Een boek door Haruki Murakami

Wat men noemt een pakkend boek. Eentje dat je aan de kant legt, maar dat nog even in jouw hoofd blijft malen. Een beetje bevreemdend ook. Ver weg van mijn leefwereld, zowel qua geografische setting (Japan en dan voornamelijk Tokio) als qua gevoelswereld (pikzwarte emoties met depressies en zelfmoorden). Maar tegelijk herkenbaar door de klassieke thema’s als volwassen worden, verlies en liefde.

Dat volwassen worden wordt bij de hoofdpersonages Watanabe en Naoko een ware worsteling door de dood van hun respectievelijk beste alsook enige vriend en ware liefde. Het verhaal speelt zich eind jaren zestig af in het studentenmilieu van Tokio – deze parallel met de Europese opstand rond mei ’68 krijgt slechts een bijrol. De zoom gaat naar mensen, emoties. En dan nog vooral het minder opgewekte scala aan emoties. Liefde wordt lastig door pijn. Vriendschap wordt lastig door liefde.

Het einde kan niet als onverdeeld happy bestempeld worden. Maar toch slaakte ik enige zucht van verlichting dat uit al die donkere gevoelens een lichtpuntje naar voor komt. Een lichtpuntje dat rood en hartvormig kleurt. Huizenhoog clichématig, doch o zo waar dat je bij het omslaan van de laatste bladzijde even de sfeer laat nazinderen. Tevens dringen zich mijmeringen op over hoe jij die periode van puber naar jongvolwassene beleefde en hoe anders je nu in het leven staat.

Af en toe viel het mij wel op dat dit boek door een Nederlander vertaald is, want droef te moede behoort niet tot ons Vlaamse taalgebruik. Niet onoverkomelijk, louter een tikkeltje storend.

‘Norwegian Wood’ zette mij sowieso aan tot het youtuben van het gelijknamige Beatles-nummer. Evenzeer beschouw ik het als een teaser naar meer Marukami. In het bijzonder ben ik benieuwd naar of dat zwarte kantje, die diepdroevigheid ingebakken zit in zijn schrijfstijl of eerder de toon van dit specifieke boek is. Als positivo trekt dit aan en stoot het af. Haat en liefde dus. Tegelijk. Dubbel. Tegenovergesteld aan mijn definitie van jeugdsentiment.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=KkcRZSdc8us]

‘Norwegian wood’ holderdebol.comder kopen?

Een boek van Dimitri Verhulst

Het spijt me, meneer Verhulst. Maar sinds het opflakkeren van mijn leesmicrobe heb ik nog geen enkel boek met zo weinig goesting doorploeterd. En doorploeteren was het… Terwijl andere romans de laatste maanden vlotjes achter de kiezen verdwenen, worstelde ik gigantisch met dit paginatisch niemendalletje.

Waarom?

Wel, ik weet het niet zo goed. Misschien is het de schrijfstijl van Dimitri Verhulst. Ik vind die persoonlijk iets te plat, hoewel adepten beweren dat ‘Godverdomse dagen’ eigenlijk een uitzondering in zijn oeuvre is. Tegelijk fascineert het mij dat de auteur mij toch zo kan prikkelen dat ik het boek niet terzijde leg – wat mijn tevens leesgierige vriendin meermaals suggereerde tot met aandrang adviseeerde. En wellicht heb ik geen recht van spreken, want online besprekingen geven aan dat Verhulst inderdaad keer op keer een verschillend type roman brengt. Zonder die andere te lezen – waar ik op dit moment eerlijk gezegd weinig neiging toe voel – hou ik mij beter afzijdig. Maar toch. Als ik de intentie uitspreek om het boek ritueel te verbranden, moet het mij toch behoorlijk tegen de borst stoten.

Dimitri Verhulst, ik beloof dat ik ooit nog een ander boek van jou probeer. Doch geef mij even de tijd. Dit verhaal over het – beter gezegd ’t, of ook wel de mensheid in zijn algemeenheid – wens ik enigszins te verteren…

‘Godverdomse dagen’ holderdebol.comder kopen?