Een vriendin smst of ik Fratelli d’Italia ken. Ja, dat restaurant stond een tijd lang op mijn restolijstje en is daar om een door mij niet langer herinnerde reden terug afgedonderd. Maar ik fris het geheugen online even op en stoot op een lovende recensie uit Zone 09. Vier sterren. That’s how we roll! Wetende dat ik doorgaans akkoord ga met hun quotering. Als even later de vraag volgt of we niet willen aansluiten bij het verjaardagsdiner dezelfde avond, twijfel ik niet lang. Graag! Fijn! Met plezier! Tot vanavond!
Bij aankomst krijgen we het voorlaatste (godzijdank gereserveerde) tafeltje naast de bar en de menukaarten nog vooraleer we goed en wel neerzitten. Het bladeren begint. Boeiende suggesties, veel kalfsvlees, paardenvlees ook (gelezen in de Zone 09 recensie dat de Italianen de grootste paardenvleeseters van Europa zijn), vis, pasta’s, pizza’s. Ik ga op zoek iets uit diezelfde recensie: de raviolini met coquilles (€ 20). Gevonden en meteen beslist. De mannen in het gezelschap kiezen na een Frans woordje uitleg van de chef voor de escalope special (kalfsvlees, ham, paprika, kaas, … – € 18,5), de andere dame voor de mini panzanotti van de chef (gevulde ravioli met ricotta en spinazie, geserveerd met een speciale saus van de chef – € 14,5). Op de kaart vinden we niet meteen antipasti, maar mits even verifiëren bij de gastvrouw voegen we toch 2 porties voor 4 personen aan onze bestelling toe. Drankgewijs houden we het op een grote fles San Pelligrino en de fles rode wijn die op tafel staat. Wederom een keuze van de chef, voor € 26.
Het duurt een behoorlijk eindje vooraleer de schaal antipasti opdaagt. Gelukkig hebben we veel te vertellen, krijgen we al een klein hapje (stukje tortilla en sneetje salami) en boeit het toch wel kitscherig interieur mateloos. Het plafond in stukwerk waarvan alle reliëf slordig overspoten is met blinked roze verf vraagt om niet slecht bedoeld gelach. En dan komt de antipasti tevoorschijn. Ik zie meloen, tomaat, kaki (?), rucola, mortadella, bresaola, pikante salami, proscuitto, mozzarella, gemarineerde oesterzwammen. Overvloedig, topingrediënten, 100% Italia in je mond.
De hoofdgerechten volgen vlotter. Voor mij komt een bord te staan dat om het adjectief royaal schreeuwt… Drie grote ravioli, gevuld met ricotta en spinazie (net zoals mijn overbuur die de suggestie koos, dus niet de farce van coquilles zoals in de recensie omschreven). Deze zijn genereus overgoten met een romige saffraansaus, rucola en zeevruchten: coquilles, mantelschelpen, mosselen, inktvis, garnalen. Supersmakelijk! Helaas protesteert mijn maag al halfweg, maar ik zet dapper door. Ondanks de hulp van mijn wederhelft ga ik met buikpijn van tafel. De mannen worstelen iets minder met hun escalope; de ‘mini’ in mini panzarotti geldt dan weer als understatement of the year.
Unaniem concluderen we dat Fratelli d’Italia tot de Italiaanse top van Gent behoort. De full house met onder meer Stephen Dewaele (50% van Soulwax) onder de eetgasten toont aan dat we niet alleen staan met die mening. We sluiten af met een glaasje ijskoude limoncello van het huis en een bijzonder schappelijke rekening (€ 139,70) voor zo’n rijkelijk diner.
One word. Arrivederci!
