Vrijmoed

Antwoord

“Ik zou wel eens echt goed willen gaan eten”, zei een vriend waar ik normaliter niet tête-à-tête mee afspreek ons op een dag. “Dan moet je bij Elise zijn”, antwoordde mijn vriend. En zo geschiedde… Iets meer dan twee maand geleden boekte ik een lunch voor afgelopen week bij Vrijmoed, het restaurant van Michaël Vrijmoed (voormalig sous-chef van Peter Goossens) in de Vlaanderenstraat dat in maart 2013 opende.

Wegens even zoeken naar een parkeerplaats kom ik iets te laat aan. Mijn gezelschap heeft intussen een pastis besteld van een hogere categorie dan een gewone Ricard. Ikzelf laat mij een gin tonic (€ 14) verkopen. Het ontgaat mij welke gin en welke tonic er gebruikt wordt, maar na even proeven weet ik meteen dat het ook hier om kwaliteit gaat.

Intussen komt de kaart, daarop staat het menu Vrijmoed naast het à la carte aanbod. Wij komen echter voor de lunch (€ 40) en die krijgen we mondeling toegelicht: zeewolf en black angus zijn hier de hoofdrolspelers. Of we liever kaas willen in plaats van het dessert met abrikoos? Eigenlijk wel, al weet ik dat dat een paar euro’s extra zal betekenen. En of we ook aangepaste wijnen (€ 12,50) willen? Graag! Ik heb niet voor niets een halve dag verlof genomen om ten volle te genieten.

Het leuke aan dergelijke restaurants is dat een menu – zelfs al is het een lunchmenu – zoveel meer inhoudt dan de drie gangen die meegedeeld worden.

hapje #1 gesmoorde prei • hapje #2 tzatziki

hapje #3 preisoepje met cappuccino van parmezaan en gegrilde lenteui

Met deze drie hapjes zet Michaël Vrijmoed meteen de toon. Dit is topgastronomie! Iets klassieker (zeker ook wat betreft interieur) dan we tegenwoordig gewend zijn in Gent van onze Flemish Foodies, maar qua niveau minstens zo sterk.

zeewolf, brandade, gepocheerd eitje, bouchotmossel, kokkel, lamsoor
Naar mijn smaaknormen een perfect voorgerecht! Bij Volta at ik eerder een gelijkaardig gerecht, maar dan zonder extra stukje vis. Dit detail beschrijft misschien wel het verschil in hun keukens. In een nog net iets grotere portie zou ik dit tevens als hoofdgerecht durven bestellen. De mosselen en de kokkel proeven prachtig zilt. Meteen ook mijn herinnering aan het feit dat ik enorm uitkijk naar dat nakende mosselseizoen…

black angus beef, seizoensgroentjes waaronder koolraap
De malsheid van het rundvlees accordeert prima met de knapperige accenten van de geblancheerde en rauwe groenten. Het valt mij verder op hoeveel restaurants tegenwoordig dit servies bezigen. Begrijpelijk overigens, ik ben zelf ook fan.

Van de kaas heb ik geen foto genomen. Op het bord lagen vier kazen, waarvan ik mij nog de Champagnestreek, Zwitserland en de Elzas als afkomst herinner. Erbij komt een chutney van kumquat waar we beiden niet meteen wild van zijn en een sneetje brood met rozijnen en noten. Kaas, het blijft een krachtige manier om een mooie maaltijd af te sluiten.

Tenslotte vragen we nog een espresso en ook daar horen nog een aantal lekkernijen bij.

schuim van espresso • citroentaartje • taartje van chocolade en framboos

brownie

chocolade en kers

We blijven genieten tot de laatste hap. Na net iets te lang wachten op de net iets hoger dan verwachte rekening (€ 145,70) wandelen we meer dan voldaan buiten. Michaël Vrijmoed staat onmiddellijk op de Gentse culinaire kaart. Een echte recensent zou nu wellicht afsluiten met de voorspelling dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer die puike Gault Millau score, een Bib Gourmand label of zelfs een Michelinster een feit zijn.

M¡LONGA

Geplaatst op 01/07/2013 door elidesc

Een dansvoorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui

Verjaardagskadootjes die geen materieel iets, maar een belevenis zijn. I love them! Dankjewel dan ook richting Kathy… Zij gaf mij een ticket voor M¡LONGA van Sidi Larbi Cherkaoui, onze Belgische choreografische trots naast Anna Teresa De Keersmaeker en Wim Vandekeybus. Fijn! Dat wou ik al lang eens meemaken.

Vorige week donderdag trokken we dus naar deSingel. Kathy had een e-mail gekregen dat de voorstelling stipt om 20u zou starten en anderhalf uur zou duren. We durfden het dus niet aan om met mijn filegevoelige rit Gent-Antwerpen voor de boeg op voorhand een etentje vast te leggen. Dus beperkten we ons tot een glas rosé voor mij en een glas cava voor haar in het Grand Café deSingel. En ik bestel er nog snel een Engelse sandwich met gerookte zalm bij (€ 6,80). Dat blijken zo van die erg witte driehoeken (zonder korsten) te zijn met frisse zalm, komkommer, tomaat en verse kaas. Just what I needed!

Omdat er op een bepaald moment blijkbaar iets grondig verkeerd gaat in de bar (glazen deel met flessen en glazen begeeft het) dat wij van op het terras niet opmerken, kunnen we ineens niet meer bestellen. Dus verhuizen we alvast richting Rode Zaal en bestellen daar nog een drankje in afwachting van de dansvoorstelling.

We gehoorzamen de beltoon om onze plaats op te zoeken en wachten af. Eerlijk gezegd heb ik geen enkel idee wat ik mij bij een hedendaagse voorstelling over tango mag voorstellen… Weinig verwachting zijn vaak de leukste. Ik geniet van start tot eind!

De voorstelling is opgebouwd rond vijf dansparen die soms samen, soms apart of in nog andere constellaties op het podium komen. Ze beheersen stuk voor stuk overduidelijk de taal van de tango. De muziek wordt live gebracht en dat verhoogt absoluut de impact. Komt daar nog eens bij dat Sidi Larbi Cherkaoui ijverig aan de slag gaat met projectie in al z’n creatieve vormen. Hij lijkt wel een DJ die de dansers vloeiend mixt met de beelden.

Ik pak de smaak en wil meneer Cherkaoui aan de slag zien met andere dansstijlen!

Flemish Food Fest

Geplaatst op 01/07/2013 door elidesc

Wat een week, wat een weekend… Druk, druk, druk! Professioneel en privé. Gelukkig nam ik ruimschoots de tijd voor Flemish Food Fest: zaterdag opbouw, zondag fest zelf en daarna afbouw. Ik keek er eerlijk waar al maanden naar uit en nu zo – al bloggend en lichtjes zonverbrand vanuit mijn zetel – tevens tevreden op terug.

Precies op het middaguur kwamen we aan op DOK, ikzelf langs de medewerkerscaravan en mijn gezelschap via de publieksingang (inclusief wachtrij en dus cava om de pijn te verzachten). In ruil voor een toegangsticket van € 30 krijg je 15 bonnetjes van € 2. Daarnaast kun je ook DOK-bonnen kopen voor drank aan de vaste standen. Misschien wat verwarrend voor nieuwkomers op de site, maar niet voor ons dus.

Het eetaanbod bestaat uit 15 restaurants die elk een grill ter hunner beschikking krijgen om een culinair hoogstandje te bereiden. Aan alle gerechten hangt het bijzonder democratische prijskaartje van € 4. In totaal heb ik 7 bordjes geproefd: de line-up.

Venkel met barbecuesaus
– door Veranda, Berchem

Sardines
– door Neptune, Brussel

Komkommer, peterselie, look, brood
– door De Vitrine, Gent

Burger met varken aan ’t spit
– door ’t Oud Gemeenthuis, Hansbeke

Papillot van bouchotmosselen, den, zeekraal, lenteui en radijs
– door Dôme, Antwerpen

Toast met gerijpt rundsvlees
– door Tête Pressée, Brugge

Aubergine met sesam
– door Table d’Amis, Kortrijk

Je merkt ongetwijfeld dat mijn beschrijvingen van de gerechten nog summier zijn. Dit omdat het geen sinecure was om uit te vogelen welke chef / welk restaurant aan welke grill stond. Bekende gezichten, koksjassen, T-shirts, … waren dankbare infobronnen. Het was dus een kwestie van de chefs en hun helpers uit te horen, maar met zoveel volk en bijgevolg nogal hectische situaties werd dat steeds minder evident tot quasi onmogelijk. Meteen valt het contrast op met geoliede / ‘afgelekte’ food events à la Culinaria of Gent Smaakt. Maar we zijn hier voor rock & roll kitchen, niewaar?

Dorst? Drinken en proeven doe je rond de Beergarden als je van iets anders houdt. Wij proeven er op aanraden van Daan uit Veranda de Amfora van Wouter De Bakker: een wijn die even in een kruik bewaard wordt en tot mijn grote vreugde naar geuze neigt. Een ongewone smaak, maar wij zijn na een paar slokken al fan!

Verder proef ik nog van de ‘Lous Grezes – Grandiose 2011’ rosé die ver weg blijft van de traditionele roséwijn, doch eveneens bevalt. Ook het Zennebier van Brasserie de la Senne en de PMPRNL van Brouwerij Jessenhofke gaan goed binnen. Tot slot proeven we nog een bijzondere Italiaanse witte wijn van Wijnfolie waarover de dame ons vertelt dat hij bij blind proeven eerder als rood bestempeld zou worden wegens met druivenpellen erin gerijpt – of zo, ik ben zo hard geen wijnkenner.

Wat valt er anders nog te beleven? Er is een markt met biologische en streekproducten: groenten, fruit, eetbare bloemen en kruiden, honing, …

Verder zorgt Cirq voor animatie: een wortel die gillend wegloopt voor twee konijnen, het kleinste café, … De Propere Fanfare van de Vieze Gasten en nog een mini-harmonie in grandioos verscheidene maten ‘marcellekes’ als muzikale noot niet te vergeten. Zij staan in voor het lichtere werk naast de geplande rockbands (The Future Dead, Shylips, They Invented Nebraska, The Woods, Idiots) die aan mij voorbij gaan. Net zoals de lezingen trouwens, het is té druk en té zonnig om mij daar gemotiveerd voor te krijgen.

Kortom een dag boordevol leuke mensen, topbordjes, vers ontdekte drankjes en oer-Gentse sfeer. De Flemish Foodies zijn hotter dan de verzamelde warmte van die 15 grills. Sowieso hebben ze nogal wat mensen ontgoocheld met hun net iets te prominente wanorde, hun lange wachtrijen en hun nogal snel uitverkochte eetaanbod… Voor mij was het echter een veelbelovende eerste editie die ondanks de gebruikelijke opstartpijntjes zo hard naar meer smaakt!

Dankjewel, Kobe! Dankjewel, Olly! Dankjewel, Jason!
Ook voor mijn nieuwe slaap-T-shirt…

A speech of cake

Geplaatst op 30/06/2013 door elidesc

Public speaking made easy
Een boek van Peggy Richie

Een aantal weken geleden volgde ik een presentatietraining. Op mijn evaluatiegesprek had ik dat aangehaald als te ontwikkelen punt. Na nogal wat jaren werkervaring weet je dat daar meestal niets van in huis komt. Vandaar ook mijn verwondering dat ik ineens de uitnodiging kreeg… Waarvoor dank, baas!

Onderweg naar trainingen zeg ik meestal twee dingen: “Hopelijk is het geen Nolleke!” (denk aan Het Eiland) en “Ik zal niet al te veel van mezelf vrijgeven, dat ze dat maar niet denken…”. Na twee dagen in een kleine groep voelde ik mij nog steeds comfortabel. Meer zelfs, ik loop echt met het gevoel dat ik iets geleerd heb.

De laatste weken heb ik (soms tot ergernis van zij rondom mij) meermaals naar deze opleiding verwezen. Omdat Peggy Richie naar mijn aanvoelen ver weg bleef van het traditionele discours dat een trainer zo typeert.

Ik heb vooral geleerd dat ik luider moet spreken, mijn handen eerder net onder mijn borsten dat voor mijn schaamstreek moet houden en in mezelf moet geloven.

Fair enough, handig ook dat je dat nog allemaal eens naleest in haar boek! De algemene leerpunten uiteraard, niet die van mijn persoonlijk…

Spijtig, spijtig, spijtig

Geplaatst op 26/06/2013 door elidesc

Een stand-up comedy show van Wim Helsen

In het kader van mijn culturele voornemens voor 2013 kocht ik tickets voor Wim Helsens nieuwe stand-up comedy show ‘Spijtig, spijtig, spijtig‘. Nooit eerder zag ik iets in levende lijve van de heer Helsen, minder levend wel op televisie – in comedy, een serie of een film. Die kaartjes koop ik dus niet in Gent, maar bij de Roma in Borgerhout.

Ik herinner mij nog een reportage in een programma dat ik mij niet herinner over deze heropende legende. Wat. Een. Zaal. Erg indrukwekkend als je er voor de eerste keer komt… Van de inkomsthal tot het balkon waar wij ons installeren! Je merkt overduidelijk dat de Roma een likje verf en veel meer dan dat kan gebruiken. Voor Wim Helsen komt dan ook een man op het podium die de hachelijke situatie van de zaal komt duiden, met de nodige sneer naar de besparingen van burgemeester De Wever en inclusief een oproep om langs hun sponsorstand te passeren na de voorstelling.

En dan is het de beurt aan de komiek die ik altijd zal herinneren als de poëet die de “ik zou je willen / u gaarne…” gedichten opdroeg in een vorige show. Vreemd is dat ik hem van op het balkon quasi niet herken, door die belichting. Wel zijn postuur natuurlijk, maar niet zijn gelaatstrekken. Daarbij komt nog eens dat de akoestiek niet optimaal is: als het publiek enthousiast reageert (lachen of applaudiseren) en Wim gewoon verder vertelt, dan hoor ik simpelweg niet wat hij zegt en ben ik een paar keer de pointe van de grap kwijt…

Maar wat vertelt hij? Een verhaal over een avondje op café met een heleboel gedachtenstromen luidop uitgesproken en mopjes over herten, pyromanen en hoeren. Veel meer wil ik er eigenlijk niet over kwijt, daarvoor moet je gewoon zelf gaan luisteren.

Samengevat hou ik best wel van zijn stijl… Ik lach vaak en soms zelfs luidop. De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat ik net iets minder in een kramp lig dan bij Wouter Deprez of bij Bart Cannaerts. Wim Helsen strandt dus voorlopig met een bronzen medaille in mijn persoonlijke comedywereld. Jeroen Leenders valt dus net van het podium.