Slaatjes. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee.
Als ik uit eten ga, kan ik het nooit laten om voor de andere voorstellen op de menukaart te gaan. Als ik ze vroeger thuis probeerde, kwam ik steevast bij een variant van een slaatje met geitenkaas en spek uit. Doorgaans nog eens loodzwaar op de maag, wegens gepimpt uit angst voor het niet-maaltijdvullend zijn.
Nu zijn we later. Wat jaren ervaring in de keuken. Maar ook pakken gesnuister in kookboeken, geklik op kooksites en gekwijl voor kookprogramma’s later.
En het lukt mij meer en meer om smakelijke slaatjes ineen te flansen. Slaatjes die geen aanslag op de lever betrachten. Slaatjes die het oog verleiden. Slaatjes die de buitenetende buren doen lonken.
Mijn versie van gisterenavond – van onder naar boven gestapeld…
- sla, zo mogelijk in alle maten en vormen
- gevierendeelde kerstomaatjes
- gebakken pijnboompitten
- lenteui in schijfjes
- avocado in kleine sneetjes
- verkruimelde geitenkaas met verse kruiden
- gekookte zalm, oftewel zalm belle-vue, ontrafeld tot mooie plakjes
- gebakken scampi’s, 5 grote exemplaren per persoon
- iets scheuterigs, gisteren aspergescheuten van de buurvrouw
En uiteraard serveer ik dit slaatje met mijn favoriete dressing en brood voor de liefhebbers (mezelf exclusief dus).
Laat elke dag smaken!
Een boek van Peter Hinssen
Peter Hinssen schreef een boek. En hij weet hoe dat moet.
Net zoals – je weet wel – Jeroen Brouwers.
Hij schreef vorig jaar al z’n tweede exemplaar, met als titel “Digitaal is het nieuwe normaal – De revolutie is begonnen”. Het boek gaat uit van de these dat we op dit moment halverwege in de digitale revolutie zijn.
Ik kan de 203 pagina’s in deze post samenvatten.
Of ik kan aanraden om deze YouTube video te bekijken die hetzelfde doet.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3ugBwy343Ak&feature=player_embedded#at=15]
Maar het sterkst nog van allemaal adviseer ik om bij gelegenheid een keynote door Peter Hinssen bij te wonen. Hij is een begenadigd spreker, zoals men zegt. Hij voert het publiek met humor en catchy content doorheen zijn visie omtrent de impact van technologie op de samenleving in het algemeen en op business in het bijzonder. No rocket science, maar een bevattelijke manier om het onderwerp te benaderen.
Ik kijk alvast uit naar die andere 50% van de digitale revolutie!
‘Digitaal is het nieuwe normaal’ holderdebol.comder kopen?
Nieuwe eetadresjes in Gent blijven zelden onopgemerkt. Al zeker niet als het om een prestigieus project als de gerenoveerde Oude Vismijn gaat. Eerlijk gezegd reserveerde ik toch met gemengde gevoelens bij brasserie Bord’eau voor de paaslunch, want sinds de opening waaiden tegenstrijdige beoordelingen mijn richting uit. Van dolenthousiast tot gematigd tot ronduit negatief. Genoeg reden dus om de proefondervindelijkheid het laatste woord te geven…
Bij aankomst bleek dat we een tafeltje kregen op het overdekte terras – iets wat ik bij de reservatie een aantal weken geleden niet specifieerde. Meteen werd het voltallige gezelschap betoverd door het verdomd fraaie uitzicht.
In tegenstelling tot wat ze bij de reservatie vertelden, serveerden ze geen specifiek paasmenu – asperges en lam bijvoorbeeld. Dus bestudeerden we de kaart, bestelden meteen huischampagne en later nog het driegangenmenu voor de billijke prijs van € 35. Voor de ganse tafel, een conditio sine qua non bij deze menuformule.
Helaas bleven de verwachte amuses uit bij het nuttigen van de paasbubbels. Dus genoten we nog maar wat van het panorama en het gezelschap…
Gerookte en gemarineerde “Cherbourg” zalm / Toast/ Griekse yoghurt
Frisse opener in het perfecte pact met het broeierige lenteweer. Correct, vers, inspiratievol om thuis zelf eens te fabriceren als voorgerecht.
Kabeljauw / Karnemelkpuree / Spinazie / Garnalen
Klassiek, maar lekker klassiek. Zoals ik het graag heb. Met karnemelkstovers. De kabeljauw wel net op het randje van ondergaard.
Parfait / Passievruchten / Mango / Cocos / Citroengras
Opnieuw welkome verfrissing met fijne smaakcombinaties, maar geen citroengras te bespeuren. Gepaste afsluiter van een lichte driegangenlunch!
Hierbij ga ik dus officieel niet akkoord met de criticasters. Bord’eau serveert inderdaad geen sterrengastronomie, maar dat is ook niet de promesse van een brasserie. Als je ’t mij vraagt smakelijke gerechten voor correcte prijzen geserveerd door professioneel personeel in een uitzonderlijk kader.
Hier kom ik nog, zo au bord de l’eau…
Ooit schreef ik een post over leestekens – ook wel punctuatie genaamd.
Een brokje frustratie omtrent het nonchalante omspringen ermee.
Een brokje betoog dus ten voordele van de punten, de komma’s,
de dubbele punten, de vraagtekens en soortgenoten van deze wereld.
Naar mijn aanvoelen verdienen hoofdletters tevens wat aandacht.
Wat, maar niet te veel. Want Niets Hatelijker Dan Overmatig Gebruik.
We’re no Americans, for Christ’s sake.
Hoofdletters horen thuis aan de kop van een nieuwe zin.
Laat ze dus niet rondslingeren bij de start van bijzinnen en dergelijke.
Verder bestaan er nog tal van redenen om voor de grote versie van letters te gaan.
Aardrijkskundige namen, goddelijke personen en zaken, talen bijvoorbeeld.
De integrale lijst voor verantwoord hoofdletteren vind je hier.
Whoop! Whoop! Kijk dus vanaf heden uit voor de CAPS (☺) police…
Legitimatiebadge in ontwikkeling.
Een paar dagen geleden onder mijn dons dacht ik ineens aan mijn piano – iets wat de laatste tijd meer en meer voorkomt gezien de steeds concreter wordende reünie met mijn buffetpiano, binnen anderhalf jaar of zo.
Tegelijk flitste een brok jeugdsentimentaliteit door mij heen. Want mijn keuze om destijds piano als tweede instrument te selecteren, hangt eigenlijk samen met een bepaalde filmscène. Tom Hanks die doorheen de film Big als volwassene in een kinderlichaam rondloopt. En vol jeugdig voetenwerk middenin een speelgoedwinkel klank tovert uit een gigantische vloerpiano.
Tegenwoordig zouden ze daar minstens 50 bij verrassing opduikende dansers bijvoegen en categoriseren als flash mob. Tom Hanks deed het alleen, of maximum samen met Robert Loggia (dank u wel, IMDb en Wikipedia) in een quatre pieds.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rKrZiddRphw]
Mijn vriendin van weleer had een scherp gehoor en reproduceerde in een mum van tijd alle muziek die ze aanhoorde op haar witte en zwarte toetsen. Ik hoorde het doorgaans iets minder, of iets trager. Maar ik reproduceerde mee.
De quatre pieds uit Big, de instrumentale ouverture uit The Lion King of het piano-intermezzo uit de Congress cd “Angry with the sun”. Zij reproduceerde. En ik? Ik reproduceerde mee.
