Over het waarom van Facebook comments liken

Geplaatst op 25/06/2013 door elidesc

Ooit, in een intussen vrij ver verleden, schreef ik een paar (en dat mag je gerust letterlijk nemen als in twee) stukjes voor The Conversation Manager blog. Vraag mij niet waarom ik er na een paar al de brui aan gaf, want zo ben ik niet opgevoed. Waar je aan begint, dat moet je namelijk afmaken! Ook al is voor een puberende vijftienjarige dwarsfluit absoluut oncool, afmaken die handel dus.

In het tweede stukje – ‘Who’s the king?‘ – schreef ik over één van mijn favoriete onderwerpen, namelijk het ‘C… is king‘ fenomeen in marketingboeken. Maar dit doet hier vandaag helemaal niets ter zake, al is onze koning brandend actueel.

In het eerste stukje – ‘A conversational birthday‘ – bedenk ik logischerwijs naar aanleiding van mijn verjaardag hoe hard deze wensen geëvolueerd zijn: van papieren kaarten over sms’en naar wall posts op Facebook. Ondertussen meer dan twee jaar geleden en de evolutie zet zich verder: steeds minder kaarten en sms’en, steeds meer berichten via de sociale kanalen. En wat doen we ondertussen met al die hieperdepieps op onze Facebook wall? We vinden ze één voor één leuk, every single birthday wish.

Daar is het volgens mij begonnen. Op een bepaald moment is het done geworden om een vorm van appreciatie uit te drukken door die berichtjes te liken. Daar is het helaas niet gestopt… Tegenwoordig betrap ik mezelf – en met mij vele anderen – erop dat ik quasi standaard elke comment op mijn eigen Facebook posts leuk vind. Alsof ik wil zeggen ‘Bedankt voor jouw reactie!’ of ‘Ik heb het gezien!’ of nog iets anders. Terwijl ik die like in se zuiver wil houden, dingen die ik er echt vind uitspringen… Je reageert toch ook niet by default op eender welke post in jouw timeline met een vind-ik-leuk of – stel je voor – in een echt gesprek bij elke zin een ‘Bedankt voor jouw reactie!’ of een dikke duim omhoog.

Bij deze dus mijn voornemen om komaf te maken met deze verwatering van waar dingen echt voor dienen. De vind-ik-leuk staat voor mij voortaan terug op dezelfde hoogte als een favorite van een (mention in een) tweet. Deze mening mag zeker niet verward worden met een gebrek aan elementaire beleefdheid. Iets wat mij om de één of andere reden echt raakt, voor minder gaan we niet meer. Excuses richting wie dat minder bevalt.

PS – Ja, ik ben er mij van bewust dat ik wellicht iets te veel bezig ben met hoe mensen reageren / emotie uitdrukken op social media. Vergeef me dat ik dat boeiend vind.

In een mens

Geplaatst op 22/06/2013 door elidesc

Een boek van John Irving

Gekregen paarden kijk je niet in de bek, gekregen boeken niet op de achterflap. Zo begon ik zonder voorkennis en verwachtingen aan ‘In een mens’ van John Irving. Omdat er op de voorkant iemand staat die een beha dichtmaakt, hoopte ik dat het niet in de richting van grijze tinten zou gaan. Daarnaast had ik het boek bij me voor de terugvlucht San Francisco – New York – Brussel. Toen een professioneel contact mij naar de korte inhoud vroeg en ik moest passen, sloeg hij het boek op een willekeurige bladzijde open en stootte meteen op expliciete bewoordingen. Grapjes gegarandeerd dus!

Nogal snel werd duidelijk dat ‘In een mens’ niet tot de hype van erotische romans voor een vrouwelijk leespubliek hoort. Billy Abbott (geboren William Dean) vertelt zijn verhaal en dat van zijn familie- en vriendenkring. Hij groeit op in First Sister, Vermont. Literatuur en theater spelen een belangrijke rol in zijn leven. Met boeken komt hij in aanraking in de bibliotheek van het internaat en de openbare bibliotheek waar Miss Frost bibliothecaresse is. Met toneel bij het amateurgezelschap waar zijn moeder souffleert en zijn opa doorgaans vrouwenrollen speelt. Billy weet al snel dat hij niet enkel op vrouwen valt. Uiteindelijk daagt het dat er geen dame op de cover staat, het is Billy zelf die de beha van zijn hartsvriendin Elaine past. Wat volgt zijn verliefdheden, worstelaars, omzwervingen in Wenen, New York en San Francisco. En de duidelijke oproep van zowel Miss Frost als de verteller om geen etiket te kleven vooraleer je iemand kent!

‘In een mens’ brengt een meeslepend verhaal dat geen moment verveelt, verrijkend ook voor een 100% en nochtans geen kortzichtige hetero. Maar vergeef me dat ik toch voor even genoeg gelezen heb over homo’s, bi- en transseksuelen…

‘In een mens’ holderdebol.comder kopen?

KASK Café

Antwoord

Afgelopen zomer verhuisde ik richting Mariakerke na acht fijne jaren in de Bijlokevest. In het begin moesten we het horecagewijs doen met De Hopduvel (later helaas de dieperik in verketend door de Amadeus eigenaar), een tijdje De Scheve Lavabo en niet te vergeten de nogal nabije De Frietketel. Tegenwoordig blijven de eetopties groeien: Robot, Mouss’tafel, De Walrus, Bistro Bijloke en KASK Café. Dat laatste adresje testte ik gisteren uit met een ex-collega die nu ook in Gent werkt.

Dit bijzonder leuk ingerichte eetcafé met groot terras op de Bijlokesite maakt wel degelijk deel uit van het KASK – langweg de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Maar gelukkig beperken ze de toegang niet tot studenten. Na een wandeling door prachtige gangen komen we aan en dan blijkt een nogal tegenvallende rij wachtenden ons voor te zijn. Toeme! Gelukkig hebben we best wel wat te vertellen en zo ook voldoende tijd om te beslissen of we voor de suggestie van de dag (gevulde paprika met bulgur) of toch iets anders gaan. Uiteindelijk kies ik voor een toast met hummus van kikkererwten (tarara!), flageolets en gepocheerd eitje (€ 7). En een huisgemaakte gemberlimonade (€ 2,2) graag! Wanneer ik mijn keuze doorgeef aan de kassa, hoor ik de dames achter de toog onderling zeggen dat de flageolets op zijn. Aan mij wordt het niet doorgecommuniceerd, maar ik vang wel op dat er dan whatever anders in de plaats komt. Spannend!

Blijkt dat ik de minst tijdefficiënte keuze gemaakt heb… Intussen passeren talloze soepen, broodjes (ook dat van mijn compagnon met gehaktbrood), slaatjes en dagschotels. Een gepocheerd eitje vraagt wat tijd, dat besef ik en die tijd heb ik gelukkig! Het lijkt mij een sympathieke bende, die dames van KASK Café. Doch chaotisch, het moet gezegd.

We installeren ons aan één van de kleurrijke tuintafels. Ik nip eerst even van mijn limonade. Mmmmm! Niet zo sterk smakend als het Britse ginger beer, maar toch een topdrankje. En dan wordt het tijd om aan dat al even kleurrijke bordje te beginnen. De flageolets zijn vervangen door auberginekaviaar, ik klaag absoluut niet. Een gepocheerd eitje werkt de meest eenvoudige maaltijd steevast perfect af – al wil ik eenvoudig in dit geval niet in de mond nemen. Vers, smakelijk, eerlijk, leuk, fris, gevarieerd lijken mij beter geplaatst. Echt wel mijn ding! Dat ik deze plek niet eerder ontdekt heb…

En dat uitzicht op de moderne nieuwbouwblok die zo mooi contrasteert met het oude Bijlokegebouw krijg je er gewoon bij. Zouden ze trouwens tijdens de schoolvakantie open blijven bij KASK Café? Graag, dames, graag.

Le Petit Grill

Antwoord

De gevel van Le Petit Grill in de Gentse Vrijheidslaan trekt niet meteen de aandacht en dat is nog een understatement. Wel, ik verklap jullie nu al: ze krijgen van mij de medaille voor prijs-kwaliteitkampioen in Gent en omstreken. Never judge a restaurant by its facade, of zoiets! Je kan er zowel Frans als Thais eten, een gevolg van het gemengd huwelijk van de uitbaters (mijn assumptie, ik heb het niet geverifieerd). Wij bespreken op de heenweg welke weg we zullen opgaan en zijn het al snel eens over de meest oostelijke. We krijgen een tafel in dit piepkleine zaakje (maximum 20 couverts) en de kaart, maar de keuze is zo gemaakt. Graag tweemaal het Thais menu (aan € 20 per persoon).

Apero “Americano”

Mini huisgemaakte loempia’tjes en scampi fritti (twee sausen)

“Yam Kai pet Thai” (salade met kippereepjes en eend)

“Kai Pad Prick” (kip met pikante groentjes)

“Koeng Choetjee” (gamba’s in een rode cocoscurrysaus)

Je vraagt je vooral af of je niet tussen bepaalde gerechten moet kiezen. Neen dus, je krijgt het allemaal… Te starten met die Americano (vermouth, nog iets en huislikeur) en een bordje met olijven, augurken en kaasblokjes. We bestellen alvast een fles spuitwater met het vooruitzicht op een pikante maaltijd.

Het menu wordt in twee delen opgediend: eerst de gefrituurde hapjes enerzijds en de salade anderzijds. De loempia en de scampi zijn overduidelijk huisgemaakt, het begeleidende slaatje legt het Franse bruggetje en in de sausjes wordt gretig gedipt. De salade met kip en eend slaat meteen in als een bom: wat een smaak! Ondertussen hebben we bij de eigenaar nog even gepolst welke wijn hij in huis heeft: allerlei, luidt het antwoord. Maar hij raadt ons een Griekse rode wijn aan, de laatste 15 jaar heeft hij namelijk ondervonden dat Griekse rode wijn perfect combineert met de Thaise keuken. Wij volgen zijn tip, bevestigen dat de combinatie werkt en zijn verrast over de democratische € 15 die deze fles kost.

De eerste honger is alvast gaan liggen en dan volgen nog twee gerechten in het gezelschap van een ruime kom rijst. We starten met de gamba’s in rode curry en die zijn simpelweg verrukkelijk! Ik heb wel een vreemd incident voor met één bepaalde gambakop: wanneer ik die probeer uit te zuigen (wat ik altijd bij gamba’s en scampi doe als ze mee in de bereiding zitten), blijft er iets hangen aan mijn tong. Het duurt zeker meer dan een halve minuut vooraleer ik er in slaag om dat ding te verwijderen. Pijnlijk!

De kip smaakt evenzeer. Een pittig gerecht met veel bloemkool, broccoli, paprika en de onvermijdelijke Thaise basilicum.

We moeten echt onze uiterste best doen om alles op te eten, maar slagen er mits enig gepuf toch in. Wat een ongelofelijk lekker menu voor ongelofelijk weinig geld! Tijdens ons diner houden we ook de andere bordjes die voorbijkomen strak in het oog: scampi in de look, entrecote, … Het ziet er allemaal meer dan in orde uit. We ledigen onze flessen water en wijn en kloppen af op € 61 (cash of kredietkaarten aanvaard).

Jawel, ze zien ons hier nog terug! Voor Frans, voor Thais of voor Griekse wijn. En dankjewel aan collega Els voor de wederom voortreffelijke restotip…

Sushiworkshop bij Ko’uzi

Geplaatst op 16/06/2013 door elidesc

Een eindje geleden kwam Ko’uzi in het nieuws door een zilveren medaille op de World Sushi Cup in Japan. Meer dan voldoende argumentatie om er eens langs te gaan voor een lunch when in Antwerp. Wanneer ik op hun website ook een cursus zie staan, trommel ik een aantal foodie friends op die meteen enthousiast instemmen. Uiteindelijk tekenen we met zes personen present op een donderdagavond om 19u30 in de Sint-Jorispoort.

De workshop kost € 45 per persoon, dranken (behalve water en thee) niet inbegrepen. Iedereen bestelt een drankje – ikzelf wijn, verschillende anderen het Japanse bier OWA (dat later in België bedacht en gebrouwen blijkt). We zijn klaar om te starten.

Eerst concentreren we ons op de rijst, waarbij chef Junko in detail uitlegt hoe sushirijst wordt gewassen, gekookt, gesneden en vermengd met het sushiazijn (mix van rijstazijn, suiker en zout). De dame toont op haar beheerste wijze voor hoe het moet en beantwoordt onze vele vragen. Zijn er veel vrouwelijke sushichefs in Japan? Met welke sushi behaalde je de zilveren medaille op het wereldkampioenschap? …

Daarna volgt een stoomcursus vis snijden voor nigiri – deze voor de temaki en de maki hoeven we niet zelf te doen. Geen eenvoudige opgave, al lijkt mijn gebrek aan snijtechniek wel voor een competitive advantage te zorgen wegens behoorlijk anders dan de traditionele (Franse) manier. Ondertussen weten we al dat we zalm, zeebaars, tonijn en sint-jakobsvruchten zullen eten. Junko excuseert zich even voor het feit dat het de bedreigde blauwvintonijn is, zich bewust van hoe gevoelig dat ligt in België.

De sushirijst en de nori (zeewierpapier) worden rondgedeeld. Alvast nog even meegeven dat ze bij Ko’uzi hun sushirijst een extra beet geven door witte sesam- en mosterdzaadjes toe te voegen. Nu zijn we klaar voor ons eerste echte wapenfeit: twee temaki, een soort frietzakjes met enerzijds tonijn/komkommer en anderzijds zalmtartaar/komkommer. Dat lukt behoorlijk, maar ik ondervind dat het puntje onderaan toch nog iets strakker gesloten mocht worden wanneer mijn rijkelijk toegevoegde sojasaus er los door stroomt. Erg lekkere start, dat knapperige zeewier! In Japan is dit typisch voor familiefeesten, waar dan als het ware een sushiparty plaatsvindt die vergelijkbaar is met onze gourmet of fondue.

We’re on a roll. Laat die volgende soort maar komen! Maki it is: de wellicht meest ingeburgerde sushi die bestaat uit rolletjes met van buiten naar binnen nori, sushirijst en de vulling. We houden het eenvoudig met een enkelvoudige kern: komkommer voor rol 1 en zalm voor rol 2. Leuke handeling met die sushimatjes! Het vraagt wat concentratie om de rijst op de juiste manier te spreiden, maar ik ben best tevreden met mijn eerste maki. Nog even snijden, kantjes oppeuzelen en op een bord presenteren. Eerlijk waar, het verwondert mij dat mijn eigen sushi zo fantastisch smaken… Misschien ben ik wat verdraagzamer tegenover mezelf, misschien omdat ze zo op en top vers zijn. Ik moet in ieder geval mijn best zijn om ze niet allemaal achter elkaar op te schrokken.

En dan volgt het meer gevorderde werk: de nigiri, oftewel rijstkussentjes met daarop de door ons gesneden verse vis. Er wordt ons de échte manier en deze met een beetje zeuren voorgetoond. Help! Nu blunder ik echt, de handen volgeplakt met sushirijst en de nigiri niet hoe ik ze graag zou zien.

Trouwens nog een bijzondere vermelding voor de luchtige wasabi: blijkbaar met water aangelengd poeder dat tevens te koop is bij Ko’uzi (naast alle andere sushitoebehoren en tot grote vreugde van een aantal aanwezigen ook handgerolde couscous).

In tussentijd heb ik al behoorlijk wat binnen (2 x temaki en 7 x maki), maar nu begint het eten eigenlijk pas echt. Wanneer ik check bij Junko hoeveel sushi echte Japanners doorgaans eten als maaltijd, zegt ze 10 à 12. Behoorlijk wat minder dus dan dat 40tal op de sushiboot die mijn vriend en ik met sprekend gemak verorberen. We krijgen trouwens ook te horen dat het helemaal geen probleem is om met de handen te eten; stokjes hoeven niet per se in Japan. ’t Is maar een woord!

Ik eet met smaak nog een aantal nigiri en maki, maar ga uiteindelijk toch op het aanbod van een doggybag in. Als afsluiter komen nog een aantal creatieve sushi van Ko’uzi voor ons te staan: grijze garnaal, krab, geroosterde paprika en tomaat, paling en rode biet, tonijn en quinoa, couscous en gebakken sint-jakobsvrucht. Stuk voor stuk geslaagde twists, al geeft Junko toe dat ze vergaten om ze even op voorhand uit de koelkast te halen. Sushi verdragen die koeling namelijk niet zo goed: de rijst verliest aan textuur en smaak. En je merkt meteen dat – hoe top deze combinaties ook zijn – ze niet kunnen tippen aan à la minute gerolde exemplaren, ook al zijn die van beginners als mezelf.

Bijzonder leerrijke avond! Ik ga binnenkort thuis eens aan de slag, maar daarvoor kom ik eerst terug naar Ko’uzi om de ingrediënten in te slaan. Papa en zus hebben zich alvast als Japanse vrijwilligers opgegeven, na de zwangerschap van de laatste weliswaar.