Tja, ik denk dat ik voor twee nog hangende blogposts met dezelfde intro mag starten als tijdens de lockdown dit voorjaar. Helaas. Toen startte ik mijn resto review over Jus, Shinsen en Bistrot Du Nord steevast met onderstaande disclaimer, uiteraard is de sneeuwvakantie niet meer aan de orde.
“Laat me starten met bekennen dat ik getwijfeld heb om deze blogpost te schrijven, want het voelt wat vreemd om een mening over een restaurant te formuleren wanneer de uitbaters door de Corona-maatregelen genoodzaakt zijn om hun zaak tijdelijk dicht te doen… Er staan nog een aantal restaurants op mijn ‘to blog’ lijstje, omdat ik er door de drukte van de voorbije maanden en een sneeuwvakantie (niet in Noord-Italië of Ischgl) met slechte WIFI niet toe gekomen ben. Uiteindelijk heb ik beslist om deze blogposts wél te schrijven: misschien kan het een duwtje in de rug zijn om – wanneer we terug uit eten kunnen – bij dit specifieke restaurant te reserveren. Tegelijk is het voor mezelf ook een manier om een paar etentjes van de voorbije maanden opnieuw te beleven bij gebrek aan beter – al geniet ik momenteel nog wel van het huiselijkheid.”
Het moet ondertussen meer dan een jaar geleden zijn dat Mico’s Kitchen de Antwerpse Kasteelpleinstraat inruilde voor de nog centraler gelegen Kloosterstraat en ook qua naam een update onderging naar Mico & Jon. Hoewel ik dol ben op Aziatisch eten en in Antwerpen wel wat gelijkgestemde vrienden heb wonen, raakte ik er pas vorige maand…
Ik duw als eerste luncher de glazen deur open, maar merk dat we zeker niet alleen zullen zitten: op de meeste tafels staat een bordje met ‘gereserveerd’. Wij mogen ons installeren aan een ronde tafel met een houten bank en een stoel als zitopties. Om te starten installeer ik mij op de bank en mijn iets later arriverend gezelschap vindt dat prima. Datzelfde gezelschap – beter gekend als Avocado van de Duivel – maakte trouwens pakken betere foto’s dan mezelf die middag, dus ik ben dankbaar dat ik deze beelden mag gebruiken.
We starten met een aperitief en dat zorgt meteen voor een grappig moment. Niet per se omwille van de smaak, al mag mijn witte wijn van het mij gekende wijngoed GEIL (€ 6) er absoluut wezen. Wel door het verraste gezicht van Caroline wanneer haar sake verschijnt. De aangeduide hoeveelheid (4 centiliter) was ons ontgaan, dus moeten we wel even lachen om dit schattige minitasje Tsuruume Yuzu (€ 4) met een mix van sake en yuzu. Jammer dat er geen referentiegrootte op de foto staat, maar geloof me: écht mini.