Een boek van Herman Koch

Lang geleden dat ik nog eens fictie las. Lang, als in minstens een drietal jaar.

Waarom? Omdat ik mij even wou verdiepen in een aantal non-fictie onderwerpen, van marketing over creativiteit tot e-dinges. Omdat ik soms een beetje angst heb voor mijn leesverslaving. Onder leesverslaving mag je verstaan dat nadat ik de eerste pagina van een boek heb omgedraaid, alles instant ondergeschikt lijkt te worden aan dat boek uitlezen. Omdat ik het volledig in lijn met het Vlaanderenwijde adagio druk-druk-druk had. Daarom.

En toen trok een boek mijn aandacht. Het diner. Geschreven door Herman Koch. Wellicht omdat zowel de titel als de visual op de cover naar eten verwijzen. De visual, meer bepaald een kreeft. Een kreeft die doorheen de roman geen verdere rol toebedeeld krijgt, maar dit geheel ter zijde.

In “Het diner” vertelt Herman Koch op meeslepende wijze een verhaal. Een verhaal dat begint bij het vertrek naar een diner en diezelfde avond na de koffie nog eindigt, maar doorweven wordt met relevante terugblikken. Diepgaand recenseren laat ik anderen over. Toch wil ik een bepaalde passage citeren… De auteur beschrijft hoe een bekende Nederlander – de broer van de ik-persoon – het restaurant binnenkomt.

Maar de gasten deden of er niets aan de hand was, waarschijnlijk hoorde het niet bij de etiquette van een restaurant waar het aperitief van het huis tien euro kostte om openlijk te laten merken dat je iemand herkende. Het was net of ze zich enkele millimeters dieper over hun borden hadden gebogen, of ze zich allemaal tegelijk inspanden om vooral druk in gesprek te blijven, om ten koste van alles een stilte te vermijden, want ook het algehele geroezemoes was duidelijk hoorbaar in volume toegenomen.
En terwijl de gerant Serge en Babette tussen de tafeltjes door in onze richting begeleidde, ging er hooguit een nauwelijks waarneembare rimpeling door het restaurant: een plotseling opstekend briesje over het eerst nog gladde wateroppervlak van een vijver, een windvlaag door een maïsveld, meer niet.

Na het omslaan van de laatste bladzijde moest ik even bekomen van het cynisme en de sluimerende, doch intrinsieke verdorvenheid van het hoofdpersonage. Hoewel ik mij voorneem om meer Koch te lezen, zal ik toch eerst een aantal positievere romans consumeren om mijn engeltje en mijn duiveltje wat in balans te houden.

‘Het diner’ holderdebol.comder kopen?