Coupurefeesten vandaag, dus de Coupure viert feest. Op het obese programma staan boottochtjes, wandelingen, fietstochten, lezingen, optredens met al headliner de Gentse trots Das Pop. Mij springen evenwel dadelijk de (gratis) concerten in De Bijloke in het oog.
Bij aankomst in het Muziekcentrum blijk ik zowat de enige te zijn zonder pensioengerechtigde leeftijd. Terwijl ik bedenk dat ik toch beter een andere hobby zoek, druppelen er gelukkig nog wat jeugdigere enkelingen het nogal dun bevolkte Kraakhuis binnen. Daar trakteren cellist Benjamin Glorieux, pianist Anthony Romaniuk en violiste Paulina Sokolowska de klassieke zielen op Tsjaikovski, Schubert, Chopin en Beethoven.
Beetje stom natuurlijk om een foto met enkel instrumenten te posten. Tijdens het concert durfde ik de muzikanten echter niet meer te storen, we zaten dan ook nogal dichtbij – wat meteen het intieme Kraakhuis zo sympathiek maakt. In dit kader liet ik mij iets te vaak afleiden. Door de blitse jurk van de violiste die niet zou misstaan op de rode loper in Cannes, al zou het contrast met de loper wellicht te onbestaand zijn. Door de geluidjes. Kuchjes en iets wat mij leek als de ademhaling van diezelfde violiste.
Meteen mijmerde ik weg naar het boek van Haruki Murakami dat ik momenteel aan het lezen ben: ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’. In dat boek (voorlopig ongeveer halfweg) slaagt er professor er in om bepaalde geluiden weg te nemen. Zou een concert beter zijn als je alle nevenklanken wegfiltert? Ik denk het persoonlijk niet, want dan kan je net zo goed naar een opname op cd luisteren.
Voor elk muziekstuk geeft Benjamin Glorieux op vlotte wijze een extra woordje uitleg. Bij Chopin neemt de pianist – al even welbespraakt – dit voor zijn rekening. Het brengt je meteen in de juiste stemming. Ze verduidelijken tevens dat ze speciaal voor de Coupurefeesten met z’n focus op geschiedenis een historisch programma samenstelden. Behalve in de werken keert deze toets terug in de instrumenten: de vleugelpiano stamt uit 1894, de cello en de viool worden bestreken met darmsnaren.
Een mooi initiatief om op een buurtfeest ook dat streepje klassiek niet te vergeten… Al vrees ik wel dat ze met een dergelijk programma niet meteen een nieuw publiek zullen aantrekken. Te weinig populair mijn insziens. Misschien was een sonate voor cello en piano (getranscribeerd naar een trio met viool) marketinggewijs slimmer.
