Een boek van Jennifer Egan
Wat ik in een paar posts geleden omschreef als (voorlopig) een verhaal over platenlabelman Bennie Salazar en zijn assistente Sasha, bleek in alle aspecten van het woord voorlopig. Want Jennifer Egan laat in ‘Bezoek van de knokploeg’ een talrijk bundeltje protagonisten opdraven. New York is trouwens de voornaamste plaats van actie in dit ‘Pulitzer Prize 2011’ winnende boek. Alle personages worden eerder vroeg dan laat aan elkaar gelinkt. Desalniettemin vraagt het enige concentratie van de lezer om alle namen en intermenselijke relaties bij te houden. Ondanks de stevige eis tot inlevingsvermogen leest ‘Bezoek van de knokploeg’ als een trein. Niet zo’n pendelding, maar een degelijke IC of een hoogstaande HST.
De grootste verrassing duikt op in het hoofdstuk waar Alison – dochter van Sasha – aan het woord komt. Het tienermeisje houdt er de ietwat excentrieke gewoonte op na om een PowerPoint-dagboek bij te houden. Het hoofdstuk bestaat uit 75 slides (gelayout op een zelfde aantal pagina’s) rond haar gezin: papa Drew, mama Sasha, broer Lincoln en dochter Alison – ook wel zichzelf. Ze omschrijft schematisch de onhebbelijke gewoontes van haar moeder, de fanatieke fascinatie van haar broer voor secondenlange pauzes in rockklassiekers en nog zoveel meer dat niet aan de scherpe opmerkingsgave van een puber ontsnapt. Na enkele slides verdwijnt de vrees om de draad doorheen deze roman te verliezen. Ik voelde mij als lezer zelfs betrokkener – lees: meer fantasieruimte – dan bij traditioneel opgestelde volzinnen.
In het slothoofdstuk komen een aantal personages samen in een bevreemdend toekomstbeeld. De opwarming van de aarde doordringt het leven van de New Yorkers; het gevaar voor overstroming is latent aanwezig. Kinderen worden jarenlang in draagzakken getransporteerd en wijzers genoemd – want ook zij kunnen door een eenvoudige wijsbeweging hun favoriete muziek aankopen (een iTunes 12.0 of zo). Scott Haussman, jeugdvriend van Bennie Salazar en muzikaal talent met een afkeer voor elke technologische evolutie, krijgt door een gehypet concert plotsklaps de status van (anti)held. Iemand die nog staat voor authenciteit en menselijkheid, iemand die de nostalgie naar een verloren gewaande wereld belichaamt.
Moraal van het verhaal? Beware of technology. Zorg dat wanneer science fiction tot non-fictie verwordt, het menselijke aspect niet verdwijnt. Of zoiets. Een beetje all American bullshit, als je ’t mij vraagt. Maar wel goed geschreven bullshit.
‘Bezoek van de knokploeg’ holderdebol.comder kopen?
