Wanneer we tijdens de paasvakantie een interne meeting plannen in de HQ van mijn werkgever imec – namelijk de glazen landmark toren in Leuven – stelt een collega voor om achteraf te lunchen. Dat hoef je bij mij doorgaans geen twee keer te herhalen! Hij maakt er meteen werk van en reserveert bij Baracca in de Tiensestraat. We parkeren onder het Ladeuzeplein en melden ons iets vóór tijd aan.

Mijn college koos voor een plekje op het terras, gelukkig rusten ze dat bij Baracca uit met verwarmingselementen, dekentjes en nog wat deco die de algehele gezelligheid bevordert. Deze gemoedelijke inkleding contrasteert wat met de stoere grafische huisstijl waar doodskoppen en pitbulls de plak zwaaien. Just saying. We mogen – gezien het mindere weer – ook nog binnen gaan zitten, niettemin houden we vast aan onze buitenzitjes.

Al snel komt de attente ober met een extra woordje uitleg. Op de menukaart staan social bites naast houtovenpizza’s en grotere gerechten. You had me at social… Ja, foodsharing is een hype. Ik durf echter met de hand op mijn hand zeggen dat ik al heel mijn leven lang geniet van eten delen. Bestaat er iets mooiers? Kleine kanttekening: dat doe ik het liefst met twee. Want van zodra je met meer bent, merk je dat iedereen op de rem gaat staan en de schaamhapjes laat liggen.

Trouwens nog even zeggen dat ik me voor deze blogpost voornamelijk op mijn geheugen moet baseren. Tussen het eten en het schrijven zitten enkele weken; ik schoot ter plekke enkel wat beelden van het eten en nam totaal geen nota’s. De menukaart staat niet online en nadat ik de expliciete vraag stel via e-mail, krijg ik te horen dat ze deze bewust niet digitaal delen. Goed, dan maar mijn geheugen extra pijnigen! Gelukkig blijkt de rekening (voor de juiste prijzen) nog in de portefeuille van mijn collega te zitten. Dat geeft alvast iets van houvast.

Soit, over naar de gemaakte keuzes… We lessen onze eerste dorst met een aperitief. Mijn collega houdt ervan om originele biertjes uit te testen, dus bestelt hij een Italiaanse birra Nazionale (€ 6,50). Ik voel wel wat voor bubbels en opteer voor een glas prosecco (€ 7); er staat tevens een duurdere sprankel op de kaart (een Franciacorta naar ik mij meen te herinneren), die spaar ik op tot een volgende gelegenheid.

Op de kaart staan een aantal eigentijdse toppertjes die wij bewust skippen wegens on-Italiaans – dan denk ik in het bijzonder aan de pork buns. Welke zes social bites we uiteindelijk wel selecteerden, beschrijf ik zometeen meer in detail. Nog even zeggen dat het selectieproces bijzonder vlot verliep, wat niet altijd evident is met iemand waarmee je voorheen nooit uit eten ging. Onze voorkeuren lijken gelijklopend, dus dat treft!

Lees verder →

Restobar Charlie is al even niet meer. Jammer, want we kwamen er gedurende een aantal jaren graag én regelmatig. Om de één of andere reden was het ook de plek waar we aten vooraleer we op reis vertrokken en/of toen we terug thuis belandden. Soit, Charlie is out.

Toen GAST als opvolger opdook, aarzelde ik dan ook geen seconde om het adres op mijn restolijstje te zetten. Ik herhaal mezelf als ik zeg dat mijn avondlijke eetuitjes de laatste maanden nogal teruggeschroefd werden – met één erg lieve reden: Georges. Wanneer onze kleine kabouter na zes maanden voor het eerst enkele dagen bij de grootouders in West-Vlaanderen gaat logeren, plan ik logischerwijs een aantal restaurantbezoekjes. Aroy Aroy boekte ik al weken op voorhand, GAST beslissen we de dag zelf.

Je kan er enkel de tafeltjes reserveren en die blijken na een telefoontje in de vooravond reeds volzet. Dus zit er niets anders op dan gewoon binnenlopen en hopen op twee zitjes aan de bar. We komen vrij vroeg aan (rond 18u45) en installeren ons aan de dan nog lege toog. Een uurtje later ziet de situatie er al anders uit; wij schuiven zelfs tot twee keer toe op om wat meer plaats te geven aan nieuwe klanten.

Over naar de kaart! Ik knik goedkeurend bij het zien van de kwalitatieve wijnkaart. Op één van de tafels blinken de mooi parelende fluitglazen in mijn ogen, dus stel ik voor om de avond te starten met een glas Cava Absidis (€ 5,5) die omschreven wordt als een beendroge bubbel. Er zal altijd wel een copywriter – of misschien simpelweg een woordmens – in mij blijven zitten en bijgevolg word ik alleen al van de omschrijving ‘beendroge bubbel’ enthousiast. Gelukkig zit de smaak eveneens meer dan goed!

Daarbij hoort een hapje: doe maar de artisanale sardines in blik (€ 6). Ik verwacht mij aan de Alberte-aanpak, namelijk dat een aantal rechtstreeks uit Portugal geïmporteerde kleurrijke blikjes voor je geëtaleerd worden en dat vervolgens het uitverkoren blik voor jouw neus opgetrokken wordt. Bij GAST moet ik de sardines een echt gerechtje noemen met die kappers, radijsjes, rode paprika, tijm en platte peterselie erbij. Om het met een cliché uit te drukken: de toon is gezet. Zelfs het brood zorgt voor de juiste stemming.

Lees verder →

Na een snelle check kom ik tot de conclusie dat Ieper momenteel ondervertegenwoordigd blijkt op mijn blog… Niet zo verwonderlijk natuurlijk voor een stad waar ik slechts sporadisch en doorgaans in familiale context kom. En met de recente verhuis van Souvenir naar Gent, mag ik nog een reden schrappen om daar uit eten te gaan… Het moet wel gezegd dat het nieuwe kunstwerk van 600.000 beeldjes op het domein Palingbeek naar aanleiding van 100 jaar Eerste Wereldoorlog mij – behalve familie – een extra reden geeft om naar de Westhoek te trekken. Buiten Souvenir prijkten trouwens het onvermijdelijke In ’t Klein Stadhuis en De Fonderie als Ieperse stekjes op mijn ‘lekker eten’ pagina.

Genoeg intro over uit eten in Ieper! Misschien even focussen op het waarom van ons recentste diner in de stad van de Lakenhallen, de Menenpoort en de Vestingen: de geboorte van Isa, ook wel mijn metekindje of het derde kindje van mijn zus.

Lees verder →

Ergens vlak na De Warmste Week eind vorig jaar belde een vriendin mij lichtjes paniekerig op: ze bood wat té enthousiast op de online veilingen voor lunches met vier personen in enkele restaurants van de Jong Keukengeweld actie. Telkens € 200 (dus € 50 per persoon) bij zes restaurants. In de veronderstelling dat ze in de meeste gevallen overboden zou worden, net zoals bij de vorige edities. Niet dus! En zo moest ze in één keer € 1200 ophoesten voor het goede doel… Uiteraard geen échte ramp, niettemin had ze het net iets anders voor ogen. Anyway, onder meer de zesta ladies to the rescue wat één van de zes biedingen betreft. Ondertussen heeft Caroline – aka foodblogger Avocado van de Duivel – onderhandeld dat we ook met drie personen ’s avonds mogen gaan eten. Net iets handiger voor werkende mensen als Kathy en mezelf…

Eén van die zes restaurants is Calla’s vlakbij het station in het West-Vlaamse Aalter. Ik moet eerlijk toegeven dat ik quasi nooit in Aalter kom; in mijn zelfstandig-bijberoep-leven hoogstens eens voor een resto review, zoals bij Woestyne. Nochtans ligt Aalter niet zo ver van Gent, als ik in Antwerpen afspreek ben ik letterlijk veel verder van huis. Wel nog even melden dat Waze mij op de terugweg wel behoorlijk beetnam door mij langs verlaten boerenweggetjes naar huis te sturen. Best akelig eerlijk gezegd…

Soit, ik kom als tweede bij Calla’s aan. Mijn vriendin Kathy zit naar goede gewoonte al te wachten op de rest. Eerst en vooral mijn complimenten voor het prachtige pand… Mocht ik niet in een nieuwbouw wonen, dan zou ik wel kunnen aarden in een dergelijke woning.

We krijgen ondertussen de kaart van gastvrouw Lien Van Nevel en een vriendelijke uitleg dat voor ons het marktmenu (drie gangen – € 43) voorzien wordt – en dat één van ons dan zal moeten betalen. Eerlijk gezegd slaan we niet echt acht op die uitleg, omdat we ervan uit gaan dat Caroline alles geregeld heeft.

Gezien er een glas champagne inbegrepen zit in het menu, knikken we gedwee. Ik moet spontaan aan Brigitte Kaandorp en haar héél zwaar leven denken…

Bij de bubbels horen een stoet hapjes, een resem opwarmertjes dus van chef Niels De Landtsheer en sous-chef Sofie.

• popcorn met rode curry
• jonge sla met pecorino en mosterdmayo
• macaron van pistache en geitenkaas
• hoeve-eitje met gepekelde champignon
• cake van cheddar

Lees verder →