De kortste weg naar zee leidt ons tot in Cadzand, ook wel een beetje Sergio Town. Gezien we op de middag en met lege maag vertrokken zijn, smeed ik onderweg al het plan om AIRcafé – het loop-gerust-binnen-gedeelte van Sergio’s AIRrepublic – eens te testen. Vorige zomer stonden we er voor een gesloten deur, bijgevolg beginnen mijn oogjes al te blinken wanneer ik van op afstand activiteit op het terras ontwaar. Wat dichterbij kun je niet meer om de vrij luide house beats heen, alsof Cadzand op Ibiza ligt.

Het terras zit vol. Gelukkig vinden we binnen een tafel waarrond twee volwassenen en een buggy passen, zij het een beetje in de looplijnen van de cafégangers. De missie bestaat uit een snelle hap, dus met een suboptimale zitplaats kan ik zeker om.

De menukaart hangt boven de bar en bestellen doe je tevens daar. Ik krijg carte – joepie – blanche van mijn lief en dan slaat tegen mijn eigen gewoontes ineens de twijfel toe. Want eigenlijk wil ik simpelweg alles proberen! Ik zie veel croques (classic of AIR) voorbijkomen, niettemin mag het voor mij toch iets meer zijn. Zo land ik bij shrimp croquettes (€ 12), kimchi cheese fries (€ 12), Moroccan salad (€ 13,50) en witte wijn (€ 4). Heel even waan ik mij trouwens in één van de Frites Atelier vestigingen, want de garnaalkroketten en de frietjes staan daar vermoedelijk eveneens op de kaart. Ter compensatie zal ik mijn eerste bezoek aan de Gentse Frites Atelier nog even uitstellen.

Ik kom terug bij mijn mannen met de wijn en een wachtschijf. Na minder dan een minuut licht die al op: ik reageer wat verrast en terecht, want de kok drukte per ongeluk een fout nummer in. No worries! De schijf licht even later nogmaals op en de sympathieke chef geeft mij een extra bordje krokantjes (voor bij de Marokkaanse salade) mee om zich te excuseren voor zijn kleine vergissing van daarnet.

Lees verder →

Drie keer per jaar organiseren wij pitchdagen om nieuwe imec.istart’ers te reviewen en – hopelijk – te verwelkomen. Een collega stelt voor om de avond tussen de twee pitchdagen in groep iets te gaan eten en geeft aan dat ik mij mag moeien met de restaurantkeuze. Op zich geen cadeau, want uit eten in groep beschouw ik steevast als een uitdaging. Uiteindelijk landen we op een relatief klein gezelschap van vijf personen, omdat de meesten toch verkiezen om na de apéro huiswaarts te trekken. Dan blijkt dat zowel mijn collega als ik al een tijdje watertanden bij elke Instagrampost van Mission Masala, een nieuwe urban Indiër in de buurt van het Antwerpse Zuid. Beslist!

Om te beginnen wil ik meegeven dat ze bij Mission Masala erg sympathiek omgaan met onze lastige vragen: we reserveerden eerst voor zeven personen en maken er de dag zelf vijf van én we bellen in de vooravond om te checken of we vroeger dan onze oorspronkelijke reservatie van 20u00 mogen komen. Uiteindelijk arriveren we na een aperitiefje bij Dansing Chocolat in de Kloosterstraat rond 19u30 op de übergezellige Troonplaats. Dat het rond die tijd vrij donker is, verrast niet voor midden oktober. Wel absoluut atypisch is het feit dat we de ganse avond doorbrengen op het levendige terras. Indian Summer! Of zeg ik beter klimaatopwarming?

Door de donker nam ik geen enkele deftige foto, alleen deze van de menukaart (die meteen aantoont dat het concept hier mooi doorgetrokken wordt) kan er nog mee door. Daarom baseer ik mij voor het vervolg van deze blogpost op de foto’s die Mission Masala zelf postte op hun Instagram @missionmasala en op enkele beelden die ik kreeg van vriendin Caroline D’hont (@avocadovdduivel) die er toevallig onlangs lunchte.

Lees verder →

Het zal jullie wellicht al opgevallen zijn dat ik het laatste jaar opvallend minder uit eten ga. Geen gemakkelijke opgave dus om enerzijds nieuwe adresjes te blijven ontdekken én tegelijk voldoende te komen op de plaatsen waar ik graag kom. Laat ons dat vooral als ‘first world problem’ labelen… Niettemin kijk ik al een jaar uit naar de opening van het nieuwe restaurant van chef Tomek Mroszczak (voormalig chef Ganzerik en sous-chef J.E.F.) en gastheer Lieven Cobbaut (voorheen actief in de hotelsector en vervanger van de bevallen gastvrouwen in Cochon De Luxe en Roots).

Waarom?

• Omdat Tomeks keuken in de Ganzerik altijd bekoorde. Hij heeft een leuke eigen stijl.
• Omdat Eén Twee Vijf ook acht jaar lang ons huisnummer was in de Bijlokevest.
• Omdat mijn vriend sinds mensenheugnis over dat specifieke pand zegt dat het een perfect horecapand zou zijn.
• Omdat Frederic Hooft het interieur voor zijn rekening nam en mijn vriend fan is.

Midden september zwaait Eén Twee Vijf de deuren open. Persoonlijk vind ik het een goede aanpak om een nieuwe zaak enkele weken de tijd te geven om op snelheid te komen. Dus mik ik op midden oktober om te reserveren en blijkt dat dan net niet de periode dat wij één jaar geleden Georges voor het eerst omarmden. De dag na zijn verjaardag – dus op donderdag 11/10/2018 – leg ik ons tafeltje vast en dan zullen we klinken op één jaar mama en papa.

De babysittende vrienden arriveren, wij springen op onze fiets en de fietsbrug aan het einde van het fietspad dat vlakbij ons huis voorbijkomt is meteen onze eindhalte. We mogen kiezen of we voor een tafeltje of de bar gaan. Eerst gaan we aan een tafel zitten, alleen kriebelt het na een paar minuten toch en verhuizen we naar twee barkrukken.

Tschjingen op iets moois hoor je naar onze mening te doen met een glas champagne (Jacquesson – € 12,50). Ondertussen inspecteer ik de helder opgebouwde kaart: per gang (start – voor – hoofd – na) kies je tussen één van de drie opties. Op basis van wat ik op Instagram zag voorbijkomen, maakte ik thuis alvast een preselectie.

We starten met fish cakes, chili dip (€ 7,50) en pastrami, mosterdzaadvinaigrette (€ 8) bij onze champagne. Met ons zicht op de keuken – mijn favoriete zicht overigens – kan ik quasi elke beweging van Tomek meevolgen en zo weet ik ook telkens wanneer ons eten er aan komt… Handig!

Lees verder →

Uit eten met een groep, zoals jullie weten niet meteen mijn favoriete activiteit. Wanneer je daarenboven ook nog eens het organiserend comité belichaamt, komt de druk van de restaurantkeuze vanzelfsprekend bij mij te liggen. We doen van reünie met een groep ex-collega’s, een team dat al eens graag Thai ging afhalen en uit eten – ik herinner mij De Witte Olifant en Nam Jai in het bijzonder. Dus denk ik in die richting verder als foodknipoog naar vroeger…

Aroy Aroy zou een optie kunnen zijn, helaas met het vaste menu aldaar wat boven budget. Daarom informeer ik bij Kin Khao – een nieuwe Thai in de Donkersteeg van en over wie ik al leuke foto’s op Instagram zag verschijnen – of zij groepen ontvangen. Blijkt dat ze aan de lange tafel op de eerste verdieping twaalf personen kunnen zetten. Ideaal! Bij de reservatie laten ze ook meteen weten dat er een limiet zal liggen op het aantal verschillende gerechten dat we mogen bestellen. Fair enough, dat hoort inderdaad standaard bij het uit eten gaan met een groep.

Wanneer ik aankom, bestelden de vroegste vogels alvast een aperitief. Ik zie Singha (€ 3,50 – het bekendste Thaise bier) en Pink Elephant (€ 5,50 – sparkling rosé uit Spanje) op tafel staan en ik sluit me aan bij de bierdrinker…

Eens bijna iedereen – behalve onze voormalige baas die een doorwinterde laatkomer is en blijft – rond de tafel zit, duiken we in de menukaart. Ondertussen weten we dat we per gang maximum vier verschillende gerechten mogen selecteren. De meningen blijken wat verdeeld over enkel hoofdgerecht of toch ook een voorgerecht. Bijgevolg landen we als echte Belgen op een compromis: we zullen vier voorgerechten delen.

Thod Mun Kung (Shrimp Cake) – Gefrituurde pasteitjes van gemalen garnalen en varkensvlees geserveerd met een zoete pruim dipsaus (€ 9,50) Lees verder →