De navigatiebalk op mijn blog onderging dit weekend een update…
What happened?
- book reviews
Op aanraden van ex-collega Caroline maakte ik naast de tab food reviews ook eentje met book reviews. Omdat ik poog om over alle gelezen boeken een paar woorden neer te schrijven…
- foodstagram
Ter vervanging van de voormalige food pics pagina (wegens te veel dubbelop) en het IFTTT recipe met feed van alle hashtags #food vanuit mijn Instagram account naar een aparte post. Om de clutter uit de flow van mijn blogposts te halen, creëerde ik via de Instapress plugin een aparte pagina met al mijn foodstagrams.
Als het op ribbetjes aankomt, durf ik er wel wat op verwedden dat Amadeus top-of-mind is. Zeker in Gent. Maar ik heb mij laten vertellen dat je ze ergens anders lekkerder kunt eten (zonder die aardappel met die ondefinieerbare oranje vulling). Bij De Gekroonde Hoofden, in de buurt van het Gravensteen. Op een vrijdagavond trekken we er naartoe met de noodzakelijke reservatie voor een tafeltje om 21u.
We krijgen die toegewezen in het achterste gedeelte van het propvolle ribbetjesrestaurant. Daar verschijnen meteen een slaatje, het (Turkse) brood en een bord met drie sauzen en lookboter. Hier kom je vanzelfsprekend voor de spareribs, maar zij die liever passen voor dit vleesfeest beschikken over een verrassend ruim aanbod slaatjes als alternatief. Wij hebben echter enkel oog voor de spareribs en hun vier variëteiten: natuur, honing, chef (gekruid) of maison (zoetzuur). Na enig overleg bestellen we voor de eerste shift natuur en chef. In één adem besluiten we dan om voor de bijvulling samen nog zoetzuur te vragen.

Vrijwel onmiddellijk na onze bestelling komen onze borden: stevige, lange, vlezige ribben met een warme tomaat en wat cresson. Ze doen mij qua grootte een beetje denken aan de spareribs die ik ooit in de USA at – al moeten wij Belgen nog knagen, terwijl het vlees daar letterlijk van de beentjes valt. Geen aardappel in de schil dus bij De Gekroonde Hoofden; het luchtige Turkse brood compenseert. De ganse avond reageren de obers pijlsnel op elke vraag. Of we nog een extra rib lusten, komen ze zelf suggereren.
Na anderhalve rib gooien we de serviet in de ring en besluiten dat het goud gaat naar de spareribs maison met de zoetzure toets. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet zo’n gigantische fan ben van deze vlezige schranspartij – al houden wij het echt wel nog beschaafd en doen we moeite om voldoende sla en brood te eten. Het is voor mij persoonlijk simpelweg te veel vlees; mijn ideale proportie ligt anders. Dit doet echter niets af aan de ribbetjes an sich, die waren met liefde gegrild en en masse opgediend.
Omdat je net werk hebt gemaakt van dat eigen huis. Omdat je dat maandbudget aan een exotisch vliegtuigticket spendeerde. Omdat je even zonder inkomstenstroom zit.
Redenen genoeg om toch uit eten te willen zonder indigestie achteraf.
Waar eet je budgetvriendelijk in Gent?
10 x food voor < € 10
- Potatolicious
- Balls & Glory
- De Walrus
- Pizza Bella Italia
- Greenway
- PAST-da
- Robot
- Urfa Kebab
- Wok-A-Way
- Quiche Keurig
Leve de appetijt! En het profijt… :)
Woorden die het labeltje ‘wondermooi’ verdienen.
Een lijstje it is, vanaf heden.
- verfomfraaid
- rompslomp
- jeremiëren
- desalniettemin
- oormerken
- volmondig
- vermorsen
- genoegdoening
- kapsones
- omfloerst
- …
En we crowdsourcen er ook woordgewijs op los.
“Wat is jullie favoriete woord?” – vroeg ik op Twitter.
- knerpen (@HaroldinhoXL)
- fierljeppen (@jurgenholvoet)
- goesting (@miss_punt)
- snuit, snoet, zoen (@kdetaille)
- antropocentrist (@florisdaelemans)
- dasjteren (@BuikspekMan)
En dat van jullie?
Soms overkomt het mij dat ik restaurants – of andere vormen van horeca, lager of hoger op de ladder – simpelweg uit het oog verlies. Zoals dat met mensen ook gaat, is dat niet altijd de bedoeling. Al geef ik toe dat het dat sporadisch wel is. Bij Café Parti dus niet. Jaren geleden at ik er lekker, daarna een hele tijd niets tot gisterenmiddag. Na een lange piekeroefening over een geschikt lunchadresje kwam deze brasserie op het Koningin Maria Hendrikaplein (ook wel het stationsplein) ineens bovendrijven op Zone 09.
Parkeren in de buurt valt wat tegen, maar tegen 12u30 landen we toch op ons tafeltje voor drie personen met zicht op de wintertuin. Graag een glas witte wijn als aperitief: ik verkies de sauvignon blanc boven de chardonnay. En een literfles spuitwater zal er ook wel in gaan. Ondertussen inspecteren we de kaarten. In het meervoud, want de suggestiekaart moet qua omvang niet veel onderdoen voor de vaste kaart. Tenslotte vermeldt het krijtbord nog de dagschotels. Ik wil licht, dus valt mijn oog op de carpaccio van kort geschroeid bio rundsvlees op Thaise wijze met lente-uitjes, limoen, verse munt, koriander en geroosterde sesamzaadjes (€ 18,90). Tijdens het wachten dippen we lichtlauw bruin brood in olijfolie van goede kwaliteit. Rondom ons vult de zaak zich langzaamaan tot iets meer dan de helft.

De attente serveerster verschijnt met de borden. Voor mij en links van mij de rundscarpaccio met Thaise toets, rechts van mij een sashimisalade. Toch nog even mijn respect voor de kaart van Café Parti ventileren: ze slagen er in om klassiekers te combineren met iets eigenwijzere gerechten. Zo kan ik wel appreciëren dat ze in de Aziatische rayon het rundsvlees niet als tataki serveren, maar een Italiaanse carpaccio een werelds jasje aantrekken. Wat mij betreft een perfecte lunch: fris, pittig en zonder de wijn geen aanslag op de productiviteit in de namiddag.
Niets dan tevredenheid aan onze tafel. Heel wat gepraat, gediscussieer, onverwachte partijtrekkingen en een tas koffie volgens onze persoonlijke voorkeur (espresso / cappuccino / ‘ne normale’) later rekenen we af. Klaar voor de werkdag, deel 2.
Café Parti staat terug op mijn radar.