Chassepierre

Denk aan een idyllische Ardense locatie. Je weet wel: een klein dorpje, in een vallei, aan een rivier, met authentiek kerkje en dito huisjes, straatjes, brugjes, pleintjes. Denk aan Chassepierre

Voor de 37ste keer ontvangen de ongeveer 300 inwoners een veelvoud van hun eigen aantal. Voor hen een gevarieerd aanbod van muziek, dans, circus, poppenspel en toneel – samen te ballen onder de noemer “straattheater”. Maar ook allerlei ambachtelijke food en non-food. Persoonlijk blijven mij vooral het Don Quixote spektakel, KluG, “La Champignonerie” en de ochtendlijke duik in de Semois bij.

De artiesten van Theater Gajes brachten een eigentijdse interpretatie van Don Quichot. Een beklijvende ervaring, omdat de volledige voorstelling zich afspeelde boven en tussen het publiek. Het gezelschap bestond dan ook uit een aantal protagonisten op stelten, begeleid door een horde in rode overall die de tuigen (paard, windmolen, …) bedienden en de decorstukken (bartafels, vlinders, …) ondersteunden. De van oorsprong Nederlandse acteurs poogden om de teksten in het Frans te brengen – wat ongewild tot enkele hilarische uitspraken leidde.

Het innemende robotje KluG van Collectif aïe aïe aïe deed mij logischerwijze wat aan WALL·E denken. In eerste instantie eiste het wezentje al onze aandacht op, in tweede instantie wilden mijn vriend en ik vooral uitzoeken wie KluG zo herkenbaar kinder/dierlijk deed inspelen op de omstaanders. Ik mocht het zelf aan den lijve ondervinden toen hij mijn hotdog in de gaten kreeg. De robot klampte mij minutenlang aan in de hoop een hapje mee te pikken. Na grondig observeren haalden we toch de begeleider van KluG uit het publiek. Het bleek een man met een alledaagse outfit, een rugzak (hoogstwaarschijnlijk vol apparatuur) en enkele kabels doorheen beide truimouwen naar een soortement joystick in beide handen.

Verder nog een woordje over een originele eetstand: “La Champignonerie”. Tegen toch wel ietwat overdreven prijzen kon hier geproefd worden van paddestoelen in al hun glorie. Op een toast, een dikke boterham of in een omelet. Met in de eerste twee gevallen de keuze tussen de alomgekende witte champignons of een mix van deze, oesterzwammen, trompettes de mort, shitakes, cantharellen, enzovoort. Een feest voor de smaakzin; helaas dacht het gros van de festivalgangers er ook zo over (wachtrij!?).

En nu zwijg ik. Ik laat de beelden voor zich spreken…

[portfolio_slideshow]

Leonard Cohen in Gent

Hij kwam, hij zong en hij pakte het Gentse publiek moeiteloos in.
“Sincerely yours, Leonard Cohen” – zoals hij zelf één van zijn nummers afsloot.

Ik keek er al een eindje naar uit: een concert van de man die misschien het best kan omschreven worden als de soundtrack van mijn jeugd. Met beide ouders onder zijn bewonderaars, kan ik niet anders dan eveneens een Cohenist zijn. En zelfs al was ik dat nog niet, na dit meer dan drie uur durende concert mag ik zeker tot zijn fanbase gerekend worden.

Leonard Cohen ontroert mij. De manier waarop hij als 75-jarige nog vol overgave optreedt, is pakkend. Hij zingt vanuit zijn typische houding: licht door de knieën, benen wat gespreid, voorover gebogen en soms zelfs volledig geknield. Hij charmeert eveneens door het respect dat hij toont tegenover zijn muzikanten. Zijn hoed gaat letterlijk meermaals af en ze krijgen bovendien allemaal de gelegenheid om hun muzikaal talent te demonstreren.

Zien hoe hij geniet van het zingen en het musiceren, werkt tevens hartverwarmend. Maar tegelijk verraden zijn ogen – ondanks die welgemeende glimlach – een soort tristesse, een soort Weltschmerz. Alsof hij meerdere kruisen draagt… Naast de charme, het respect en de weemoed, viel mij voornamelijk de rust op die Leonard en zijn entourage uitstralen. Zo lijken zijn backing vocals zelfs in slow motion met hun ogen te knipperen.

Hoewel ik af en toe wenste dit schouwspel vanuit mijn zetel (inclusief dekentje) te mogen meemaken, hoor je mij niet klagen over de locatie… Als Gentenaar wereldklasse aanschouwen op het Sint-Pietersplein is simpelweg magistraal. Zelfs mijn “goedkope” tickets (€ 59) in de zijbeuk konden het feestje niet bederven. Noch de harde zitjes, want daar had De Standaard slim op ingespeeld met kussentjes (slogan à la “De Standaard steunt dit concert en uw achterwerk”).

De Sint-Pietersabdij baadde eerst in de betoverende avondzon. Geruisloos overvliegende duiven en meeuwen maakten het plaatje compleet. Geleidelijk aan namen roze wolken, sfeervolle nachtverlichting en de maan het over. De organisatoren wisten het plein trouwens visueel perfect af te sluiten door de opstelling van het podium en de tribunes, maar volgens mij kunnen zijn stem en de repliek van het publiek zelfs achter de omheining voor kippenvel zorgen.

De toeschouwers deelden duidelijk mijn overtuigend positieve mening en lieten de man met moeite gaan. Dit bewezen de ettelijke staande ovaties en bisrondes. Alsook de fans die tegen het einde van de we-want-more’s niet meer genoeg hadden aan een staande ovatie en voor het podium samentroepten.

Leonard, you did indeed not come to the beautiful city of Ghent to fool us
Waarvoor dank!

[zie geluidsfragment op Posterous blog tussen 5’30” en 5’45”
http://elidesc.posterous.com/hallelujah-door-leonard-cohen-live-op-sint-pi#]

Dranouter

Mijn derde editie. Dus ik kan niet meepraten over hoe folks Dranouter nog is.
Maar ik kijk/zie, ik luister/hoor, ik proef/smaak, ik ervaar/beleef.
En ik schrijf, vanuit mijn eigen invalshoek.

Plusjes

  • dEUS
    Zonder enige twijfel… Tom Barman en co zijn ronduit goddelijk. Ze zetten een hitgevoelige set neer met symathieke bindteksten. Jammerlijk geen Gimme The Heat – noch akoestisch, noch origineel.
  • Het hoekje met straattheater en anders leuks
    Een bijzondere vermelding gaat naar de schilderijmachines, de trouwkapel, de bellentuin, de cinéfietsen en Jezus’ mirakellab.
  • De knipactie van Win For Life
    Niet alleen krabde ik een winnend lot met een petje tot gevolg. Na mijn deelnemende sms, kreeg ik van onze Nationale Loterij ook nog eens 9 food tickets. Behavioral targeting – zonder twijfel…

Minnetjes

  • Het weer
    Een luie Laura, af en toe nood aan een paraplu en een regenjasje. Met als logische consequentie een gebrek aan droge grasplekjes.
  • Mijn favo festi food
    Het ontbreken van Kobe Desramaults (België’s jongste sterrenchef van In De Wulf) met een culinaire festivalmenu was voor mij toch een behoorlijke domper op de feestvreugde. Vorig jaar bijvoorbeeld bood de culinaire streekheld een 3-gangen menu aan voor € 15. Het dessert creëerde hij samen met Dominique Persoone – je weet wel, de uitvinder van het chocoladeshot.

Kiekjes

 

[portfolio_slideshow]

Parkkaffee

Als je er voor het eerst komt (wat in mijn geval ondertussen een behoorlijk aantal jaar geleden is), waan je je in een verloren paradijsje… Veel bomen, een oprijlaan, zowaar een echt kasteeltje en een enorme tuin inclusief vijver. Komt daar nog bovenop dat het geheel omgetoverd is tot een openluchtcafé waar mensen ontmoeten, praten, drinken, eten, luisteren, kijken, ervaren en genieten. Ook de kleine mensjes onder ons, want zij krijgen hangmatten, hangkoorden, speeltuigen, kindermenu’tjes en genoeg prikkels om alle zintuigen overuren te laten presteren.

Nu hoorde ik onlangs dat 2010 voor Parkkaffee een afscheidsjaar is. Geen idee of er wat van aan is, maar het zou een onwijs verlies zijn voor de Gentse zwoele zomer!

[Meer foto’s op mijn Facebook pagina]

Vive le Gent Jazz!

Na mijn visuele lofzang aan het adres van Couleur Café enkele weken geleden, voel ik mij verplicht om dat andere stadsfestival van mijn persoonlijke voorkeur een gelijkwaardige portie aandacht te geven. Gent Jazz, oftewel chillen om de hoek.

De kracht van Gent Jazz ligt volgens mij in telkens dat tikkeltje meer.

Eerst en vooral de toplocatie: de Bijlokesite is sowieso een architecturaal pareltje bestaande uit authentieke en ultramoderne volumes, voor de gelegenheid gecombineerd met zomerse festitenten en plankenvloeren.

Vervolgens het sterke programma: wat muzikaal voer voor de kenners aangevuld met een resem meer poppy namen. Van mijn tweeledige doortocht (anno 2009 en 2010) herinner ik mij Leela James, Jamie Lidell, The Cinematic Orchestra en Kruder & Dorfmeister. Vier keer knallend!

Tenslotte geloof ik – foodie zijnde – dat de liefde voor muziek ook gelinkt blijft aan de maag. Ik hou ervan dat de drankjes fris en in glazen geschonken worden. Een ideale Gent Jazz avond start dus voor mij met Jacob’s Creek sparkling wine (bubbles!), gevolgd door Vedett Extra White. De catering biedt eveneens amusante alternatieven voor de doorgaans vettige festivalkeuken: mosselen, thai green curry, originele slaatjes en broodjes, artisanale ijsjes.

En dan vergeet ik nog andere verademingen – zoals de sterke AV ondersteuning, de regel om wildplassers van het festivalterrein te sturen, de gratis drukpersverse krant (in mijn geval de zaterdageditie van De Standaard) bij het buitengaan, het onbaldadige gedrag van het publiek, …

Gent Jazz, keep up the good vibes! Ik ben fan.