Het lief is jarig! We besluiten om thuis uitgebreid te ontbijten en later op de dag iets kleins te gaan lunchen in de stad. Klein, want ’s avonds gaan we nog vieren op restaurant. Mijn eerste voorstel is Ramen, waar we beiden meteen wildenthousiast over zijn. De edamame bonen en andere Aziatische hapjes mogen we helaas op onze buik schrijven wegens een autumn break. En ze zijn niet alleen: Boxy Fine Foods, Lepelblad en Pure Daphne nemen tevens even vakantie. Het is dus eerlijk gezegd een beetje ‘uit krotte’ (zoals wij in West-Vlaanderen plachten te zeggen) dat we bij Petit Coeur binnenwandelen.
Ik dacht dat deze zaak niet langer gelinkt was aan grote broer Coeur d’Artichaut. Een snelle check op hun website leert dat mijn veronderstelling niet klopt… Petit Coeur wil een bistro zijn die een stukje Parijs naar Gent haalt. Persoonlijk associeer ik het daar niet meteen met de Franse hoofdstad, al is de betegelde toog ontegensprekelijk leuk gedaan.
We gaan aan een rond tafeltje voor twee personen zitten en bestuderen de kaart… Een quiche, een slaatje, een boterham? Misschien eerst even beslissen wat we zullen drinken en gezien Petit Coeur Liefmans ademt, gaan we beiden voor één van hun bieren (€ 5,50): voor mij een Goudenband, voor mijn jarige meneer een Cuvée-Brut. Onze biertjes worden opgediend in zo van die vazen met Oud Bruin op. Eerlijk gezegd wou ik liever zo’n eleganter glas op een voet dat ik links en rechts op de tafels rondom mij zie staan en waarin onze bieren eigenlijk geserveerd moeten worden. Maar ik wil niet lastig doen.
Het duurt even voor we onze eetkeuze gemaakt hebben. Uiteindelijk wordt het voor allebei een belegde boterham van zuurdesem roggebrood. Ik ga voor artisjokpasta, Gandaham en Parmezaanse kaas (€ 8,50) en mijn wederheft voor gekookte Breydelham, augurkjes en Tierenteynmosterd (€ 7,90). Wie mij kent, weet dat ik al een beetje ongemakkelijk wordt van zoveel hoofdletters – en ik heb er dan zelf nog eentje toegevoegd bij Gandaham for the sake of consistency. Prijzige boterhammen wel! Ik hoop dat ze het waard zijn.
Mijn Goudenband bevalt, zelfs in een fout glas. Over de boterhammen kan ik vrij neutraal blijven: ze zijn lekker en in het gezelschap van een vers slaatje. Helaas overstijgen ze niet iets wat ik thuis in twee minuten in elkaar kan flansen. Die artisjokpasta koop ik ook bij Delhaize en staat nu bijvoorbeeld in mijn koelkast. Voor zoiets eenvoudigs vind ik € 8,50 simpelweg te veel geld. Idem dito voor de Breydelham.
Een expo in de Gentse Kunsthal Sint-Pietersabdij naar aanleiding van 60 jaar televisie? Zo hard iets voor mij en dus teken ik al meteen op de eerste dag present voor Lang leve de tv! Omdat ik niet helemaal zeker ben of ik er die dag nog zal geraken, koop ik op voorhand geen ticket via de website. Bij aankomst beklaag ik mij dat al meteen, want in de rij ‘Ingang zonder ticket’ staat behoorlijk wat volk aan te schuiven… Soit, even geduld dus!
Ik betaal de volle pot en die bedraagt € 14. Toch behoorlijk prijzig als je vergelijkt met een doorsnee tentoonstelling in een museum waar je ongeveer € 5 voor moet neertellen.
De expo zit slim ineen. Enerzijds gebundeld in zalen per thema waar alle tijdperken goed dooreengeschud zijn: zo staan in de quizzaal de kaarten van ‘Hoger Lager’ naast het decor van ‘De IQ-quiz’ en vlakbij dat van ‘Twee tot de zesde macht’. Anderzijds trekken tijdlijngewijs grote televisietoestellen de aandacht. Ze bevatten telkens het typische interieur van een decennium, alsook wat uitleg en cijfermateriaal.
Jeugdsentiment of nog niet zo lang voltooid verleden tijd. Televisie is een medium dat weinigen koud laat. Decors! Kostuums! Het 100% kartonnen social hoekje uit ‘Villa Vanthilt’, de man van Melle, Jimmy B aka een vent van Gent, de Kommil Foo kooi uit ‘Morgen Maandag’, Nancy’s I ♥ Eddy helm uit Thuis, het café van ‘FC De Kampioenen’, …
Dikke duim trouwens voor de interactiviteit. Wat kun je er allemaal doen?
- Deelnemen aan ‘De IQ-quiz’
- Een showbizztrap afdalen
- Het journaal voorlezen
- Het weerbericht presenteren
- De troon van de koning uit ‘Kulderzipken’ bestijgen
- Poseren voor de eerste keuken uit ‘Dagelijkse Kost’
- …
Mijn persoonlijke topmoment? De deur, de kast, de stoel en de gigantische telefoon van Joske Vermeulen. Je weet wel, het kleine jongetje dat verdacht veel op Gaston Berghmans lijkt en in de Trammezandlei 122 te Schoten woont.
Entertainment voor elke leeftijd dus! De Collega’s en Witse naast Kaatje en De Boomhut van Alida Neslo. En ja, ik heb vanavond met net iets meer goesting mijn tv aangezet…
Wanneer we na een best wel intensieve werkdag in Den Haag en Hilversum terug naar Gent rijden, mijmer ik op de E17 wat ik bij mijn thuiskomst zal eten. Ik ben immers home alone en op het weekmenu schrijf ik op zo’n dagen TJP (= Trek Je Plan). Geen idee of ik onbewust beïnvloed ben door die affiche op een parking in Hilversum, maar ineens zie ik als het ware in grote neonverlichting SUSHI voor mijn ogen knipperen. Jaaaaaaaaaaaa!
Ik surf mobiel naar de website van Tokyo Sushi in Gent en denk lang na over mijn bijgevolg weloverwogen keuze. Uiteindelijk bel ik de volgende bestelling door:
- Rainbow roll – komkommer, tamago (soort Japanse omelet), avocado, krab, gewikkeld in avocado, zalm en tonijn | rol met 8 stuks voor € 8,75
- Inside out spicy tuna | rol met 8 stuks voor € 7,00
- Sashimi zalm | 4 stuks voor € 5,00
In totaal 20 stuks en dus iets te veel voor iemand die z’n porties wat poogt in te krimpen. Bij mijn aankomst een half uur later in het goed gevulde Tokyo Sushi staat mijn bakje feel good food klaar. Ik betaal met de kaart en rij goedgezind richting me-time…
Ik installeer mij op het tapijt aan de salontafel; voor mij mijn schaaltje met naast de 20 stuks nog wat sla, wortelen, gekonfijte gember en wasabi. Even erger ik mij aan het feit dat de sojasaus in zakjes zit, waardoor ik dus een extra potje moet nemen om die in uit te gieten. Wat als ik gewoon ergens in de stad wou picknicken? Een detail. Tijdens het uitladen maak ik mij nog de bedenking of het een stilzwijgende afspraak is tussen Japanners om voor bordeaux servetten te kiezen. Uiteraard wellicht niet, maar even fantaseren over een soort ‘Orde van de bordeaux servetten’ in Tokyo resulteert bij mij in een binnenpretje.
De sushi bevalt, laat zich overigens perfect combineren met Borgen 3 en mag wat mij betreft naast die van Sushi Palace of Ikura Sushi staan. Het blijft altijd moreel wat lastig om tonijn te consumeren, maar ik geniet toch van de spicy inside out. Fijn om weten dat er nog een extra plek in Gent is waar ik met een gerust hart sushi kan afhalen…
•••
UPDATE
Bij een tweede bezoek met twee personen bootje gevaren en tevens geslaagd!
Aan de vooravond van een verlengd weekend vraag ik mij op Twitter af waar je in Gent de lekkerste scone eet, want zo neem ik mij voor om die paar vrije dagen in te zetten. Huize Colette en Julie’s House komen als suggesties naar voor. De scone van de eerste proefde ik al, dus waarom eens niet bij Julie langsgaan? Ik at al ettelijke taartjes van deze succesvolle zaak vlakbij het Gravensteen; nog nooit echter consumeerde ik ter plekke in dit ‘gebakshuisje aan de Leie’ (volgens de website). Op een herfstige feestdag loop ik er rond 10u ’s morgens zonder reservatie binnen. Dat blijkt geen probleem, ik mag de vrij middeleeuwse stenen draaitrap op naar boven. Want daar is nog plaats aan de bar met zicht op de winkel beneden: absoluut een perfecte plek voor een Einzelfresser.
Haar wereld vol beige, roos, wit en bolletjes is niet meteen mijn ding, al stoor ik mij daar evenmin aan. Integendeel zelfs: respect voor de manier waarop Jullie die stijl op een consequente en tevens smaakvolle manier doortrekt. Ik bekijk de kaart en beslis vrij instant. Een cappuccino met melkschuim, een scone (inclusief clotted cream) en een gekookt ei met soldaatjes. Zacht- of hardgekookt? Zacht graag, een no-brainer. Misschien een beetje atypisch om in een huis beroemd om z’n zoets hartige keuzes te maken. Dat is nu eenmaal wat mijn smaakpapillen mij bevelen…
Mijn koffie volgt snel. OR-koffie met een mooie veer in het melkschuim en een brok zachte koek als zoetigheidje erbij. Rondom mij zie ik ontbijtende mensen met goed gevulde tafels en etagères. Zelf ben ik tevreden dat ik het bescheiden gehouden heb; straks staat er immers nog een lunchdate in mijn agenda. Oh, daar zijn mijn scone en eitje al!
Ik start met het eitje, want dat is het meest tijdgevoelig wegens warm en hopelijk perfect zachtgekookt. De schaal wordt verwijderd en dan volgt het spannendste moment: het topje eraf snijden. En jawel, dat is een eitje zoals het hoort! Beetje zout erop en aanvallen, want daar dienen soldaatjes toch voor? Dan is het tijd voor de scone. Doorsnijden en vervolgens hapje voor hapje besmeren met clotted cream enerzijds en confituur anderzijds. De bessenconfituur mag voor mij iets zuurder zijn, maar dat is een detail.
Hier kan ik kort over zijn. Een volmaakt ontbijt! En dat voor slechts € 7,10. Ik reken beneden aan de kassa af en trek volkomen voldaan de stad in.
Een boek van Edgar Hilsenrath
Recent las ik een aantal boeken die tientallen jaren geleden geschreven zijn. Keer op keer verbaas ik mij er over dat de woorden zo eigentijds vloeien en de zinnen helemaal niet bol staan van archaïsch taalgebruik met -sch in plaats van -s en zo. “De nazi en de kapper” verwondert bovendien nog omwille van een aantal andere redenen…
Je bent het niet gewoon om een boek te lezen met een massamoordenaar als verteller. En al helemaal niet dat je dat op basis van achterflap en eerste pagina’s reeds weet… Bovendien lees je dat deze mededader van de Holocaust na de oorlog de identiteit van zijn vermoorde voormalige Joodse vriend overneemt. Max Schulz wordt Itzik Finkelstein.
Verder schrijft Hilsenrath zeer expliciet. Wanneer je denkt rustig in het verhaal te kunnen komen, worden meteen een paar extreme grofheden onder de neus gewreven. Het boek moet even terzijde. Pervers is een woord dat een paar keer door mijn hoofd spookt.
Wel moet ik toegeven dat de auteur mij naar het einde van het verhaal toe eerder een beetje verliest dan dichter naar zich toetrekt. Je weet in het begin onmiddellijk wat er gebeurd is. Daarom prikkelt Edgar Hilsenrath de nieuwsgierigheid, maar hij heeft het tegelijk lastig om mij tot de laatste bladzijde bij hem te houden. Hij stoot mij iets te hard af.
‘De nazi en de kapper’ holderdebol.comder kopen?
