Dondermiddag verkenden we met de zesta.be madammen Rob’s Gourmet Market op de Woluwelaan in Sint-Pieters-Woluwe. Een supermarkt zoals Colruyt of Delhaize, maar dan met ontieglijk veel oog voor foodies en al wie van het lekkerste van het lekkerste houdt. Trompettes de la mort, Mangalica ham, poulet de Bresse, enzovoort, enzoverder. Uiteraard met het bijhorende prijskaartje.
Maar vooraleer we met – of zonder voor de prijsbewusteren onder ons – winkelmandje door de gangen struinden, de lunch! Ik reserveerde op de valreep en dat leek ook noodzakelijk, want het restaurant met zicht (van ver) op de winkelende fijnproevers liep aardig vol. En neen, meneer die telefonisch de reservatie noteerde, wij zijn niet van middelbare leeftijd en hebben bijgevolg geen enkel probleem met een hoge tafel.
Mijn collega’s kozen voor het gekonfijt borstspek Duke of Berkshire gekaramelliseerd met soja en de caesarsalade. Ikzelf opteerde voor de gekonfijte Lozère-lamsschouder met geitenkaas en bonenkruid, sorbet piquillos – hieronder op foto. We proefden, klonken met huisbubbels op onze meer dan welkome unieke bezoekers en betaalden met plezier de gematigde rekening.
En na het lunchen kwam het shoppen…
Mijn buit?
- Truffelpasta >> Salsa Tartufata – Black Truffle Sauce – La Maidia
- Tapenade >> Tapenade aux Olives Lucques Vertes – L’oulibo
- Passata >> Pomodori Passati Piccanti – Paolo Petrilli Lucera
- Risottorijst >> Riso Semifrio – Vialone Nano
- Amandelbrood >> Jules Destrooper
De andere zesta.be dames gingen overstag voor tarte-tatin-siroop, karamels en veel meer anders lekkers. We knikten goedkeurend en namen ons voor om in de toekomst geregeld die 16 minuten tussen de Media- en de Woluwelaan te overbruggen.
Een boek van Stefan Brijs
Afgelopen Boekenbeurs kocht ik een aantal minder recente en bijgevolg goedkopere boeken, waaronder “De engelenmaker” van Stefan Brijs. Op de cover stond “Meer dan 125 000 exemplaren verkocht” als extra verkoopsargument. En na het lezen geef ik ieder van deze 125 000 lezers volmondig gelijk…
*** spoiler alert ***
Wat een verhaal! Vanaf de eerste bladzijden zoog Stefan Brijs mij mee in de historie van Victor Hoppe… Eigenlijk weet je doorheen het ganse boek dat een happy end afbreuk zou doen aan de opgebouwde spanning. Een als kind debiel verklaarde en later geniaal bevonden dokter met een vertekend wereldbeeld en dito geloofsovertuiging door een gebrek aan moeder- en vaderliefde die aan het klonen slaat. Eerst met muizen, later met mensen. Iemand die God het nakijken wil geven. Dat moet naar een dramatisch hoog- en tegelijk laagtepunt afstevenen.
Het empathisch palet dat je daarna doorloopt, evolueert van medelijden over verbazing tot afkeer. Tot ik op het eind het boek soms bijna letterlijk terzijde moest leggen wegens te [over dit woord twijfel ik nu al meer dan 5 minuten, maar ik hou het toch gewoon bij] hard.
Het verhaal speelt zich af in de tweede helft van de 20ste eeuw en toch voelt het aan alsof de dorpsgemeenschap van Wolfheim in het Interbellum is blijven steken. Stefan Brijs weet trouwens de verschillende tijdslijnen perfect dooreen te weven, waardoor je als lezer nooit het gevoel krijgt een kunstmatige sprong in de tijd te maken.
Ik onthou vooral de volgende uitspraak van deze ontspoorde wetenschapper.
Soms is wat onmogelijk lijkt, alleen maar moeilijk
En binnen afzienbare tijd begin ik zonder twijfel met torenhoge verwachtingen aan “Post voor mevrouw Bromley”, de meest recente Stefan Brijs!
‘De engelenmaker’ holderdebol.comder kopen?
Een aantal weken geleden publiceerde zesta.be een nieuwsartikel over stevia, een Zuid-Amerikaanse zoetstof die tot voor kort in Europa verboden was. Een ongegrond vermoeden van kankerverwekkend wezen was hiervoor de aanleiding. Toen men het tegendeel bewees, kreeg stevia meteen de gelegenheid om een te duchten concurrent van suiker te worden.
Zal stevia in deze opzet slagen?
Wanneer ik een DM’ke kreeg op Twitter of ik steviachocolade van Cavalier wou proeven, repliede ik meteen “ja”. Niet zozeer voor mezelf, want ik ben in se niet zo’n zoetekauw. Vrouwen die quasi moordlustig worden in geval van chocoladegebrek, ik reken mezelf niet tot die categorie. Maar ik veronderstelde dat onze metser en de dames van de zesta.be redactie wel nieuwsgierig zouden zijn…
De eerste at de reep met pralinévulling zonder veel enthousiasme op. De tweede vertoonden al even weinig enthousiasme. De chocolade is zeker eetbaar, maar enorm bitter. Nu houden zij echter wel van een streepje fondant. Dat de tablet nog steeds half opgegeten in mijn schuif ligt, bewijst dat we nog niet meteen into stevia zijn.
Al zal dat met Candarel versus suikerklontjes en soyaroom versus echte wellicht niet anders geweest zijn. Dus ik geef de zoetstof absoluut nog een kans.
Mensen die apart en toch samen leven. Het zou op een LAT-relatie kunnen duiden. Maar ik verwijs naar zij die boven, onder en naast elkaar wonen in een appartementsgebouw.
Appartemensen.
Ik hoorde het woord voor het eerst uit de mond van een ex-buurman.
En het woord bleef hangen.
Daarenboven heb ik de gewoonte om te Googlen vooraleer ik iets teken. “Als puntje bij paaltje komt…” bijvoorbeeld. Of “Hartzeer“. Of “Baksteen in de maag“.
En toen ik dat deed voor “Appartemensen” stuitte ik zowaar op een boek van Dimitri Leue met een identieke titel. Alright, het onderwerp is reeds aangesneden. Vermoedelijk door mensen – misschien wel aparte mensen – met meer talent dan ik. Dus ik waag mij niet meer aan een tekening.
Spontaan popt ‘Flat life’ van Jonas Geirnaert op…
Een toepasselijk kortverhaal. Voor mensen, zij het apart of niet.
[vimeo http://vimeo.com/3102926]
