Een boek van Leo Pleysier
Ondertussen ben ik al aan mijn derde Verborgen Parels e-book toe: dit keer koos ik voor een relatief dun – al klinkt ‘dun’ wat onnozel als je het boek op iPad leest – boek van Leo Pleysier. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit van de man hoorde, Wikipedia leert mij echter dat hij al in 1971 debuteerde. Maar liefst 12 jaar voor mij geboorte!?! En ‘Wit is altijd schoon’ dateert blijkbaar uit 1989, iets wat ik pas na het lezen ontdekte.
Het moest er al lang eens van komen, dat tripje naar Rotterdam. Wanneer ik tijdens het surfen ineens op een schappelijk geprijsde hotelkamer bij de nieuwe Ibis Rotterdam City Centre uitkom, reserveer ik dan ook een paar maand op voorhand meteen – zij het met de optie om tot de dag voordien kosteloos te annuleren.
Helaas zit het weer niet mee… We komen aan op zaterdag tegen de middag en rijden een dag later in de namiddag terug Gentwaarts. In die tijd waaide en regende het onophoudelijk. Jammer, want zo kan je toch niet optimaal genieten van een stad.
Op een zaterdagavond zonder reservatie in een levendige stad een restaurant zoeken, je mag dat gerust een uitdaging noemen. En toch ben ik zo onvoorbereid geweest om niets culinairs te boeken voor onze minitrip naar Rotterdam. Dan maar even surfen tijdens het vooravonddutje van mijn meneer, op TripAdvisor en zo meer. Ik raak gecharmeerd door Dertien en in het bijzonder door de spectaculaire muurhoge menukaart die bestaat uit individuele lettertjes op houten schappen. Echt wel een plaatje!
Ze vertellen mij aan de telefoon dat ze helaas volzet zijn, maar dat ze de bar wel vrijhouden voor binnenvallers en op het eigenste moment nog twee plaatsen daar ter beschikking hebben. Toeme! We moeten nog douchen en een eind wandelen, dat halen we nooit. En dat blijkt ook wanneer we er aankomen. Ze raden ons echter aan om ergens in de buurt te gaan ‘inpilsen’ en dat ze ons binnen 30 à 45 minuten opbellen wanneer er terug plaats is. Akkoord. We drinken een Belgische geuze bij Proeflokaal Reijngoud en wachten tot mijn telefoon rinkelt. Dat doet het ding binnen de beloofde tijdspanne.
We zijn ongeveer 30 minuten in Rotterdam – bij onze eerste keer in de stad – als we koers zetten richting Markthal voor de lunch. Eerst doorkruisen we de hal en lonken naar typisch Nederlands lekkers zoals kibbeling of broodje kroket. Maar het is de grote Aziatische supermarkt met een eetzone in hetzelfde pand die het haalt: Wah Nam Hong, blijkbaar een kleine keten met enkele winkels in zowel Rotterdam als Den Haag.
De eettoog bij het raam met bovenzicht op de hal trekt meteen mijn aandacht. Helemaal mijn ding, zo’n plekje! We krijgen de kaart en bestellen niet veel later elk een Singha bier, een aantal hapjes en een maaltijdsoep per persoon. Even een Thailand throwback, het land waar we vorig jaar drie weken rondreisden.
Een boek van Guido Everaert en Karin De Bruyn
De man met de scherpe pen en de vrouw met de scherpe blik – ook wel Guido Everaert en Karin De Bruyn – maakten samen een boek. Dat kan alleen maar een boeiend eindproduct opleveren, denk ik dan. Voor Guido is het zijn tweede (na een debuut over Storytelling), voor Karin (vermoed ik) het eerste – al werkt zij wel bij een uitgeverij en is de stiel der boeken maken haar dus niet vreemd. Tijdens de Boekenbeurs koop ik hun gezamenlijk project al op de stand van Luster, maar dat houdt mij niet tegen om een paar weken later toch nog naar de Melting pot boekvoorstelling bij Mama Matrea te gaan. Bedankt trouwens voor de uitnodiging, beiden!
