Maanden al twijfel ik om Smartmat eens uit te testen: lekker en gezond eten waarvan de ingrediënten en de recepten thuis geleverd worden. Zo’n pakket voor twee personen lijkt mij perfect, daarin worden drie gerechten voorzien. Twee keer koken voor twee personen, één keer voor vier. Zo kun je twee dagen hetzelfde eten, of bijvoorbeeld gasten inviteren. En toch blijft € 65 voor drie keer eten best prijzig en eten wij ook wel vrij vaak buitenshuis. Er zit al maanden een promotiecode van een collega in mijn mailbox, maar het duurt uiteindelijk tot deze blogtestweek om echt te gaan smartmatten.

De Smartmat ervaring begint met de levering. Ze hadden mij aangekondigd om 20u en het zal maximum een kwartiertje later zijn als de deurbel gaat. Ik open verrukt de voordeur en krijg een bruine papieren zak van een koerier die binnen de kortste keren verdwenen is. Ik hoor het hem denken: “Jezus! Een first-timer…”.

Ik maak een slide tot in de keuken en begin zorgvuldig met de ‘unboxing’, hoewel het hier geen doos maar een zak betreft uiteraard. Wat. Een. Mooie. Verzameling. Ingrediënten. Een prachtig stuk kabeljauw, rundsgehakt, bacon, verse pasta, quinoa, doperwten, rucola, kerstomaten, geroosterde paprika’s, parmezaan, zonnebloempitten, enzoverder. Ik zie kwaliteit, kraakvers en wat klavertjes die biologische ingrediënten labelen. Voor iemand als mij erg aangenaam om rustig uit te pakken, te besnuffelen, vervolgens weg te bergen en tot slot met de recepten in de zetel te ploffen.

Nogal wat mensen reageren op Facebook, Twitter en Instagram. De enen omdat ze al van Smartmat doen, de anderen omdat ze samen met mij nieuwsgierig zijn.

Ik integreer hieronder telkens de foto van Smartmat en dan wat het bij ons geworden is. Zelf ben ik verre van een foodfotograaf en zit ik met de pech dat ik ’s avonds kook – wat in de winter vanzelfsprekend een gebrek aan natuurlijk licht betekent. Verder heb ik geen serieuze camera; ik doe het allemaal met mijn iPhone 5.

We starten op woensdag met de visgratin met paprika. Eigenlijk raadt Smartmat aan om de opgegeven volgorde (rundsburgers – visgratin – pasta pesto) te respecteren, maar ik wil toch liever eerst de vis klaarmaken. De pasta pesto volgt, omdat we op donderdag vrij laat zijn en ik denk dat dat minder werk is. Vergeef me mijn ongehoorzaamheid!

Foto: Smartmat

Geslaagde eerste kennismaking! Het stuk vacuüm verpakte kabeljauw maakt indruk. We hebben slechts 50% van de parmezaan en de rucola nodig: deze zullen later in de week nog de hoofdingrediënten van een pesto uitmaken. Slim! De verhouding geroosterde paprika is voor ons persoonlijk wel iets uit balans: de smaak is erg intens en we hebben achteraf de helft van de gemixte paprika’s over. Toch fijn om eens aan de slag te gaan met een ingrediënt dat ik nooit eerder in huis haalde, maar bijvoorbeeld wel al gebruikt zag worden in de kookboeken van Jamie Oliver. We twijfelen even om nog wat extra parmezaan toe te voegen. Er ligt immers nog een blok van onze ‘eigen’ parmezaan (niet uit het Smartmat-pakket, bedoel ik) in de koelkast. Uiteindelijk houden we ons toch aan het recept, voor een keertje geen betweter. Of zou ik toch nog zeggen dat er op de voorbeeldfoto duidelijk rijst en geen quinoa staat?

De volgende dag arriveer ik vrij laat thuis na een werkgerelateerde drink, dus besluit ik om voor de pasta pesto te gaan.

Foto: Smartmat

Diezelfde drink haal ik dan ook aan om de ontegensprekelijk slordige pasta pesto te verantwoorden die je hierboven ziet. Bovendien blijkt het geheugen van mijn iPhone ineens vol te zitten net als ik mijn foto wil nemen. Ik grijp dan maar naar de iPhone 4 van mijn lief, met een significant minder performante camera. Het recept vertrekt dus van verse tagliatelle en een pesto van rucola, parmezaan en zonnebloempitten. Daar komen nog gekookte broccoliroosjes bij en dan mag alles gemengd worden. Geen gemakkelijke klus! De pasta wordt afgewerkt met gehalveerde kerstomaten, gescheurde mozzarella en gebakken bacon. Dit keer wijken we wél lichtjes af van het recept en zetten we toch nog wat extra parmezaan op tafel om af te werken. De basilicum die op de foto staat heb ik helaas niet in huis. Samengevat een nogal lompe pasta met een net iets te scherp doorsmakende rucolapesto. Geen nood. Morgen beter.

We ronden op vrijdag af met rundsburgers met uiencompote en rode bosbessen.

Foto: Smartmat

Dit is voor ons de topper van de week! Hoewel het recept nog iets lekkerder zou zijn bij een tweede en dus geoptimaliseerde beurt. Uiencompote en veenbessen in combinatie met rundsburgers. Ik zou het zelf nooit bedenken en dat is net één van de sterktes van Smartmat. Eigenlijk is dit recept voor vier personen bedoeld. We hebben echter niemand uitgenodigd en plannen zeker niet om de volgende dag nogmaals hetzelfde eten – dat staat niet in mijn eetwoordenboek. Dus besluit ik om toch gewoon alles klaar te maken en de rest als kliekjeslunch te beschouwen.

Mijn vriend maakt de hamburgers: vijf in plaats van de voorgeschreven acht. We zetten ze zoals gevraagd 20 minuten in een oven van 220° C. Dat zouden we een volgende keer toch tot maximum 15 minuten beperken, om een iets minder doorbakken resultaat te bekomen. We werken tenslotte met rundsvlees. Intussen maak ik de uiencompote en de veenbessen warm, kook ik de doperwten en gaan de aardappelen de stoomoven in. Ik voel een Zweedse inspiratie en ik zie een kleurrijk bord dat mij aanspreekt.

Ondanks het feit dat ik vaak en graag kook, moet ik toch even wennen om alle puzzelstukjes van de Smartmat recepten op het juiste moment in elkaar te doen vallen. De bereidingen zijn allesbehalve complex, maar soms mispak ik mij toch aan hoe lang iets nodig heeft. Omdat het niet altijd expliciet vermeld staat ook. Verder zijn wij nogal into Pascale Naessens – wat inhoudt dat wij quasi nooit meer koolhydraten eten op weekdagen. Dat reserveren we voor etentjes met gasten en buitenshuis. Bij Smartmat is het dus quinoa, tagliatelle en aardappelen: zowaar een koolhydraten-hattrick.

Ondanks mijn kritische nootjes een erg geslaagde week met nieuwe ingrediënten, Elise-atypische smaken, mooi vormgegeven recepten en een fantastische ‘unboxing’ ervaring.

Waarvoor dank, Smartmat!

En of ik nu klant word? Eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet uit.

Ik heb het al vaker gezegd en nog blijf ik het herhalen: ik ben ab-so-luut geen wijnkenner. Mijn eerste sommelieravond ever bevestigt dat trouwens nogmaals. En toch, wat was me dat een bijzonder fijne avond! Eerst en vooral dank aan gastvrouw en -heer Ingeborg en Jeroen. Ze stelden niet alleen hun woonruimte ter beschikking van een sommelier en een hoop wijngezinde vrienden. Ze voorzagen ook water (niet voor bij de wijn) en wat hapjes op tafel: olijven en twee fantastische dips. Een eerste uit Jerusalem van Ottolenghi en zijn kompaan, namelijk een spread van butternut met onder meer tahin en gember. Een tweede van erwt, munt en parmezaan. Beide spreads zijn zo verrukkelijk dat ik de grootste moeite moet doen om niet onafgebroken ovenwarme sneetjes stokbrood te smeren. Vergeefse moeite overigens.

Maar dan over het enige echte onderwerp van de avond: WIJN! De sommelier van dienst is Stijn van Het Gouden Hoofd. Hij selecteerde tien wijnen met in het achterhoofd de opdracht om klassieker te gaan dan zijn vorige keer. Toen waren wij er niet bij, maar lag de klemtoon eerder op natuurlijke / biologische wijnen. Als documentatie deelt hij wat basiskennis rond de te proeven druiven uit. Voor deze avond serveert hij enkel wijnen van één specifieke druif, geen mengvormen dus.

Hieronder vind je de wijnen met hun omschrijving. De sommelier vertelde ons ook de prijzen en de leveranciers. Om niet al zijn selectiewerk en expertise te grabbel te gooien, geef ik die enkel mee op aanvraag (elise@elidesc.com of andere kanalen). Wel het vermelden waard is dat alle flessen bij vrij lokale wijnhandelaars gekocht zijn.

Raymond Laurent ‘Champagne Laurent’ 2006’07’08, Champagne (Aube),
Frankrijk, Pinot Noir

We geven het startschot met een fles champagne. De procedure gaat als volgt: hij opent de fles en vervolgens schenkt iedereen een beetje in zijn eigen glas – of de meer behulpzame mensen ook bij een buurman of –vrouw. Er worden nota’s genomen en etiketten gefotografeerd. Het volume van de commentaren gaat crescendo.

Vervolgens starten we met de neus: ruiken dus. Daarna kijken we naar de kleur en de tranen – oftewel hoe de wijn tegen het glas blijft hangen na wat rondwalsen. Om dan over te gaan tot het eigenlijke proeven. Lucht binnenzuigen is toegelaten.

Eerlijk gezegd voel ik mij erg onwennig. Want hoewel de meesten mij als foodie zien, ben ik – en ik herhaal het tot vervelens toe – een absolute wijnleek. Bovendien stel ik vast dat ik bijzonder slecht ruik. Mensen opperen (al dan niet mits spieken op het documentatieblad) geuren als pompelmoes, leer, stekelbes. Terwijl ik wel degelijk iets ruik wat mij bevalt of niet, maar daar erg lastig iets op kan plakken. Zou er wat fout zijn met mijn reukzin? Of is het gewoon een kwestie van oefening?

Na de champagne proeven we vier witte wijnen.

Domaine Boissezon Guiraud ‘Les Hirondelles’ 2011, Languedoc (Hérault),
Frankrijk, Sauvignon Blanc

Weingut J Geil ‘Riesling Trocken’ 2012, Rheinhessen,
Duitsland, Riesling

Domaine Saumaize ‘Macon Bussières’ 2011, Bourgogne (Macon),
Frankrijk, Chardonnay

Domaine Bernnard-Bonin ‘Bourgogne Blanc’ 2011, Bourgogne (Meursault),
Frankrijk, Chardonnay

 En we ronden af met vijf rode wijnen, die perfect naar een pointe toewerken.

Seresin Estate ‘Momo’ 2010, Marlborough,
Nieuw-Zeeland, Pinot Noir

Domaine Lucien Jacob ‘Hautes Côtes de Beaune’ 2010, Bourgogne (Beaune),
Frankrijk, Pinot Noir

Monchiero Carbone ‘Regret’ 2010, Piemonte (Langhe),
Italië, Nebbiolo

Mas Plantadeta ‘Negre Roure’ 2011, Priorat,
Spanje, Grenache

Quebrada Macul ‘Alba de Domus’ 2007, Maipo,
Chili, Cabernet Sauvignon

In tegenstelling tot de meeste aanwezigen hou ik enorm van wit. Ik sla tegenwoordig zelfs vaak de bubbels over en blijf voor wit gaan boven rood – ook wanneer de meerderheid al lang geswitcht is. Of ik ruil wijn voor bier, meer bepaald geuze. Mijn toppers van de avond zijn dan ook de ‘Geil’ Riesling en de ‘Les Hirondelles’ Sauvignon Blanc. Dit blijken achteraf trouwens de goedkoopste flessen te zijn. Mooi meegenomen!

Er valt nog zó veel te leren, dat maakt het natuurlijk net spannend. Bedankt aan sommelier Stijn! Hopelijk tot de volgende…