Grade (gesloten)

’s Avonds bezocht ik Grade al meermaals: makkelijk parking buiten, druk binnen, stijlvol en betaalbare kreeft – dat heb ik in het bijzonder onthouden van die passages. In Gent werken omhelst als aardig neveneffect tevens regelmatiger in Gent lunchen. Gisteren dus een middagmeeting in het grijze pand met de oranje naam tegenover het Citadelpark.

We stappen nogal stipt om klokslag 12u binnen. De opties bestaan uit eerst aperitieven in de bar of meteen naar onze tafel met 6 couverts. We kiezen voor rechtstreeks. Het gezelschap bestelt opvallend gelijkluidend droge witte wijn als aperitief en het lunchmenu (€ 18). Vandaag bestaat dat uit een slaatje met kip en dragon als voorgerecht en penne pesto met zalm als hoofdgerecht. Sounds decent! Verder vragen we nog plat- en spuitwater. Grade blijkt een van de weinige restaurants te zijn waar ze nog literflessen hebben, hier dus geen “’t Zijn flesjes van een half litertje…”. Dit wordt geapprecieerd.

We nippen van de instant goedgekeurde wijn, prikken een olijf en smeren een toastje met iets waarbij ik gok op een vitello-rillette. Een paar agendapunten laten verschijnen onze voorgerechten. Smaakvolle slaharten, malse kip met verse dragon, afgewerkt met tomaat, en rode ui. Daarna volgen vlotjes – maar dan ook weer niet té vlot – de diepe borden met een correcte pasta: penne met huisgemaakte pesto, zalm, parmezaankruimels en een bijzonder groot blad basilicum. Samengevat een voortreffelijke lunchdeal in een restaurant waar de prijs van een hoofdgerecht à la carte al gauw rond de € 25 draait.

De relatieve rust frappeert wel in tegenstelling tot de avondshift: op de middag blijft meer dan de helft van de tafels leeg, terwijl Grade toch met uitstek een plek is voor een business lunch. Ons stoort het in ieder geval niet. Zo worden we op iets meer dan een uurtje bediend en stappen we binnen het voorziene tijdsbestek tevreden terug buiten.

Café Corsari

Freek Braeckman en Thomas De Soete, twee Gentenaars die een praatshow presenteren in het Antwerpse Zuiderpershuis: Café Corsari – met de ontzettend ondankbare eer om de opvolger van De Laatste Show te zijn. Maar ze beredderen zich met brio, dat boeiende duo. In levende lijve merk je een tikkeltje stress – tot uiting komend in parelende zweetdruppels en een vergeten bril. Jawel, Thomas presenteert op maandag 22 oktober de eerste 10 minuten zonder en daarna met hipstermontuur.

Wanneer ik rond 18u30 in Antwerpen arriveer, parkeer ik meteen gratis op de gedempte zuiderdokken – loodrecht tegenover ’s Vlaanderenlands op dit moment meest bekeken café. Wat een luxe! Ik zet nog even koers richting Revista voor een glas cava en Yam Thai voor een lichtjes pikant avondmaal vooraleer om 20u30 present te geven in het Zuiderpershuis. We staan helemaal onderaan de lijst – last-minute toegevoegd dus.

Waarom op ’t nippertje? Pas vrijdagnamiddag (een werkdag op voorhand) vroeg ik de tickets aan via de website van één. Daar verifiëren ze of je al een In The Picture ID hebt en dan word je doorgesluisd naar een reservatie- en selectieplatform voor publiek, figuranten en acteurs. So far so good. Maar toen ik maandagmiddag nog niets vernomen had over onze al dan niet selectie om handjes te klappen voor Freek en Thomas, prikkelden de zenuwen toch wat. Even polsen bijgevolg via Twitter – mijn favoriete helpdesk – en het In The Picture platform zelf. Via beide kanalen kreeg ik persoonlijke confirmatie van onze stoeltjes in Café Corsari dezelfde avond, weliswaar initieel niet gelogd. Dit werd diezelfde avond tevens nog eens formeel ontkend. Soit, er zit nog een kink in de reservatiekabel.

De sfeer voelt opvallend ontspannen aan voor een liveprogramma dat nog maar z’n tweede week ingaat. De crew ademt rust uit, Freek en Thomas wel iets minder. We zoeken met onze Vedett Extra White en Lachouffe in de hand een strategisch onzichtbare zone in het publiek – en achteraf gezien zijn we daar bijzonder goed in gelukt. Wie zat er bij onze passage aan de toog van het café? Helmut Lotti – en daaraan gelinkt verrassingsgast Henny Huisman – en Kristof Windels (9 maanden lang in het spoor van BDW). Verder nog een Buffalofan en de blindencommentator met straffe livedemo.

Café Corsari bekt wel lekker; mijn gezelschap vindt het echter een gemiste kans dat ze niet meer met die legendarische persoon doen. Iets met minirokjes misschien? Anyway, ik geloof dat de Gentse boys vertrokken zijn voor een sterke reeks…

World Soundtrack Awards 2012

Klara verraste mij al eerder met Woordkramerij, Modemuseum Hasselt en Manifesta9. Zaterdagavond werd ik wederom getrakteerd door mijn favoriete radiostation op tickets voor de World Soundtrack Awards, de 12de editie gelinkt aan het Gentse filmfestival. Deze uitgave wordt in het bijzonder gewijd aan James Newton Howard.

Mijn wederhelft moet afhaken met geblokkeerde schouders en nek, dus rij ik alleen richting ’t Kuipke. Ik vind parking aan de andere kant van het Citadelpark, dus wandel ik met versnelde tred over de donkere parkpaden naar de plaats van afspraak. Na even worstelen met de amateuristisch lange wachtrij krijg ik mijn twee tickets: D277 en D276, oftwel in de nok van ’t Kuipke. A seat with a view… Blurry view on the pic, mijn excuses!

Het eerste deel van het programma focust op de award ceremony: eentje voor het opkomend talent, het beste nummer, de componist van het jaar, … De doorgaans nogal saaie ceremonie wordt opgeleukt met filmfragmenten, livemuziek, humor in de speeches en Thomas Vanderveken als klassepresentator – in vlot Nederlands and fluent English.

Tijdens de pauze van 20 minuten blijf ik op mijn – helaas harde – houten stoeltje zitten, naar mijn eigen gewoonte wat tweetend en instagrammend. Want ik wil geen minuut van het tweede deel missen. Het programmaboekje onthult tot mijn grote verrassing dat de muziek uit de film die mij de dag ervoor nog zo behaagde – The Broken Circle Breakdown – live gebracht wordt door de protagonisten Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Country In My Genes en If I Needed You komen aan in het goed gevulde Kuipke. Ik zit als het ware terug in de film en wanneer ik twijfel of ik naar het concert zal gaan, komt het concert gewoon naar mij toe. Wat wil een mens nog meer?

En dan volgt de ode aan levende legende James Newton Howard, in hoogsteigen persoon aanwezig in de zaal. Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé bekoort al de ganse avond, maar geeft er in het concertgedeelte nog een extra lap op fragmenten uit The Village, The Sixth Sense, King Kon, Snow White And The Huntsman, The Hunger Games en nog enkele meeer. De combinatie beeld en muziek werkt zonder twijfel. Het feit dat James Newton Howard op een bepaald moment zelf het dirigeerstokje overneemt van Dirk Brossé werkt de levendigheid van het gebeuren in de hand. De filmcomponist doet dat met de nu al legendarische woorden: “I do not consider myself a conductor, I consider myself a stick waver!”.

Het is net 23u voorbij als de laatste noot gespeeld wordt. Al een tikkeltje moe en met een pijnlijk achterwerk daal ik voldaan af naar de uitgang, door het diepdonkere Citadelpark langs een ongewilde omweg naar mijn auto. Ik neurie “I’ve got country in my genes…”.

Dankjewel, Klara!

The Broken Circle Breakdown

Een nieuwe film van Felix Van Groeningen. Met hoofdrollen voor Veerle Baetens en Johan Heldenbergh, met Geert Van Rampelberg in een bijrol. De openingsfilm van het Gentse filmfestival. Stop! Genoeg argumenten. The Broken Circle Breakdown, here we come…

Op Twitter las ik talloze waarschuwingen rond zakdoekjes en andere traandrogers. Meteen dacht ik: “Damn! Niet nog eens zoals met ‘Tot altijd’ van Nic Balthazar… Bijna de ganse film huilen, ’s morgens opstaan met hoofdpijn en dikke ogen.” Wonderlijk genoeg liepen mijn traankanaaltjes geen enkele keer over bij The Broken Circle Breakdown. Een krop in de keel, dat wel. Gelukkig zijn al dan niet tranen geen parameter voor de kwaliteit van een film. De nieuwe Felix van Groeningen is namelijk andermaal top!

De grote lijnen kent iedereen ondertussen: naar een toneelstuk van Johan Heldenbergh, countrymuzikant Didier, tatoeëerster Elise, kindje Maybelle samen, kindje ziek, overwint de liefde? Overwint ze? Dat zal ik nu eens niet verklappen…

Het acteerniveau krijgt de stempel ‘subliem’. Johan Heldenbergh in wat ik de rol van zijn leven zou durven noemen. Dochtertje Maybelle vertedert. Veerle Baetens is en blijft een klassebak. Al moet ik toegeven dat ik haar de laatste jaren zo vaak aan het werk heb gezien, dat ik soms trekjes van Hannah Maes uit Code 37 – of misschien zijn die wel van de vrouw Veerle Baetens zelf – denk te bespeuren. Het voelt overigens altijd een beetje raar als mensen constant jouw naam (Elise dus) uitspreken. Ik heb geglimlacht toen ze ook nog eens Vandevelde bleek te heten. Want als men fronsend kijkt na het noemen van mijn naam, antwoord ik steevast: “E-li-se Des-camps, Vandevelde in ’t Frans”…

Diverse Gentse en Antwerpse locaties herkennen, daar hou ik tevens van. Dan zwijg ik nog over het feit dat de acteurs zelf zingen. Qua geloofwaardigheid kan dat tellen. Want ze zingen niet aanvaardbaar, de muziek beklijft en vandaag neurie ik al de ganse dag “Wil the circle be unbroken…”. Uit de film volgt tevens een concertreeks waarvoor ik op dit eigenste moment overweeg om tickets te kopen. Wat een totaalplaatje!

Just sit down, listen and put your cowboy boots on.

Coke Zero 007 Antwerp

Een stunt, Coca Cola zit er niet verlegen om.
Link Coke Zero dan nog eens aan de nieuwe Bondfilm.

En dan krijg je dit straf geproduceerd filmpje. A viral, hooray!
Met dank aan collega Kasper om mij er op attent te maken.

Dat moet nogal een draaiboek geweest zijn… En toch kan ik het niet laten mij af te vragen of de deelnemers niet mee gecast zijn met de acteurs. Ze lijken zo 100% de doelgroep, zo weinig verrast van wat hen overspoeld en zo hard pretty people.

Bovendien tevens opvallend dat iedereen zijn eigen accenten uit zoiets haalt. Mij springt het vioolspelende meisje – Sien Wynants, oftewel @sienaasappels op Twitter, als ik mij niet vergis – voornamelijk in het oog… Mooie performance!