Een boek van Thomas Blondeau
Twee gelijkenissen met mijn vorige boek (Meer dan een minnaar): ook hier gaat het om mijn eerste kennismaking met de auteur én een relatief dun boek van 252 pagina’s. Hoewel ik op Instagram instant een enthousiaste reactie over Thomas Blondeau krijg, voel ik eerlijk gezegd niet meteen liefde…
Een boek van Oscar van den Boogaard
Een nieuw stapeltje geleende boeken van een (meer dan) leesvriendin scherpen mijn goesting aan om er na de 1280 pagina’s van Kwaadschiks meteen terug in te vliegen. Liefst wel in een dunner exemplaar en dat vind ik bij ‘Meer dan een minnaar’ van Oscar van den Boogaard. Dat deze Nederlander een verhaal schrijft dat zich in Sint-Martens-Latem afspeelt, verwondert niet als je weet dat hij al jarenlang columns schrijft voor de Vlaamse krant De Standaard en – een assumptie op basis van zijn HISK activiteiten – in Gent woont. Een vermoedelijke stadsgenoot dus.
Vorige week spraken we nog eens af met de zesta.be ladies. Dan wordt er op voorhand steevast wat heen en weer gechat over de plaats van afspraak. Dit keer komen The Butcher’s Son, Black Smoke en Savage Dining onder andere naar boven. We kloppen af om op een donderdagavond het kreeftenconcept van Savage in Antwerpen centrum (Kaasstraat – vlakbij Grote Markt) te gaan uittesten…
Tot mijn grote scha en schande heb ik mijn agenda weeral veel te vol geboekt met afspraken, waardoor ik een half uur te laat opdaag. De vriendinnen zitten al terecht ongeduldig te wachten met een Savage Lemonade (€ 3,50 – homemade elderflower lemonade), want ze doen aan Tournée Minerale. Ik twijfel, maar besluit om verstandig te zijn en dus mee te doen met hen.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
De Turks-Belgische Leyla Kurhan opende op een steenworp van de Sleepstraat haar eethuis Sofraya, Perzisch voor ‘een rijk gedekte tafel waar iedereen welkom is’.
Op een volgeboekte zaterdagavond stappen we binnen in de moderne midden-oosterse atmosfeer van Sofraya. Aan de lange tafel op het verhoog kan een omvangrijk gezelschap zitten; wij krijgen een kleiner exemplaar voor onze tête-à-tête.
Eerst kiezen we een drankje, pas daarna krijgen we de eetkaart. Ik besluit om de cocktail genaamd ‘morning orgasm’ (spumante, granaatappel, rozenwater – € 7,50) te proeven, mijn vriend houdt het bij een glas Armeense witte wijn (€ 7). Daarbij horen verrukkelijke met komijn gekruide walnoten.
Als extra hapje bestel ik labne met z’atar (€ 5) vergezeld van lavash oftewel zalig lauwwarm brood.
Het zijderoutemenu (€ 36) lonkt, niettemin kiezen we toch à la carte. Graag delen we vijf gerechtjes én een fles rode wijn. Opnieuw springen de minder evidente wijnlanden in het oog: Bulgarije, Turkije, Armenië en Hongarije. Chef Leyla adviseert en laat ons zelfs twee wijnen proeven. Uiteindelijk selecteren we de Bulgaarse Black C (€ 32). Lekker pittig!
We starten sterk met forse falafels en yoghurt-harissadip (€ 6). Daarna volgt een rondje vis: gegrilde zalm met kruiden en citroen (€ 12) enerzijds, mosselen Istanbul style (€ 12) anderzijds. Ondanks het mooie korstje maakt de zalm niet echt indruk, de mosselen daarentegen… Ons zwarte goud op Turkse wijze werkt! De op de Josper geroosterde kippenbout (€ 13) typeer ik als ‘klein maar echt lekker’, het bijhorende slaatje zag ik al eerder bij de zalm. We ronden af met börek (€ 9), een verrukkelijke bladerdeegtaart gevuld met prei, feta, ui en kruiden.
De laatste glazen wijn worden uitgeschonken. Ik proef hierbij keskul, een Turks melkdessert met amandel en kokos dat koud opgelepeld wordt.
Leyla Kurhan neemt ons in Sofraya mee voor een gezellige karavaan van geuren en smaken. Een midden-oosterse must voor de fans van verfijnd Turks!
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Het team van De Mess kookt graag op verplaatsing, maar doet dat met hetzelfde plezier in Sijsele – waar ze een oud legerpand omvormden tot proeverij.
Na het bestijgen van de metalen trap komen we in een ruime bovenetage met bar en veel liefhebbers van werelds eten present. Onze grote tafel delen we met drie andere dames, zonder dat het de privacy verstoort.
We besluiten om te starten met cocktails (€ 10). White Horse voor mij, Estoy Crudo voor hem. Mijn combinatie van witbier, gin, vermouth en citroen bevalt, de overkant slurpt van een mix met tequila, kruidenlikeur, limoen, koriander en gember. De eerste honger stillen we met drie hapjes: fruity fish taco (€ 8), Korean sliders (€ 8) en Vietnamese wulken (€ 6). De taco met gefrituurde kabeljauw en de wulken in een oosterse bouillon brengen ons meteen in de juiste sfeer. De mini-burgertjes met Koreaans gelakt buikspek en kimchi doen daar nog een verrukkelijk schepje bovenop.
Daarna twijfel ik: vlees, vis of veggie. Mijn vriend gaat vrij resoluut voor umami Mess steak (€ 18) met friet (€ 3) en Caeser sprout salad (€ 4). Ik hak de knoop uiteindelijk door met Balinese beekridder (€ 16) en Cambodjaanse veggies (€ 4). Ja, ik vertoef de meerderheid van mijn tijd bij De Mess in Azië…
Uit de wijnkaart selecteer ik de Kingfisher Bay (€ 7), een Zuid-Afrikaanse Chenin Blanc. Bij het rundsvlees hoort rood: dat wordt eerst een Zuid-Afrikaanse Pinot Noir van Paul Cluver Estate (€ 8) en later nog de Amplus (€ 8) van Chileense Carignan.
De mooi gegrilde Holstein entrecôte gaat er goed in en met de frietjes en de caesarsalade op basis van spruitjes komt hij uit bij een gepimpte Vlaamse klassieker. Ikzelf ben tevens tevreden van mijn visje in een Balinese curry en de wokgroenten met een duidelijke kokostoets.
Dessert kan er absoluut niet meer bij, dan maar afrekenen. De Mess trekt het concept consequent door in de borden en de glazen, alleen zou de ruimte deze reis rond de wereld nog iets meer mogen uitademen.