Een boek van Yann Martel
Yann Martel schreef een buitengewoon verhaal neer.
Buitengewoon als in adembenemend, apart, bijzonder.
Als je van plan bent om het boek nog te lezen, stop je beter hier…
Want ik neem mij voor om het einde te verklappen.
Piscine Molitor Patel – kortweg Pi – groeit op in Pondicherry als zoon van een dierentuindirecteur. Wanneer zijn vader besluit om naar Canada te emigreren, verkoopt hij alle dieren en plant hij de grote oversteek – samen met een deel van hun persoonlijke fauna – aan boord van het Japanse vrachtschip Tsimsum. Het schip vergaat echter in de Stille Oceaan en Pi overleeft vermoedelijk als enige de scheepsramp. In de reddingssloep krijgt hij echter het gezelschap van een zebra, een hyena en een Bengaalse tijger – die luistert naar de nogal menselijke naam Richard Parker. Doorheen het boek word je geraakt door de ontberingen van Pi op open zee: warm en koud wisselen elkaar af, honger en dorst, bidden en twijfelen aan elke god. Met haaien, zeeschildpadden, dorades, vliegende vissen, dolfijnen en stokstaartjes als figuranten. 227 dagen lang overleven en dan de Mexicaanse kust bereiken.
Na de opluchting van de redding komt de droge realiteit van enkele Japanse douanebeambten die voornamelijk oren hebben naar wat de Tsimsum deed vergaan. Pi vertelt zijn verhaal. Over zichzelf, de zebra, de hyena, de Bengaalse tijger. Hij stoot op ongeloof. Hij vertelt zijn verhaal opnieuw. Over zichzelf, de Chinese matroos, zijn moeder, de Franse kok. Hij laat het aan zijn Japanse toehoorders om te beslissen welk verhaal ze voor waar aannemen.
Zo ook voor de lezer.
‘Het leven van Pi’ holderdebol.comder kopen?
Vorig jaar vierde mijn wederhelft z’n 30ste verjaardag. En dat deed hij niet alleen. Misschien moet bloemen noch kransen ook wel ingevoerd worden op uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes, want wat al die lieve mensen schenken “moesten ze natuurlijk niet gedaan hebben”. In ieder geval consumeerden we afgelopen weekend het laatste restje kado: een formule naar keuze via vesparoute.com, gedoneerd door onze buren, het perfecte geschenk voor mijn behoorlijk Vespa-gekke vriend.
We besloten al snel om in het dagje (van 10u tot 18u) snorren een gastronomisch moment te voorzien. In eerste instantie dacht ik aan het arrangement “Julius Caesar” in de buurt van Tongeren met lunch in sterrenrestaurant Magis. Wegens geen capaciteit werd het uiteindelijk het arrangement “Alla Cheisa” in de buurt van Sint-Truiden met lunch in Aen de Kerck van Melveren in – guess where – Melveren.
Daarnaast gingen we op het voorstel van onze buren in om er een mini-weekendje Limburg van te maken. Namelijk door er een plezierritje met een oldtimer Volkswagen Kever – een kanariegeel exemplaar dan nog wel – aan te koppelen en tevens te logeren in haar ouderlijke huis te Bokrijk. We ondervonden de Limburgse gastvrijheid met andere woorden aan den lijve.
Op zondag meldden we ons om 10u ’s morgens aan bij Château de la Motte in Groot-Gelmen. Daar begroetten de mensen van Vesparoute.com ons en andere snorlustigen. Na wat praktisch gedoe (huurcontract, waarborg, lunchvoucher, …) gingen we op pad. De man had voorheen tevergeefs gepoogd om ons een tweede voertuig (voor € 69) aan te smeren, want 50cc voor twee personen zou toch niet je dat zijn bergop. Mijn vriend kwam even in de verleiding, maar we hielden het toch bij knus op dezelfde Vespa. Geen spijt van achteraf.
[portfolio_slideshow]
We besloten om de voorgestelde Haspengouwroute te volgen – een parcours van ongeveer 80 km dat we een paar jaar terug ook al eens met de auto afwerkten. In de voormiddag stopten we voor een aperitiefje op het marktplein van Borgloon, bij de stoomstroopfabriek en het Kasteel van Rullingen. Rond half één arriveerden we op ons poepsjieke lunchadres. Met fleecekes en K-Way’kes als klederdracht onderscheidden we ons van de andere gasten, maar daar hield het personeel godzijdank geen rekening mee. Tot ons jolijt vertelde de ober daarenboven dat het menu uit 4 gangen bestond – in tegenstelling tot de beloofde 3 gangen.
Aan het restaurantverslag heb ik een aparte post gewijd, maar ik kan alvast meegeven dat we goedgezind onze tocht verderzetten. We cruisden langs boomgaarden, doorheen dorpen met voor ons grappig klinkende namen als Jeuk. De speurtocht naar locaties uit Katarakt lieten we dit keer achterwege. De focus lag op genieten van de wind in ons gezicht – ondanks de helmplicht – en het wijdse uitzicht. Druppelvrij leverden we onze Vespa in en keerden tevreden terug richting Gent…
Lunchen in Limburg. Iets wat ik afgelopen weekend voor het eerst deed dankzij het “Alla Cheisa” arrangement van Vesparoute.com. We opteerden voor een gastronomische lunch in Aen de Kerck van Melveren te – guess where – Melveren. Bij aankomst bleek dit etablissement tevens de locatie voor een 40-jarig jubileum (vraag mij niet welk edelmetaal). Met fleecekes en K-Way’kes als klederdracht onderscheidden we ons wel van de andere gasten, maar daar hield het personeel godzijdank geen rekening mee. Tot ons jolijt vertelde de ober daarenboven dat het menu uit 4 gangen bestond – in tegenstelling tot de beloofde 3 gangen.
De lunch startte met een aperitief van het huis (zelfgemaakt appelsap, Grand Manier, limoen) en enkele amuses. Vervolgens lieten we ons door de gangen met aangepaste wijnen leidden. Stuk voor stuk perfect bereide gerechten, waarbij je echt in muggenzifterij moet vervallen om puntjes van kritiek te vinden. Zoals een schrijffout in het menu (advokado ipv avocado). Mijn persoonlijke favoriet was de gravlax van Sokeye zalm: heerlijk subtiel van smaak met een toets van avocado en verse kruiden.
amuses: gazpacho van avocado en komkommer + blini met rilette van pata negra + gerookte eend met kappertje
gravlax – avocado – dille
pladijs – grijze garnaal – bloemkoolmousseline
speenvarken – lente-ui – bintjes gekonfijt – sjalot-crunch
aardbei – champagne – yoghurt
Een dikke drie uur later sloten we af met koffie voor hem en Cola Light voor haar. Afrondend werden we nogmaals verwend met vanillepudding (overgoten met kersencoulis) en allerlei homemade zoets.
En voldaan snorden we verder op onze Vespa 50cc…
Vandaag lunchte ik op een adresje dat al sinds de opening op m’n restolijstje – plekjes waar ik graag de volgende weken / maanden / jaren wil proeven – staat, namelijk KAMU in de Antwerpse Draakstraat (tussen de Draakplaats en de Dageraadplaats). In uiterst aangenaam gezelschap dan nog wel.
Bij KAMU bieden ze ’s middags een lunch bestaand uit 2 gangen aan voor € 15. Belachelijk weinig geld – zeker als je het interieur, de kaart en achteraf gezien de smaak in beschouwing neemt. ’s Avonds kun je er terecht voor een 3gangenversie met een bijhorend prijskaartje van € 35. Deze middag boden ze een courgettesoep aan met daarna de keuze uit 3 hoofdgerechten. Ofwel een vegetarische quiche met een slaatje. Ofwel kabeljauw met puree van amandine aardappelen en gerookte prei. Ofwel speenvarken met risotto en lentegroentjes.
Gezelschapsdeeltje 1 opteerde samen met mij voor de kabeljauw. Gezelschapdeeltje 2 voor het speenvarken. Maar eerst genoten we van een glaasje cava (€ 6) in een charmant coupke en de courgettesoep – beiden geserveerd door de bevallige, doch ietwat onwennige dienster (vermoedelijk de vriendin van de kok).
Misschien heeft het te maken met mijn dieet van de laatste weken, maar de portie beoordeel ik als copieus. De kabeljauw was bovendien perfect gebakken en in de aardappelpuree zaten de meegekookte schillen verwerkt – bijster origineel. En dat groene blaadje – met meerdere andere exemplaren door de prei gemengd – zag er wat mij betreft uit als lamsoor, al ben ik na de smaak niet 100% zeker.
De huiswijn viel trouwens ook in de smaak. Voor zowel de witte als de rode boden ze twee opties: witte Chardonnay of Sauvignon Blanc, rode Cabernet Sauvignon of Merlot. En hoewel we niet tot de koffie overgingen wegens tijdsgebrek (want het mag gezegd, een lunchmenu bestaande uit soep en een hoofdgerecht kan misschien wel op iets minder tijd dan anderhalf uur geserveerd worden), de fijne serveerwijze van de koekjes op omgekeerde grootmoederskopjes charmeerde wel. Al stond die in wat men schril contrast noemt met de rest van het interieur. Een fraai interieur trouwens: veel wit, veel hout, Scandinavische stijl, design meubilair.
Leuk adresje. Een adresje dat daarenboven binnenkort in de Zone 03 staat. En als de aanwezige fotografe onze goede kant fotografeerde, dan prijken wij mogelijkerwijs weldra in het magazine en op de dito website…
We zijn best trots op jou in België. Ook al woon en musiceer je nu in Australië, wij houden er van om te onderstrepen dat je een Belgisch-Australische singer-songwriter bent. Je charmeerde ons eerder met jouw eerste album “Like drawing blood” – en dan in het bijzonder met “Hearts a mess” (inclusief geniale clip). Jouw tweede album klinkt alvast minstens even beklijvend.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=8UVNT4wvIGY&feature=share]
Mijn lijstje van artiesten die ik graag live aan het werk wil zien, is niet zo lang.
Jij, Gotye – aka Wouter DeBacker, hoort daar sowieso op thuis.
Vandaar ook dit nieuwe Facebookinitiatief. Met “Gotye – Belgium loves your music! Please come and perform in our country.” wil ik samen met andere Belgische fans jou een extra argument geven om België aan te doen in het geval van een Europese tour. Ik besef dat daar op jouw website nog geen sprake van is, maar misschien toch het overwegen waard?
Sincerly,
Elise
