Tijdens een dwaaltocht op zoek naar frisse lucht besluit ik door het drukke verkeer niet verder dan ’t Sluizeken te rijden, behalve dan om te parkeren op de Tichelrei. Ik heb er inmiddels één van die nieuwe burgerbars gespot: Uncle Babe’s Burger Bar op de hoek, vlakbij Simon Says en Villa Bardon.
Ik wandel er in mijn eentje binnen, zie meteen een bekende Gentse ziel – die druk zit te vergaderen – en installeer mij vervolgens aan de toog. Halfweg de toog is er een opstapje richting keuken en sanitair. Daar zitten nog een paar mensen en gezien de barstoelen overal even hoog zijn, besef ik ineens dat dat wel wat vreemd eten zal worden. Nu ja, ik heb geen zin meer om mij te verplaatsen… De kruk blijkt wel een draaikruk te zijn, ik ontzie mij echter de moeite om de afstand tussen het zit- en het eetoppervlak te verkleinen.
Lees verder →
Het is de tweede post in een nieuwe reeks: ‘Het verhaal van [NAAM VAN RECEPT OF INGREDIËNT]’. Omdat ik het eerlijk gezegd vreselijk vind om recepten voluit uit te schrijven en dan maar liever in grote lijnen vertel hoe ik een first-timer heb aangepakt. Zoals die kreeft op Valentijntjesdag of nu dus hutsepot. Het verhaal van.
Er zijn zo van die gerechten waar je steeds de bereidingswijze van jouw mama – of in mijn geval ook soms papa – de beste blijft vinden. Denk aan spaghettisaus (de Vlaamse bolognaise). Denk aan hutsepot.
Ik zal dat wel van thuis uit hebben meegekregen, maar ik heb eigenlijk een hekel aan ‘overworteling’ in de keuken. Voor mij dus absoluut geen wortelen in spaghettisaus, noch in hutsepot. Mijn moeder beperkt haar hutsepot tot vlees – ik ben niet zeker welk onderdeel van het varken, maar ik gok op schouder -, aardappelen en savooikool. Bijzonder uitgepuurd dus, en tegelijk ook wel hoe ik het leven graag heb.
Een paar dagen voordien krijg ik van mijn zus een stok spruiten. Dus deze wil ik zeker meenemen in mijn eerste hutsepot. Ik sla aan het Googlen… Bij Jeroen Meus en zijn Dagelijkse Kost vind ik meteen een recept met aardappelen, spruitjes en rookworst. Mmmm, ik koester eerlijk gezegd wel een zwak voor die laatste. Ik stoot bij VTM Koken en andere kookwebsites vaker op Vlaamse versies met een veelvoud aan groenten. Uiteindelijk besluit ik om bij het eerste recept nog raapjes toe te voegen en voor gewone worsten in plaats van rookworsten te gaan. Off we go. Go, hutsepot!
Lees verder →
Ik heb een zwak voor betaalbare sterren. Niet omdat ik kick op Michelin, wel omwille het idee om democratisch te eten bij zo’n topchefs mij bevalt: de rebel in mij geeft graag de afgezaagde commentaren (“Amaai! Gij gaat veel eten. Dat gij nog geen 100 kilo weegt…” of insinuaties naar hoeveel ik uitgeef op restaurant per maand – geloof me, dit is een bewuste keuze en valt behoorlijk mee, gezien ik niet veel andere (dure) hobby’s heb) lik op stuk, want aan een driegangenlunch van € 27,50 scheurt niemand zijn broek of haar rok. Leve L’Epicerie du Cirque dus alvast!
Op een doordeweekse middag spreek ik er af met 50% van de Zesta madammen – de andere 50% zit namelijk in Italië om tijdens het sneeuwseizoen een chalet uit te baten. Zij is er al als ik binnenwandel tegen 12u45 en nipt inmiddels van een gin tonic. Ik vraag dewelke ze drinkt en daar komt meteen een commentaartje: dat hebben ze niet verteld. Er staat een flesje Fentimans tonic op tafel en in de gin drijven zaadjes van ondermeer koriander en venkel. Altijd lekker, zo’n G&T. Al blijft het wel een prijzige apero als je bedenkt dat je normaal voor een glas huischampagne een 10tal euro betaalt.
Inmiddels komen er een (afgebrokkeld) Pascale Naessens / Serax potje met humus, echte boter en brood op tafel. Hoewel ik niet zo into stuutjes ben, kan het brood in Michelinzaken mij soms tot superlatieven verleiden. Hier houden ze het op eerder eenvoudig wit stokbrood. We krijgen ondertussen de drankkaart en ik blijf op de eerste pagina hangen: diverse soorten geuze op flessen van 75 cl. Ik stel aan mijn gezelschap voor om een Girardin te nemen en ze gaat gelukkig meteen akooord. Yes! Die geuze zal dat goed doen bij het vlezige (hert + rund) lunchmenu dat ons is voorgesteld.
Lees verder →
Een boek van Griet Op de Beeck
Ik had het heel subtiel ingefluisterd bij mijn collega’s, dat ik dit boek wel als verjaardagsgeschenk wou. En warempel! Hoewel ik nog andere boeken gekregen heb, neem ik deze toch als eerste vast. Waarom? Ik veronderstel door de magistraal mooie titel. Zo sprekend, zo vanzelfsprekend ook. Want inderdaad: als we in de zevende hemel kunnen zijn, waarom dan niet tevens in de achtste, de negende of de drieënvijftigste?
Lees verder →
Geregeld stel ik mij totaal irrelevante vragen… Zoals of ‘Eat. Sleep. Rave. Repeat’ met al z’n varianten een effect zouden hebben op hoe chefs hun menukaart opstellen?
Eat. Sleep. Watte?
Lees verder →
