Een stand-up comedy show van Jeroen Leenders

Na twee seizoenen ‘Sorry, ik ben Jeroen Leenders’ probeert Leenders momenteel zijn nieuwe avondprogramma ‘Geen idee’ uit. Met twee kaartjes op zak trekken we op woensdagavond richting Scala in de Gentse Dendermondsesteenweg (buurt Dampoort). Wanneer we na toch wel wat gehaast kwart voor acht aankomen, blijkt dat de voorstelling pas om half negen start. GRMBL, Scala! En de locatie wijzigt ook van de zaal naar de foyer – wegens te weinig interesse, maak ik als assumptie.

Een Vedett Extra White later verschijnt Jeroen Leenders stipt op het podium. Hij lijkt kleiner in real life en niet bijster veel op de foto hierboven. Maar het is hem wel degelijk. Meteen verontschuldigt hij zich voor zijn warrige uiterlijk, zo zie je er dus uit na een week griep en met twee Dafalgans in het lijf. Oei! Als dat maar goed komt.

Al bij al vond ik zijn try-out niet meteen vlekkeloos. Geen enkele keer moest ik luidop lachen – wat een contrast met Wouter Deprez een paar weken eerder… Dat zijn show pas in september in première gaat, verklaart wellicht veel. Sommige of misschien zelfs het merendeel van de grappen stonden gewoon nog niet op punt. Hij begaf zich wel in mijn comfort zone met een aantal interpretaties van uitdrukkingen als ‘iemand een loer draaien’ of ‘het kalf is verdronken’. Iets wat – samen met het vaderschap en onvermijdelijk seks – meerdere stand-up comedians inspireert.

De rode draad van hilariteit doorheen de avond was ongetwijfeld een irritant en onafgebroken luid lachende dame op de eerste rij. Af en toe bracht ze Jeroen Leenders van de wijs met reacties als “Het is voor jullie even raar als voor mij…” tot gevolg.

Een stand-up comedy show van Wouter Deprez

Bart Cannaerts met Waar is Barry? was de eerste live. Wouter Deprez afgelopen vrijdag met de laatste try-out voor ‘Hier is wat ik denk’ de tweede.

De locatie – NTGent – was de avond zelf een behoorlijke verrassing, in mijn hoofd zat de Capitole ingebakken. Maar het NGent was een long-time-no-been’tje (Foyer even buiten beschouwing gelaten), dus wat mij betreft een fijnere plek. Bij aankomst blijkt dat we op het eerste balkon de stoelen 2 – 4 – 6 – 8 mogen bestrijken, eigenlijk eerder achter dan naast elkaar. Best grappig. Alsof je zowat 45° gedraaid op een bus zit.

Wouter Deprez begint behoorlijk stipt en doet meteen de beide dingen die van hem verwacht worden: over zijn jaar in Zuid-Afrika praten en het publiek rechtstreeks aanspreken. Zijn West-Vlaams wezen wekt tevens sympathie op bij ons, want als hij even switcht naar zijn dialect volgens afkomt raakt hij een jeugdsentimentele snaar.

Ja, Wouter praatte – doorgaans in verdoken termen – nogal voortdurend over poepen. Preutse Elise is daar in de regel geen fan van. Desalniettemin slaagde hij er door zijn metaforen wel in om mij te laten glim- tot schaterlachen. Een vijver, erin zwemmen, een visje en later een tweede visje. Duidelijk, toch?

Als hij daarentegen begon door te denken over Nederlandse uitdrukkingen, kreeg ik meteen een por in de zij van mijn vriendin – omdat dat overduidelijk wel iets voor mij is. Deze letterlijke interpretaties kwamen tot een apotheose met bijna van mijn comfortabele bordeaux schouwburgzeteltje vallen door een gigantische lachbui.

Bedankt voor het gierende verjaardagskado, Gio & Nele!