Auteur archieven: elidesc

Leestekens op Twitter

Geplaatst op door

Ja, ik durf al eens een boompje opzetten over punctuatie.
Omdat ook schrift intonatie verdient, zelfs in tweets.

Er knaagt bij mij wel vaker iets taalgewijs als het over die 140 karakters gaat. Over hoe ander tweeten, doch evenwel worstel ik met mijn eigen leestekengewoontes.

Zo gebruik ik op Twitter veel te vaak een beletselteken – ook wel ‘drie puntjes’. In mijn laatste 25 tweets tel ik wel 14 keer die onvermijdelijke ‘…’. Dringende note to self dus! Verder slaag ik er quasi niet in om te tweeten zonder leestekens, al zou dat in bepaalde gevallen eigenlijk wel verantwoord, beargumenteerd en onderbouwd kunnen worden. Zo moest ik pagina’s lang terugscrollen om op mijn eerste leestekenloze tweet te stoten. Daterend van 28 maart 2012 – voor een veeltweeter als ik dus eeuwen.

Begrijp me niet verkeerd: ik ga prat op dat “er niet in slagen”. Want ook tweets vereisen punctuatie en bijgevolg intonatie. En dan zwijg ik nog over de hoofdletterterreur die ik vaak in Twitterville bespeur… Als een tweet niet met een hoofdletter start, kan dat mijns inziens enkel wanneer het om een merknaam met een kleine letter (à la venTura hierboven) gaat of om een bepaalde actie van de tweep – zoals “lacht met de ‘occasiewijven’ uit Comedy Casino…”. Geen andere excuses dus om eens minimalistisch te doen.

Kortom, verzorg uw taal in z’n letters, cijfers én tekens! Tevens als je iets gebald formuleert in maximum 140 tekens.

Waar is Barry?

Geplaatst op door

Een stand-up comedy show van Bart Cannaerts

Mijn ervaring met stand-up comedy is eerder beperkt. De meeste comediens ken ik van hun televisieoptredens: Wouter Deprez, Wim Helsen, Jeroen Leenders, Bart Cannaerts. Hoewel ik de broertjes Walschaerts van Kommil Foo tevens als supergrappig catalogiseer, vallen de ongeveer 10 zaalshows die ik van hen zag wellicht onder cabaret. Gezien ik een madam van voornemens en lijstjes ben, besloot ik om in 2012 een aantal van die grapjassen live te checken.

Gisteren kwam Bart Cannaerts – ‘den Barry’ voor de vrienden – aan de beurt in de Brugse Magdalenazaal. Mijns groene-comedy-inziens top, welgemeend top! Bijzonder geniaal ook om af en toe met publieksinteractie of (al dan niet gefakete) improvisaties te werken… Zo sprak hij een koppel aan dat te laat de zaal binnensloop en checkte hij geregeld iets met het koppel Hans (of Hannes?) en Karen op de eerste rij.

Tijdens de show besefte ik regelmatig dat ik bepaalde stukken al gezien had in ‘Het Besluit’, de stand-up eindejaarsconference op Canvas. Doorgaans vond ik die delen het meest meesterlijk. Mogelijk omdat Bart logischerwijs zelf de climaxen uit zijn show selecteerde voor Canvas, mogelijk omdat ik humor klaarblijkelijk meer smaak als ik de moppen voor de tweede keer zie – jaja, ik hoor jullie traag-van-begrip-mopje wel…

Bijzonder sympathiek ook, die speciallekes voor de West-Vlamingen… In zijn uitbeeldrondje bracht hij naar anologie met pink / pintje de mojito ten tonele. Moeilijk in woorden te vatten, maar denk Guy Verhofstadt en de typische ‘moh vent toch’ beweging. Verder omschreef Bart het West-Vlaams ook als het meest rechtvaardige dialect. Neem nu het woord ‘deur’ als voorbeeld: in het meervoud slikken we de ‘e’ in [deurn], maar in het enkelvoud plakken we die er simpelweg terug tegen [deure]. Geniaal!

Verder bleven zijn definities voor het leven (= “Niet stoppen met ademen”) en een ballad (= “Een lied waarbij elke W uitgesproken wordt als een V) hangen en charmeerden zijn bescheiden special effects – lees: een voorbijsluipende witte sok en wat overmatige regen uit een aan het plafond bevestigde tuinslang.

En op een aantal vlakken zal mijn leven na deze voorstelling nooit nog hetzelfde zijn.

  • Telkens als ik de oven voorverwarm om een diepvriespizza in te schuiven, zal ik mij afvragen of dit nu werkelijk een complot tussen de voedingsindustrie en de energieleveranciers is.
  • Telkens als mijn lief terugkomt van een avondje pintelieren op café, zal ik mij afvragen of hij in fase 1, 2 of 3 zit.
  • Telkens ik een toast uitbreng (met of zonder cava) en in de ogen kijk, zal ik noodgedwongen even gniffelen.
  • Telkens als iemand “Waar is da feesje?” brult, zal ik die mens stiekem uitlachen omdat hij eigenlijk al op dat (duidelijk saai) feestje behoort te zijn.
  • En zo kan ik eigenlijk wel nog even doorgaan…

Als down side van ‘Waar is Barry?’ wijs ik richting duurtijd: anderhalf uur vind ik net iets te lang om de spanningsboog te handhaven en de lachspieren soepel te houden. Zelfs de lolligste lolbroek kan mijn lachbui zo lang niet rekken.

Maar o wat kan ik mij vinden in Bart Cannaerts’ ode aan de oppervlakkigheid. Want ja, ook ik kan mij eindeloos ergeren aan zij die zo graag de “Is dit het nu?” vraag stellen. Wat mij betreft een prima moraal van het verhaal!

Witte asperge salade

Geplaatst op door

Omdat keer op keer à la Flamande of met gerookte zalm iets te saai is: mijn salade van het moment – à l’improviste dus – met witte asperges…

Ingrediënten

  • 1 handvol krulandijvie
  • 1 handvol postelein
  • 6 gekookte witte asperges, in stukjes gesneden
  • 1 handvol basilicum
  • 1 handvol luzernescheuten
  • 3 el dressing (50 % homemade mayonaise, 50 % natuuryoghurt)
  • bieslook

Een bereidingswijze lijkt mij in dit geval hoogst overbodig.
Alle vertrouwen dat jullie daar met deze ingrediënten iets moois van maken.

Smakelijk Pasen!

Klara via Belfius

Geplaatst op door

Deze morgen hoorde ik op mijn geprefereerde radiostation “Belfius houdt van klassieke muziek” of zoiets. Op zich niets mis mee, al haperde het wat in mijn hoofd.

O ja, tuurlijk! Deze sponsorboodschap is de opvolger van “Klara via Dexia” – wederom of zoiets. Waarbij die dubbele streep van de X ineens strijkstokken werden.

Nu schort er nog iets aan de welluidendheid van Belfius in combinatie met Klara wegens het verdwijnen van die melodische A-A rijm. Al twijfel ik er niet aan dat de marketeers alles in het werk zullen zetten om ook hier een muzikale insteek te vinden.

Zie ik daar geen cello in die B?

De benny’s

Geplaatst op door

De watte? De benny’s, handmade poppetjes die in my humble opinion de bescheiden ambitie hebben een glimlach om jouw lippen toveren. Oftewel kunst-guerrilla.

Foto: www.debennys.be

500 poppetjes – van de mij onbekende Britt en Bert, birdbee.be – die misschien, mogelijk, wellicht ergens in Gent op jouw fietsstuur belanden. Behalve de Ghendetta dus nog een reden om uit mijn Gentse deur te komen, weliswaar op mijn tweewieler.

I want a benny!