Zal ik beginnen met de conclusie? Als duinenhoge verwachtingen moeiteloos omvergeblazen worden, dan kan je niet anders dan gelukkig – en lichtjes beneveld – in slaap vallen…
Dit eetavontuur startte met de nakende sluiting van In De Wulf in 2016 en sindsdien gaan we met ons vierkoppig foodclubje één keer per jaar uitgebreid tafelen. Na In De Wulf stonden La Buvette, Souvenir (afscheid van Ieper – wel bloglink van een eerder bezoekje) en Benoit & Bernard Dewitte op het programma. Rest de vraag waarheen we in 2019 trekken. Ik stel een chef met een Noordzeehart voor die de laatste jaren steeds vaker mijn radar kruist: Willem Hiele. Het naar hem genoemde restaurant ligt in de Koksijdse Pylyserlaan, een straatnaam die ik consequent fout lees als Plezierlaan – en ook dat draagt natuurlijk bij tot die verwachting. Samen met zijn vriendin Shannah Zeebroek (toevallig familie van Kamagurka?) en hun – their words – dreamteam verwelkomen ze eetgasten in een authentiek visserhuisje.
We parkeren tegen 20u00 op de kasseien en wandelen binnen langs het terras. Correcter: het zalig ogende terras op deze zwoele pre-zomeravond. Gelukkig nam mijn gezelschap meer foto’s van de omgeving dan ik.
Geef toe, wat een plaatje! De buitenkeuken blijkt trouwens gloednieuw.
Haar vierde boek en meteen ook het vierde dat ik lees. Taal is zeg maar echt mijn ding en De verwarde cavia kregen van mij het maximum aantal sterren – vijf namelijk – op Goodreads, En dan nog iets een nog steeds stevige vier. Misschien ben ik strenger geworden, maar aan haar derde en nieuwste taalboek (daar hoort ‘De verwarde cavia’ niet bij) ‘Taal voor de leuk’ deel ik slechts drie sterren uit…
‘Taal voor de leuk’ gaat verder in onvervalste Cornelisse-stijl, alleen vind ik het soms iets te veel van hetzelfde. Bovendien zijn de kortste stukjes een paar zinnen, de langste twee pagina’s. Daardoor krijg ik net iets te vaak het gevoel in een wagen te zitten die telkens keihard optrekt en vervolgens keer op keer bruusk remt. Ik herinner me eerlijk gezegd niet meer hoe lang de stukjes in haar andere taalboeken waren, maar nu stoor ik mij er duidelijk een aantal keer aan.
Mijn favoriete mini-verhaaltjes gaan over twee half-werkgerelateerde zaken. In ‘Héél blauw’ refereert ze naar de Insights Discovery oefening waarbij teamleden gecategoriseerd worden volgens vier kleuren (rood, blauw, geel, groen – mijn persoonlijk volgorde overigens). Ook bij mijn werkgever imec kregen we dus allemaal een kleurlabel en Cornelisse verwondert zich over hoe die kleuren (en waar ze naar refereren) tevens in het gewone leven ingeburgerd geraken…
In ‘Druk druk druk’ komt ze tot de constatatie dat het niet langer done is om alsmaar te benadrukken hoe druk je het hebt. Neen, het leven is niet minder druk geworden. Alleen zeg je dat nu gewoon minder. Het kan nog wel, maar dan zeg je volgens haar eerder ‘Druk, maar lèuk-druk!’.
Grappig mens! Niettemin mag ze van mij in haar volgende boek de stukjes iets langer uitspinnen…
Via Twitter – ja, dat social medium bestaat nog – kreeg ik een DM: of ik op mijn blog iets wou doen met een Cadeaubon Gent. Na even nadenken, een Skypegesprek en wat e-mailverkeer stemde ik toe… De digitale bon met een waarde van € 100 zat niet veel later in mijn mailbox, de geprinte versie stak na enkele dagen in mijn brievenbus.
Dankjewel aan Cadeaubon Gent voor deze wijze traktatie!
Mijn initiële struggle
Het duurde even vooraleer ik op gang kwam met mijn cadeau van Cadeaubon Gent en dus postte ik er dit over op Facebook & Instagram…
Jarenlang zeg ik consequent neen tegen vragen om sponsored stuff te doen op mijn blog en de kanalen die erheen leiden. Heel soms zei ik toch ja (zoals dat etentje in ‘t Spaans Dak, dat weekendje in Spa of die Eete Dooze van J.E.F.), om dan achteraf telkens spijt of stress te voelen. Lever ik wel snel genoeg op, naast dat drukke hoofd- en (ondertussen ex-)bijberoep? Voldoet dit aan de verwachtingen van de opdrachtgever? Is dit de optimale besteding van mijn kostbare vrije tijd? Voel ik me vrij? Soit, lang verhaal kort… Recent liet ik mij nog eens overhalen door de mannen van Cadeaubon Gent! En eerlijk? Ik voel de stress alweer… ? Daarnet stond ik bij Piet Moodshop om ‘gewoon iets voor mezelf’ te kiezen en ik voelde atypisch-Elise-keuzestress. Als dat maar goed komt… Soon (hopelijk) on the blog! ? #blogjevolgt#cadeaubongent
Zelfverwennerijtjes
Na diep nadenken over of ik nu iets moois wou van Piet Moodshop, Au Bon Marché, L’Amuzette of toch liever wat consumeerde bij Café Congé, gaf ik mijn € 100 uiteindelijk uit op twee plaatsen.
Lunch bij Luv L’Oeuf
Lunch bij Luv L’Oeuf
Het eerste deel spendeerde ik aan een lunch met een vriendin bij Luv L’Oeuf, inmiddels mijn derde bezoekje aan deze plek met all day breakfast als concept. De vorige keren proefde ik de shakshuka en de avocado toast, telkens met zoetepatatfrietjes als te delen bijgerechtje. Ook dit keer kon ik niet aan de lokroep van de zoete aardappel weerstaan… Verder zwicht ik voor de hartige cheddarwafel Tijuana, met ondermeer pulled pork. In combinatie met de frietjes een behoorlijke bom! Aan de overkant van de tafel zit trouwens iemand met een heel andere – veel zoetere – smaak dan mezelf en zij vult haar lunchmaag met classic pancakes en yoghurt met blauwe bessen. Zij neemt het all day breakfast concept dus héél serieus.
Het betalen met de cadeaubon verloopt overigens supervlot. De dame achter de kassa vult de 12-cijferige code in en schrijft op de bon dat er mij nog € 55 van de originele € 100 rest.
Armbandjes bij Au Bon Marché
Armbandjes bij Au Bon Marché
In de Gentse Hoornstraat is er één etalage waar ik steevast bij blijf hangen… Logisch, want bij Au Bon Marché verkopen ze zot veel moois: juwelen, handtassen, sjaals en zo. Omdat mijn vaste armband (ooit ook bij Au Bon Marché gekocht, voor de volledigheid) slijtagesporen begint te vertonen, besluit ik om een waardige vervanger te zoeken. Ik wandel er heen tijdens de lunchpauze van een intensieve werkdag en merk dat ik even tijd en ruimte vergeet wanneer ik de verschillende armbandopties rustig afweeg. Uiteindelijk wandel ik buiten met niet één maar twee nieuwe armbanden: iets stoers en iets frivools.
Ook hier wissel ik de bon vlotjes in en betaal ik een kleine opleg omdat ik met mijn twee juwelen de restwaarde van € 55 overschreden heb. Met een brede glimlach op m’n gezicht trek ik terug naar mijn bureau…
Een lunch en een juwelenvangst later denk ik ‘That’s 100 euro well spent‘. Een laatste keer merci, Cadeaubon Gent!
Waar gaat een mens eten vóór een optreden – meer bepaald dé Ideal Crash tour van dEUS – in de Ancienne Belgique? Ik denk aan iets vlots en dus kom je al snel in de buurt van het Sint-Katelijneplein uit bij pakweg spaghetti (Monk), burgers (Ellis Gourmet Burger), frietjes (Frites Atelier) of rice paper rolls (Knees To Chin). Mijn vriend geeft echter aan het gezond te willen houden. Okay, point taken! Iets langere online research brengt mij bij een blogpost van Sas Kookt! en zo bots ik op Kumiko in de Aalststraat dat zij omschrijft als ‘lekker Aziatisch, heerlijke binnentuin, hipsters die je er wel bij moet nemen’… Hipsters, no problemo. Ik haal wel even mijn witte sportsokken die ik bij mijn Wado sneakers kreeg uit de lade.
Nadat de babysit arriveert, reppen wij ons naar een parking in de Dansaertstraat en vervolgens naar het ruime binnenterras van Kumiko. We lopen eerst door het binnengedeelte waar enkele mensen van een bedrijfsevenement – herkenbaar aan hun badge – de genodigden verwelkomen. Wij zijn hier echter voor een tête-à-tête en zetten dus koers naar een vrije tafel in de buitenlucht. Daar krijgen we de menu- en drankkaart van onze buren.
In de auto maakte ik al deels mijn keuze op basis van het menu op hun website: ik voel die avond minder voor ramen, burger of salade. De donburi – bowl of hot rice with various toppings – daarentegen… Zelf kies ik voor de kipversie met extra ei en extra kimchi, wat voor een totaalprijs van € 16 zorgt. De overkant volgt ongeveer mijn keuze, alleen wordt de kip ingeruild voor varken. Daarnaast moet ik me inhouden om niet al te veel sides te bestellen: uiteindelijk land ik bij gyoza chicken & vegetables (€ 5,50 voor 5 stuks) en octopus balls (€ 5 voor 4 stuks). Aan die laatste hou ik een bijzonder smakelijke Takumi herinnering over, dus kon ik ze onmogelijk negeren op de menukaart.
Bestellen en meteen ook betalen – handig voor pre-concert-food! – doe je aan de bar. Daar krijg je zo’n oplichtende schijf mee en meteen ook de gekozen drank: in ons geval een flesje rosé Chateau Fontarèche uit de Corbières (€ 20).
Met iets meer tijd zou ik wellicht eerst de sides en dan de gerechten doorgeven, want bij het oplichten van de schijf staat alles – zoals verwacht – in één keer klaar op de toog. Geen nood! Ik vul het houten dienblad en breng de vier borden naar buiten. Later moeten we nog even terugkeren voor bestek en chopsticks in eerste instantie en nogmaals voor de sausjes.
Daarover een klein minpuntje: die à volonté beschikbare sauzen kunnen vrij getankt worden, helaas worden ze niet gelabeld en moet je dus wat blind vertrouwen. Mayonaise en ketchup horen wel thuis bij burgers, maar uiteraard niet bij onze donburi. Ik vind wel een soort zoete chilisaus en een soort srirachamayo, alleen zou ik pure sojasaus en stevige sriracha hier wel appreciëren.
Doorgaans pas ik voor restaurantweken en dergelijke promo’s omwille van de vrees niet the full experience te krijgen. Je weet wel, dat tafeltje in het restaurant of die kamer in het hotel (toevallig respectievelijk vlak naast het toilet of de lift) waar de bongobonners steevast terechtkomen. Nadat ik een datum prikte met een Antwerpse vriendin om in Gent te dineren, kruist het Facebookbericht van Heritage over de Restaurant Week echter mijn online pad.
Argumenten pro? Aan het vorige restaurant in het pand waar Heritage nu zit (namelijk pizzeria Barbaro) hou ik een erg goede herinnering over: heerlijk eten en een vriendelijke Limburgs-Italiaanse gastheer die nu blijkbaar ook achter Heritage zit. Ik zag verder al een aantal lovende reacties van foodbloggers passeren – wellicht gesponsorde bezoekjes, dus voor wat het waard is. Tot slot zet Heritage in op groenten, groenten, groenten én vis en laat mijn gezelschap nu net totaal geen vleeseter zijn. Argument contra? ’t Is Restaurant Week. Doen niet alleen restaurants die het écht nodig hebben daar aan mee? Zitten niet alle goede zaken automatisch vol?
We spreken op een woensdag tegen 19u00 af. Ik loop rechtstreeks door van een jaardagsapero, dus mijn vriendin zit me al op te wachten… Tijdens de Restaurant Week biedt Heritage een viergangenmenu aan voor € 39. Daar kan nog een extra gang aan toegevoegd worden, alleen lijkt vier op een weekdag ons al voldoende.
Het aperitief wordt besteld: gin tonic voor mijn vriendin, een alcoholvrije cocktail (kwestie van die andere jaardagsapero wat te laten zaken) voor mij. Je zult merken dat ik behalve de prijs per menu niet al te veel details opgeslagen heb die avond, net voldoende wel om er toch een blogpostje aan te spenderen.
Van de sympathieke gastheer uit mijn Barbaro herinnering – genaamd Fabio Cammalleri – geen spoor te bekennen. We moeten het die avond met een lichtjes vreemde maître doen. Ik besef dat het een precair evenwicht is tussen té aanwezig en té afwezig, alleen voelt het de ganse tijd aan alsof we geen twee zinnen kunnen zeggen vooraleer hij aan onze tafel staat. Bankjes voor handtassen vind ik zelfs in sterrenrestaurants te gek voor woorden, sta me dus toe dat ik begin te lachen als ik dat in Heritage voorgesteld krijg.
Genoeg geluld. Tijd voor een eerste foto, zekerst?
