en met een pijnlijk achterwerk daal ik voldaan af naar de uitgang, door het diepdonkere Citadelpark langs een ongewilde omweg naar mijn auto. Ik neurie “I’ve got country in my genes…”.

Dankjewel, Klara!