De Pepermolen

2

De paaslunch, het is sinds een 15tal jaar een traditie binnen ons gezin. Dan consumeren we ergens op restaurant een seizoensmenu. Na wat zoekwerk – wegens nogal wat gesloten zaken op zondagmiddag – in Brugge reserveerden mijn ouders bij De Pepermolen, met dank aan Sven Coryn voor de tip.

Om de eetlust wat op te wekken, wandelden we door de binnenstad van ’t Zand richting Langestraat. De Pepermolen ligt tegenover culinaire toppers als de driesterrenzaak De Karmeliet en het felbewierookte Rock Fort.

We kiezen met voorbedachte rade voor het menu Zilveren Bistro (€ 42) met aangepaste wijnen (€ 12) – geserveerd per tafel, geen probleem voor ons 6-koppig gezelschap.

Pata Negra Bellota ham met parmezaanschilfers, rucola en meloen

Belgische asperges met gebroken hoeve-eitjes en huisgepelde Zeebrugse garnalen

Lamsfilet in kruidenkorstje met lamsjus, seizoensboontjes en aardappelgratin

Chaud-froid van verse rabarber met Belgische aardbeien en vers gedraaid vanille-ijs

Over de ganse lijn een perfecte prijs-kwaliteitverhouding. Alles bereid volgens de regels van de kunst: pata negra smaakbom, asperges beetgaar, lam rosé. Op en top seizoenscorrect tevens, want wie wil op Pasen nu geen asperges en lam eten? Al voel ik mij verplicht om er aan toe te voegen dat het aspergeseizoen in se pas op 12 april start. Nochtans kun je sinds meer dan een dikke week overal het witte goud kopen, maar het gaat hier dus nog niet om asperges uit volle grond.

Verder trouwens nog een eervolle vermelding voor de aangepaste wijnen: € 12 per persoon voor ongeveer 6 glazen. De Pepermolen serveert de huiswijnen: een witte Chardonnay en een rode Corbière – beide lekker, zonder meer.

De ganse lunch worden we vlot en onberispelijk bediend door de gastvrouw en haar dienster. Beide dames en de keuken kunnen de 28 couverts duidelijk perfect aan.

Heisa noch poespas. Bij De Pepermolen eet je smakelijk, bijdetijds en billijk.

Waar is Barry?

Geplaatst op door
Antwoord

Een stand-up comedy show van Bart Cannaerts

Mijn ervaring met stand-up comedy is eerder beperkt. De meeste comediens ken ik van hun televisieoptredens: Wouter Deprez, Wim Helsen, Jeroen Leenders, Bart Cannaerts. Hoewel ik de broertjes Walschaerts van Kommil Foo tevens als supergrappig catalogiseer, vallen de ongeveer 10 zaalshows die ik van hen zag wellicht onder cabaret. Gezien ik een madam van voornemens en lijstjes ben, besloot ik om in 2012 een aantal van die grapjassen live te checken.

Gisteren kwam Bart Cannaerts – ‘den Barry’ voor de vrienden – aan de beurt in de Brugse Magdalenazaal. Mijns groene-comedy-inziens top, welgemeend top! Bijzonder geniaal ook om af en toe met publieksinteractie of (al dan niet gefakete) improvisaties te werken… Zo sprak hij een koppel aan dat te laat de zaal binnensloop en checkte hij geregeld iets met het koppel Hans (of Hannes?) en Karen op de eerste rij.

Tijdens de show besefte ik regelmatig dat ik bepaalde stukken al gezien had in ‘Het Besluit’, de stand-up eindejaarsconference op Canvas. Doorgaans vond ik die delen het meest meesterlijk. Mogelijk omdat Bart logischerwijs zelf de climaxen uit zijn show selecteerde voor Canvas, mogelijk omdat ik humor klaarblijkelijk meer smaak als ik de moppen voor de tweede keer zie – jaja, ik hoor jullie traag-van-begrip-mopje wel…

Bijzonder sympathiek ook, die speciallekes voor de West-Vlamingen… In zijn uitbeeldrondje bracht hij naar anologie met pink / pintje de mojito ten tonele. Moeilijk in woorden te vatten, maar denk Guy Verhofstadt en de typische ‘moh vent toch’ beweging. Verder omschreef Bart het West-Vlaams ook als het meest rechtvaardige dialect. Neem nu het woord ‘deur’ als voorbeeld: in het meervoud slikken we de ‘e’ in [deurn], maar in het enkelvoud plakken we die er simpelweg terug tegen [deure]. Geniaal!

Verder bleven zijn definities voor het leven (= “Niet stoppen met ademen”) en een ballad (= “Een lied waarbij elke W uitgesproken wordt als een V) hangen en charmeerden zijn bescheiden special effects – lees: een voorbijsluipende witte sok en wat overmatige regen uit een aan het plafond bevestigde tuinslang.

En op een aantal vlakken zal mijn leven na deze voorstelling nooit nog hetzelfde zijn.

  • Telkens als ik de oven voorverwarm om een diepvriespizza in te schuiven, zal ik mij afvragen of dit nu werkelijk een complot tussen de voedingsindustrie en de energieleveranciers is.
  • Telkens als mijn lief terugkomt van een avondje pintelieren op café, zal ik mij afvragen of hij in fase 1, 2 of 3 zit.
  • Telkens ik een toast uitbreng (met of zonder cava) en in de ogen kijk, zal ik noodgedwongen even gniffelen.
  • Telkens als iemand “Waar is da feesje?” brult, zal ik die mens stiekem uitlachen omdat hij eigenlijk al op dat (duidelijk saai) feestje behoort te zijn.
  • En zo kan ik eigenlijk wel nog even doorgaan…

Als down side van ‘Waar is Barry?’ wijs ik richting duurtijd: anderhalf uur vind ik net iets te lang om de spanningsboog te handhaven en de lachspieren soepel te houden. Zelfs de lolligste lolbroek kan mijn lachbui zo lang niet rekken.

Maar o wat kan ik mij vinden in Bart Cannaerts’ ode aan de oppervlakkigheid. Want ja, ook ik kan mij eindeloos ergeren aan zij die zo graag de “Is dit het nu?” vraag stellen. Wat mij betreft een prima moraal van het verhaal!

Witte asperge salade

Geplaatst op door
Antwoord

Omdat keer op keer à la Flamande of met gerookte zalm iets te saai is: mijn salade van het moment – à l’improviste dus – met witte asperges…

Ingrediënten

  • 1 handvol krulandijvie
  • 1 handvol postelein
  • 6 gekookte witte asperges, in stukjes gesneden
  • 1 handvol basilicum
  • 1 handvol luzernescheuten
  • 3 el dressing (50 % homemade mayonaise, 50 % natuuryoghurt)
  • bieslook

Een bereidingswijze lijkt mij in dit geval hoogst overbodig.
Alle vertrouwen dat jullie daar met deze ingrediënten iets moois van maken.

Smakelijk Pasen!

Klara via Belfius

Geplaatst op door
Antwoord

Deze morgen hoorde ik op mijn geprefereerde radiostation “Belfius houdt van klassieke muziek” of zoiets. Op zich niets mis mee, al haperde het wat in mijn hoofd.

O ja, tuurlijk! Deze sponsorboodschap is de opvolger van “Klara via Dexia” – wederom of zoiets. Waarbij die dubbele streep van de X ineens strijkstokken werden.

Nu schort er nog iets aan de welluidendheid van Belfius in combinatie met Klara wegens het verdwijnen van die melodische A-A rijm. Al twijfel ik er niet aan dat de marketeers alles in het werk zullen zetten om ook hier een muzikale insteek te vinden.

Zie ik daar geen cello in die B?

De benny’s

Geplaatst op door
Antwoord

De watte? De benny’s, handmade poppetjes die in my humble opinion de bescheiden ambitie hebben een glimlach om jouw lippen toveren. Oftewel kunst-guerrilla.

Foto: www.debennys.be

500 poppetjes – van de mij onbekende Britt en Bert, birdbee.be – die misschien, mogelijk, wellicht ergens in Gent op jouw fietsstuur belanden. Behalve de Ghendetta dus nog een reden om uit mijn Gentse deur te komen, weliswaar op mijn tweewieler.

I want a benny!