Business lunch? Ja, graag! Neem me mee, liefst naar een eetadres dat ik nog niet ken… En dat blijkt Faim Fatale te zijn, in de Zuidstationstraat die het Gentse Zuid met Sint-Anna verbindt. Het is zo’n straat waar je al duizend keer doorgereden bent, maar waarvan je je toch geen enkel handelspand of horecazaak kunt herinneren…

De zomer doet haar best deze week en ook al geven de wolken weerwerk, we installeren ons op het binnenterras. Wanneer de ober het lunchvoorstel komt doen, stemmen we meteen in: vichyssoise (parmentier, van aardappel dus) met lente-ui en lompviseitjes als voorgerecht en saltimbocca met salie en parmezaan als hoofdgerecht voor € 17,50. Drankgewijs beperken we het tot elk een glas witte wijn en een grote fles spuitwater. Er moet immers nog flink gewerkt worden na deze lunch! Om de eetlust alvast wat op te wekken of dat eerste hongertje te stillen, krijgen we grof gesneden brood en zwarte olijven die omgeven worden door een gladde, groene dressing – waardoor het van ver wel slakken in een mengsel met look lijken. Zo vanonder een parasol rustig nippend aan de degelijke wijn, waan ik mij toch even in vakantiestemming… Bij de les blijven, Elise!

De vichyssoise komt al snel: in een stijlvol soepbord lacht de koude aardappelsoep ons tegemoet. De afwerking met de lompviseitjes, de lente-ui en wat olie siert het gerecht. Je zou het van een eenvoudig ingrediënt als aardappel niet verwachten, maar de smaak is erg subtiel en het geheel verfrissend. Ik moet wel toegeven dat ik er mij niet 100% van bewust was dat vichyssoise net als gazpacho doorgaans koud uitgelepeld wordt.

Vervolgens maakt de saltimbocca z’n opwachting. Mijn gezelschap verwondert zich wat over de opgerolde versie, al is deze variant volgens mij even ingeburgerd als de platte. We krijgen dus een rol van kalfsvlees met prosciutto waarin we verse salie en parmezaanse kaas terugvinden. De saltimbocca rust op gestoofde krieltjes, erwtjes, spekjes en – met extra punten voor de originaliteit – kropsla. Erbij komt een vrij sterke saus die zich voor mijn disgenoot iets te ongenuanceerd uitspreekt tegenover het kalfsvlees; mij stoort het echter niet. Ik eet met al m’n zintuigen en neem mij voor om binnenkort voor het eerst zelf eens saltimbocca klaar te maken – gerold of plat, dat zal van het moment afhangen.

Afronden doen we met een lekkere koffie van Vandekerckhove’s met de bijhorende mooie tassen. Als sugar shot komen daarbij nog een paar duidelijk huisgebakken zoetigheden: een schelpvormig koekje en een soort chocolate chip cake.

Erg fijn om Faim Fatale aan mijn lijst met prijs-kwalitatief aan te raden lunchadresjes te kunnen toevoegen… Bovendien bijzonder dicht bij onze kantoren in de Gaston Crommenlaan. I do smell business! I do smell lunch!

Nijvel, ik was nooit eerder in deze stad die vooral connotaties oproept met gewapende overvallen. Maar het is tegelijk de stad waar mijn voormalige bazin woont en voormaligheden moeten geregeld onderhouden worden, vanzelfsprekend met spijs en drank. De restaurantkeuze laat ik uiteraard bij haar en ze neemt mij naar L’Avenue. Al wandelend vanaf haar huis springen enkele architecturaal smaakvolle huizen in het oog; alsof er telepathie in het spel is, wijs ik ineens een gebouw aan waar we blijkbaar verwacht worden. Als quasi enigen trouwens op deze woensdagavond.

Bij het binnenkomen ben ik er meteen gerust in dat we hier lekker zullen eten, enkel en alleen op basis van het interieur. Erg oppervlakkig van mij? Dat klopt, maar geloof me dat een smaakvolle inrichting dikwijls terugkeert op het bord… Dit kan dan weer niet gezegd worden over een spuuglelijk interieur: ik ken nogal wat plekken waar je erg lekker eet, maar idealiter met de ogen dicht.

We zijn het er snel over eens dat hun verjaardagsmenu voor het éénjarig bestaan meer dan het overwegen waard is. Op de menukaart hangt daar een prijskaartje aan vast van € 27 – even melden dat datzelfde menu op de website aan € 33 geafficheerd wordt. Voor elke van de drie gangen zijn er trouwens drie opties, mijn voorkeuren luiden als volgt:

 Carpaccio de saumon norvégien, crème de caviar avruga, mesclun d’herbettes
•
Coucou de Malines poché au sauternes et abricots, jus au thym citronné
•
Macaron, mousse de mascarpone et framboise

Wijn, daar passen we grotendeels voor. Er moet immers nog naar Gent gereden worden. Dus enkel nog één glaasje wit als starter, voor de rest lessen we ons aan platwater.

Als hapjes krijgen we al snel een mousse van ricotta (al geconsumeerd vooraleer ik aan een foto dacht), een vichyssoise van jonge spinazie met een currycrème en een praline met foie gras. Ze zetten meteen de toon, in het bijzonder de combinatie van chocolade en foie prikkelt mij. Ik herinner mij ooit ergens in Parijs een combinatie met kokosschilfers, maar deze donkere chocolade accordeert nog beter met die vette leversmaak.

In het restaurant zijn maar twee tafeltjes gevuld en ik zie hoe de andere eetgasten bord na bord vrij snel geserveerd krijgen. Wel grappig als je weet dat mijn gezelschap de keuken vlak voor het binnengaan omschreef als slow food. Het strakke tempo wordt ook bij ons aangehouden en mijn voorgerecht verschijnt: een flinterdunne carpaccio met een frisse dressing, wat scheuten en een mooi contrasterend krokantje. De avruga uit de Franse omschrijving moet ik even googlen. Het blijkt een product gemaakt van haring te zijn dat neigt naar kaviaar en toch geen viseitjes bevat. Aan de overkant valt de millefeuille met tomaat, mozzarella en pata negra tevens in de smaak.

Dan volgen quasi instant de hoofdgerechten die een tikje zwaarder uitvallen. Op mijn bord liggen twee forse stukken gepocheerde Mechelse koekoek die tevens nog even gekorst zijn – wat de kip een aantrekkelijker aanzicht oplevert. Daarbij komen aardappelpuree, groentechips en verschillende andere zomergroenten. Het meest benieuwd ben ik echter naar de gebakken abrikozen wegens doorgaans niet dol op warm fruit. In dit gerecht storen ze mij echter niet, omdat het zoete niet overheerst op het bord. Tegenover mij staat een vrij gelijkaardig bord met traaggegaard kalf. Nu blijkt dat ik toch een stevige eter ben, want mijn compagnon laat minstens een derde van haar hoofdgerecht liggen.

Voor het dessert vragen we toch om even een pauze in te lassen… Langer dan vijf minuten houden ze het evenwel niet vol. Wij grappen dat de koks wellicht naar huis (of naar een zomers terras) willen en keuren onze laatste gang. Mijn disgenote zoekt een laatste plekje voor een soort decomposed orangette: een bodem van gemarineerde sinaasappel met daarop chocolade in verscheidene verschijningsvormen. Bij mij overtuigde het woord macaron op de menukaart meteen… Ik krijg een grote roze macaron met ertussen een luchtige mascarponemousse en rode vruchten.

We passen voor de koffie, want de behoefte aan even de benen strekken en de spijsvertering zo wat bevorderen is vrij sterk. L’Avenue biedt samengevat een erg geslaagde keuken (met prachtige zwarte tegels overigens) aan een correcte prijs, waarbij hun verjaardagsmenu zelfs goedkoop genoemd mag worden. Door de stevige porties en de wel erg vlotte service kunnen we geen spreekwoordelijke pap meer zeggen. Wellicht spreidt hun bediening zich net iets beter uit met meer bezette tafels.

Bij het afrekenen vragen we om twee biljetten van € 10 om zo beter te kunnen delen. De ober begrijpt ons kennelijk verkeerd en laat meteen ook de rest van het terug te geven geld achterwege. Een beetje stom, maar zo is de fooibeslissing meteen voor ons gemaakt!

Een rooftop, een pop-up. Catering door Coeur d’Artichaut, waar ik sinds hun nieuwe chef in het moederrestaurant (Onderbergen) uitsluitend goede dingen over hoor. Een nominatie voor de Restaurant & Bar Design Awards 2013. En een stralend zonnige week. Genoeg redenen dus om eens werk te maken van een lunch bij Gaston, op het dak van het Galveston gebouw langs de Gentse Wiedauwkaai.

Ik parkeer mijn fiets in de stalling beneden en we nemen de lift naar het derde verdiep. Daar blijkt met dit zonovergoten weer helaas geen tafel meer beschikbaar in de schaduw. Er zit niets anders op dan de zon trotseren of binnen gaan zitten. Zon dus!

Omdat er los van de intro weinig vooronderzoek aan dit bezoek voorafging, duurt het wel even voor we er uit zijn. Normaal kiezen we standaard voor het lunchmenu, maar de gazpacho van komkommer en het slaatje geitenkaas kunnen ons niet meteen verleiden. Voor de rest zijn de prijzen aan de hoge kant (€ 22 voor een salade tomaat-garnaal). Uiteindelijk worden het vier voorgerechten: artisjok met vinaigrette (€ 9,50), garnaalkroketten (€ 14,50 – voor 2 stuks, die we graag willen delen), 2 x rundscarpaccio (€ 12,50 – 1 x voor- en 1 x hoofdgerechtportie). De ober krabt even in het haar en gaat onze bestelling moedig doorgeven aan de keuken. Even later komt hij melden dat de garnaalkroketten delen lukt, de carpaccio in een ruimere portie echter niet. Weinig tegen in te brengen, dus drinken we verder van onze witte wijn en ons spuitwater. Man, wat is het warm! Al durven we daar in België uiteraard niet over te klagen… Een nadeel is wel dat we ons keer op keer verbranden aan het metalen bestek.

Grappig overigens dat bij die garnaalkroketten ‘we maken ze zelf’ tussen haakjes staat, om de één of andere reden stralen die woorden net iets meer geloofwaardigheid uit dan ‘huisgemaakte garnaalkroketten’. En dan is er nog het mysterie van de vongole! Beneden staat een bord dat de lunch aankondigt, op het dak naast de buitentoog idem dito. Nadat we bestelden en aan onze voorgerechten begonnen, zien we daar ineens spaghetti vongole op prijken – en het bord is bovendien veranderd van plaats. Hebben wij dat nu werkelijk niet gezien? Vrij ongeloofwaardig, als je mij (halve autist, dwangneuroot en venusschelpengek) kent. Na de lunch checken we op het gelijkvloers en zien we eveneens vongole op het bord staan. Zijn ze echt drie verdiepen naar beneden…? We zullen het nooit weten, we hebben het niet geverifieerd.

De artisjok en de garnaalkroketten komen in sync, zoals gevraagd. De voorgerechtportie van de garnaalkroketten is effectief ontdubbeld op twee afzonderlijke borden. De kroket is vierkant. Je zou het als een modernistisch statement kunnen zien, al interpreteer ik dat eerder als gemakszucht van de chef. De goudgeel gebakken kroket smaakt lekker, maar mag voor mij iets lopender. De artisjok wordt tot onze verwondering warm geserveerd… Zo’n artisjok moet ongeveer 15 minuten koken, dus ze doen dat blijkbaar à la minute. Bovendien is ons exemplaar lichtjes onderkookt, waardoor de blaadjes niet zo gemakkelijk loskomen en die verrukkelijke bodem net iets té bijtgaar is. De vinaigrette helt naar mijn mening verder te veel naar mayonaise en zo’n dampend warm ding in volle zon consumeren is al evenmin een aanrader. Best wel streng van mij en toch jammer, met een merknaam als Coeur d’Artichaut zijn de verwachtingen logischerwijs navenant…

Terwijl we nog de laatste blaadjes van de artisjok naar binnen spelen en de bodem aanvallen, zien we een dienster twijfelend op ons af komen met twee bordjes carpaccio. Ze draait echter terug. Wanneer de carpaccio’s een kwartier later dan toch opgediend worden, proeven we duidelijk dat ze de tussentijd doorgebracht hebben in een erg koude koelcel. Niet meteen bevorderlijk voor het gerecht. Verder geen commentaar op deze flinterdunne sneetjes rundsvlees met pijnboompitten, rucola, parmezaan en schijfjes blonde champignons. Ik werd er desalniettemin niet wild van.

Na het eten kunnen we gelukkig een tafel opschuiven en daar bestellen we nog een kopje koffie. De obers lijken even in de waan dat we ‘restorunners’ zijn en kijken zoekend rond. Daar zijn we echter te beschaafd voor, al vind ik de eindafrekening wel aan de hoge kant voor eerder matig eten. Al het keukenpersoneel even op stage bij collega Tom Van Lysebettens in Onderbergen?