Auteur archieven: elidesc

Park Spoor Noord | Cargo

Geplaatst op door

Parken, welke stadsmens koestert ze niet? In Gent kunnen we zorgeloos ademhalen in het Citadelpark, de Nieuwe Wandeling of de Bourgoyen. De Antwerpse counterparts ken ik niet op mijn duimpje, maar afgelopen weekend deden we alvast Park Spoor Noord aan – hetzij met een duidelijk Pietas doel, zonder het park an sich te vergeten.

Park Spoor Noord strekt zich langgerekt uit in de buurt van het Eilandje, daar waar ook het MAS staat te pronken. Het voormalige spoorwegterrein werd getransformeerd tot een groen en glooiend landschap met ondermeer een BMX- en skatebowl en centraal een loods. Daarin bevindt zich de Cargo zomerbar, een plek die alles in zich geeft om een breed grootstedelijk publiek te behagen…

 Lekkere drankjes zoals cava of Seefbier, duidelijk alomgesmaakte hapjes (die wij niet proefden wegens een restaurantreservatie later op de avond), voetbal op groot scherm (en wellicht ook andere sportevenementen), kindveilige waterpretpartijen, …

Wanneer je daar zit en de zon je gezicht verwarmt, dan ken je niet anders dan denken: “Het is zomer!”. En ook wel: “Hier kom ik ooit terug als ik zelf kinderen heb!”.

Pietas – Jan Fabre

Geplaatst op door

In een loods aan het oostelijk eind van Park Spoor Noord wacht een bijzonder kunstwerk van Jan Fabre deze zomer op schoenloos publiek. Fabre, de man die ik bewonder om zijn De man die de wolken meet of zijn juweelkeverschildwandbekleding in het koninklijk paleis. Fabre, de man die ik met een onbegrijpelijke frons bekijk als hij schildert met bloed of sperma (ooit tentoongesteld in het SMAK).

Met zijn Pietas intrigeerde hij vorig jaar tijdens de Biënnale van Venetië en nu doet hij dat over in het Antwerpse Park Spoor Noord. Aan de ticketbalie betaalt een vriend van ’t stad slechts € 2 met zijn A-kaart; mijn lief en ik moeten echter de volle pot van € 8 neertellen – gezien we niet jeugdig, bejaard of nog iets anders zijn. Best wel prijzig voor 1 kunstwerk, als je de vergelijking maakt met bijvoorbeeld het SMAK of het MSK die maximum € 5 aanrekenen. De kassaman raakt wat geïrriteerd door onze zomerse zorgeloosheid en wil nogal schools een woordje uitleg verschaffen: schoenen steevast uit om het kunstwerk te betreden, altijd mét pantoffels, dus ook niet blootvoets of op kousenvoeten, uitleg bij suppoosten, enzovoorts. Wij knikken ongeduldig en betreden de grote loods.

Daar wacht een met bladgoud bekleed podium ons op. Erop vijf beelden uit wit marmer. Errond hangende ‘lampions’ van – wederom, Fabre’s signature material – juweelkeverschilden. Vier van de vijf beelden starten van een hersenmassa en combineren die met een kruis, een bonzaïboompje, schildpadden en allerlei insecten zoals kevers of vlinders. Het verste en vijfde beeld stelt Fabre’s interpretatie van een klassieke piëta voor, zij het dat Fabre zelf de plaats van de dode Christus inneemt en Maria’s gezicht vervangen werd door een doodshoofd. Onopvallend, luguber en hilarisch tegelijkertijd. De vilten pantoffeltjes zorgen ervoor dat je je nog meer onderdeel van de installatie waant.

Fotograferen vormt gelukkig geen probleem, hetzij zonder flits. De suppoosten blijven ten allen tijde aandachtig en kwijten zich tevens met overgave van hun taak om het bladgoud van tijd tot tijd te flipperen. Met een theatraliteit die de situatie ietwat absurd en grotesk maakt, schrijden zij op dezelfde vilten pantoffels voort met hun flipperstok.

Jan Fabre, een man met humor. En tevens een ommetje naar Park Spoor Noord waard.

[portfolio_slideshow]

•••

UPDATE voor collega Vanessa

This is how de slippers look like!

Foto – Brandpunt 23’s Blog

Street Food Festival

Geplaatst op door

Toen er bij zesta.be een uitnodiging van Eetavontuur voor het Street Food Festival in de bus viel, markeerden we zonder twijfelen onze agenda. Gisterenavond was het zover. We arriveren we rond 19u30 op de hippe site aan de Molenaarstraat 111. Aan de ingang krijgen we een papieren zakje (ter waarde van € 20) met 5 gekleurde boontjes en een mini-menukaartje. De loftlocatie bevalt meteen: wit en beton als basis, opgeleukt met gekleurde accenten, zonder echter in Aziatische kitsch te vervallen.

De ruimte loopt tegen 20u aardig vol; het Street Food Festival is dan ook op (bijna) alle dagen uitverkocht. Toch vinden we nog een zitplaatsje aan een lage tafel met dito stoelen. 100% street food style! Drankgewijs passeren mojito’s, Bionina’s, duvel, hoppepilsjes en een mijns inziens vreselijk kokosdrankje de revue. Daarbij ontdekken we standje na standje: 5 kraakverse en authentieke gerechten uit een waaier aan (Aziatische) landen. Bij sommige gerechten bestaat de mogelijkheid om het pittiger te maken: met chili of een mengeling van groene pepers en azijn bijvoorbeeld. Wij schuwden de hotness niet, maar krijgen toch af en toe tranen in de ogen. Als men mij vraagt een favoriet te kiezen, dan ga ik toch voor ons eerste gerecht: de Thaise som tam (papaya salade) met laab gai en kleefrijst, of de nasi lamak met beef rendang en gefrituurde visjes.

som tam + laab gai + kleefrijst

samosa + muntyoghurtdip

nasi lamak + beef rendang

tortilla + chili sin carne

bun cha

Helaas bleef er na deze 5 porties absoluut geen plaats meer over om de sorbet van Kem met originele (hartig geïnspireerde) toppings uit te proberen. Next time…

Wat valt er nog meer te beleven op het Street Food Festival? Een kookworkshop curry maken, voetmassage, Bollywood cinema, karaoke, koffie van Café Labath, wijn van Les Trésors en iedere dag een after street food party…

Wij rekenen op een 4de editie en tekenen nu alvast in!
Handjes op elkaar voor het voltallige Eetavontuur team.

Carmen

Geplaatst op door

Als compleet operagroentje trok ik gisteren naar de Vlaamse Opera in Gent voor Carmen, met een ticket op zak ter waarde van € 14. Verwachtingsvol parkeerde ik 10 minuten voor aanvang mijn fiets op de Kouter; buiten en binnen het operagebouw heerste nog een zomerse drukte. Ik trippelde en draaide enkele trappen omhoog tot aan het 4de balkon.

Geen plaats voor iemand met hoogtevrees en gisterenavond tevens niet voor hittehaters. Hittehaters? Jawel, want gedurende de ganse voorstelling bleef het pokkeheet in de zaal. Desalniettemin wel waar voor de democratische ticketprijs: mits ietwat voorovergebogen met een soort tilt-shift view op de scène, de orkestbak, de parterre en de onderliggende balkons. En wat voor een zaal: een kroonluchter de naam kroonluchter waardig, plafondschilderingen, bordeaux pluchen zetels, veel goud. Subliem!

De Carmen commentaren omschrijf ik op z’n zachtst gezegd als uiteenlopend. Gezien ik nog nooit een Carmen-uitvoering (en bij uitbreiding een opera-uitvoering tout court) bijwoonde, zit ik ontspannen klaar voor de aanvang om 19u30 stipt. Nog even tussendoor meegeven dat het publiek een beetje tegen de verwachtingen in divers is. Absoluut niet iedereen is poepchique opgedirkt en de leeftijden lopen enorm uiteen.

Foto: Website Vlaamse Opera

En dan de voorstelling zelf.

Ja, het verhaal speelt zich af in Amerika en niet in de originele Spaanse setting van Bizet. Ja, de kostuums zijn derhalve aangepast en bijwijlen hilarisch.
Ja, Don José ziet er potsierlijk uit in zijn korte shorts.
Ja, de regisseur schuwt ondergoed en expliciete toespelingen op seks niet.

Ik heb er desondanks van genoten en kon de regie van Daniel Kramer zelfs smaken. Meeneuriemuziek, dolkomische outfits, drama – drama – drama. Net omdat ik het niet gewoon ben om opera te zien, moest ik soms wel gniffelen bij de vertalingen op de lichtkrant boven het podium en bij het acteren in slow motion omdat de acteurs de tred van de gezongen tekst dienen te volgen.

Tenslotte wil ik de Vlaamse Opera tevens complimenteren met hun marketingaanpak. Een state of the art website, een aantrekkelijke omslag met jouw ticket in de bus, een relevant mailtje met praktische richtlijnen enkele dagen voor de voorstelling, een natuurlijke reactie op mijn tweets… Dit alles met de stijlvolle – roze – merkstempel. Smaakvol! Sterk!

We moeten het even over Kevin hebben

Geplaatst op door

Een boek van Lionel Shriver

Een vriendin trakteerde mij op “We moeten het even over Kevin hebben”, begeleid door de mededeling dat een andere leesgrage vriendin en haar zus zwaar onder de indruk waren. Met verder nog talloze “En de film is ook goed!” opmerkingen op zak startte ik in deze kanjer van meer dan 600 pagina’s met superstrakke verwachtingen.

SPOILER ALERT ••• Iemand die de film gezien heeft, vertelt mij dat deze volledig anders is opgebouwd dan het boek… Als je de film nog wil bekijken (los van het boek), stop je hier beter met lezen!

Al na het eerste hoofdstuk / de eerste brief van Eva Khatchadourian (de mama van Kevin) aan Franklin Plaskett (de papa van Kevin) beaam ik hun enthousiasme. Het duurt voor mij wel even vooraleer ik in leestrance geraakte, waarmee ik bedoel dat ik quasi elk vrij moment benut om verder te lezen en het boek overal mee naartoe sleur.

Lionel Shriver slaagt er in om een levensecht beeld te scheppen van een complexe moeder-zoon-relatie. Complex is allicht nog een understatement. Eva schrijft in haar brieven pakkend intiem over haar (ongeboren) zoon en de moordpartij die hij op zijn middelbare school aanrichtte enkele dagen voor zijn zestiende verjaardag.

De auteur vindt een mix tussen het persoonlijke leed en de nieuwsberichten rond high school shootings die wij allemaal kennen – denk aan Columbine, een tragedie waarnaar men in het boek refereert. Evenzeer raakt het verhaal door de hoge graad van herkenbaarheid en ook weer niet. Eva slingert de lezer voortdurend heen en weer tussen alledaagse gezinssituaties en bevreemdend moederlijk gedrag. Een paar keer schrok ik zelfs op door scènes die zo uit mijn eigen leven lijken te komen. Wanneer het gezin van een knus huurappartement verhuist naar een ruime woning in een buitenwijk, kan Eva moeilijk afscheid nemen van de rommelige meubels en accessoires. Of wanneer de moeder van de 10-jarige Eva een al subtiel aangekondigd verrassingsfeestje organiseert, slaagt ze er niet in haar overduidelijke teleurstelling te verbergen. Treffend.

Hoewel je al 500 pagina’s lang weet wat er zit aan te komen, verrast het einde toch en blijf je aangeslagen achter zonder hét antwoord. Het antwoord op de vraag of iemand intrinsiek slecht kan zijn vanaf de geboorte of zij als moeder een vingerwijzing verdient.

‘We moeten het even over Kevin hebben’ holderdebol.comder kopen?