Sinds 10 oktober 2011 bouwen wij aan onze nieuwe woonst, ondertussen dus zo’n kleine 8 maanden. Het contact met de buren begint wat te komen. Maar met die ene buurman in het bijzonder was dat er meteen. Willy, een 78-jarige weduwnaar. Telkens als wij of een aannemer op de werf zijn, komt hij even langs om een praatje te maken. Toen we samen met de metser en wat familie het glas hieven op de afronding van de ruwbouw – ook wel meiviering genaamd – was Willy daar uiteraard bij.
Tot gisteren. Mijn vriend belde aan bij Willy om wat gereedschap te lenen. Ineens vraagt Willy hem: ‘Zei jij nu Willy?’. ‘Ja’, antwoordt het lief. ‘Maar mijn naam is Pierre’, zegt Willy aka Pierre sinds gisteren. De wederhelft uiteraard stomverbaasd. Meer dan een half jaar hebben we die meneer dus verkeerd aangesproken. ‘Dag, Willy?’ ‘Alles goed, Willy?’ ‘Het werken gaan goed vooruit. Is het niet, Willy?’.
Na het van ons melk zijn dus even tijd voor algehele hilariteit… En meteen ook het voornemen om iets luider tegen Pierre te praten, want zijn gehoor is wellicht niet meer optimaal. Tenzij hij binnen een aantal maanden ineens zegt dat hij Richard heet.
Awel, dat heb ik dus ook al voorgehad! Mijn vroegere buurman was een Hollander, en op dag 1 had hij zich voorgesteld als Henk, of zo dachten wij toch :). Hij werd op een dag voor een onverklaarbare reden kwaad op ons (we hadden iets in zijn tuin kapot gemaakt zogezegd?), en heette hij ineens John. We zijn hem toch maar Henk blijven noemen dan :)
Ja, Fre twijfelt ook om voet bij stuk te houden… Maar Willy – euh, Pierre – is een lieve oude man, dus we willen hem dat precies niet aandoen.