Na mijn opera-ontmaagding met Carmen in de Vlaamse Opera (de Gentse poot op de Kouter) in juni vorig jaar onderging ik deze week een vervolg. Als verrassing voor mijn paps bestelde ik twee tickets van de middelste categorie (€ 44,50) voor Parsifal. Zelfde operahuis, zelfde locatie, andere productie. Dit keer Wagner in plaats van Bizet.
Vol verwachtingen wandelen we het operagebouw binnen rond 17u45. Jawel, ik maak geen grapje. Voor Richard Wagner en zijn opera’s moet je best wat moeite doen. Je investeert niet zomaar twee uur op een avond, Wagner vraagt de volle vijf uur van jouw aandacht (inclusief twee keer een half uur pauze weliswaar). Een intense ervaring, dat zie je van mijlenver aankomen… Die tijd moeten we doorbrengen op het derde balkon, op de derde rij en dat blijken toch geen optimale plaatsen te zijn. Daarom wachten we de start af en zakken dan een rijtje naar de onverkochte plaatsen voor ons op de tweede rij.
Het eerste bedrijf blaast ons werkelijk van onze sokken. Wat een visueel en muzikaal verbluffende vertoning! We worden heen en weer geslingerd tussen bombastisch, engelachtig, rechttoe-rechtaan. Alles erg mooi verpakt voor het oog: het geheel speelt zich af in een witte cirkel met rondom een wit gordijn waar geregeld bloed van naar beneden loopt. Intrigerend! De zangers / acteurs zijn bovendien allemaal gekleed in tinten wit, beige en pastel (paars, blauw, roze), behalve dan de hoofdrolspelers.
Het kan geen kwaad om de synopsis even door te nemen op voorhand, want het is als Wagner-leek niet altijd even eenvoudig om door te hebben dat zwanen in wit geklede kinderen zijn en een boog voorgesteld wordt door een emmer (met rode verf als bloed in). Dat je de Nederlandse tekst mee kunt volgen via de ‘boventitels’ in de lichtband helpt ook. Nog trouwens over die kinderen… Tijdens de voorstelling vraagt iemand mij via Twitter of ik dat geen ongemakkelijk scène vond, een beetje op het pedofiele af lees ik tussen de regels. Ja, het voelt inderdaad bevreemdend en daarom net tegelijk erg pakkend.
Tijdens de pauze werken we een sandwich met gerookte zalm naar binnen in de prachtige foyer. Tevens het vermelden waard vind ik de democratisering van opera: geen blasé gedoe, echt niet. Rondom ons zie ik gewone mensen op zoek naar wat cultuur.
Het tweede en derde luik kunnen wat ons betreft het overweldigende niveau van het beginstuk niet aan, desalniettemin genieten we met volle teugen. En die teugen zetten we bovendien verder tijdens de laatste pauze: bij een geslaagde avond horen wat bubbels, Taittinger dan nog wel. Tijdens het verstommen van het langgerekte applaus wandelen we een beetje operadronken de Kouter op.
Wagner bekoort ons, deze regie van Tatjana Gürbaca eveneens. Topentertainment!
