Auteur archieven: elidesc

Dit is hoe het ging

Geplaatst op door

Een boek van Astrid Boonstoppel

Eerlijk gezegd weet ik niet meer exact waar ik dit boek oppikte, wel staat het buiten kijf waarom: de titel… De laatste keer dat ik die titelvoorkeur omschreef, moet van bij Niet dat het iets uitmaakt zijn geweest.

You had me at the title… Want ik heb een zwak voor een bepaald soort titel. Hoe kan ze omschrijven? Ze zijn doorgaans eerder lang en bevatten een humoristische of dramatische ondertoon. Denk aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door, De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een IKEA-kast of Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won. Ik denk dat jullie nu wel begrijpen waar ik op doel.

Net zoals bij Bert Moerman (de auteur van ‘Niet dat het iets uitmaakt’) waag ik me hier aan een debuutroman. Dit keer eentje van Astrid Boonstoppel, een leeftijdsgenote (1983) van me uit Rotterdam.

SPOILER ALERT

In ‘Dit is hoe het ging’ vertelt Cato Schmidt letterlijk hoe het gegaan is, hoe het zover is kunnen komen. Hoever? Dat zou té veel spoilen zijn…

Cato Schmidt verhuist met haar ouders van Rotterdam naar Groenbeek. Officieel voor het werk van de vader des huizes, de echte reden voor de beslissing van meneer en mevrouw Schmidt ligt echter bij Cato zelf: op haar Rotterdamse school kreeg ze het hard te verduren van een groepje pesters geleid door Lianne. Een nieuwe school, een nieuwe kans. Die grijpt Cato met beide handen, zeker wanneer de populaire Vic vanaf dag één besluit om haar in hun vriendinnengroepje op te nemen.

Thuis bij haar ouders of bij haar ogenschijnlijk perfecte zusje Hanne kan Cato doorgaans haar diepste gevoelens niet kwijt. Wel kan ze terecht bij Adrian, een zeven jaar oudere jongen die ze online leerde kennen en tot ver in het verhaal nooit ontmoette.

Als lezer weet je meteen dat dit verhaal niet goed zal aflopen, alleen duurt het bij mij tot meer dan halfweg vooraleer ik echt doorheb wat er zal gebeuren. Enigszins hoop je nog dat de dingen niet zullen gaan zoals ze zullen gaan, maar je weet tegelijkertijd wel beter.

Over Lagio Maggiore – en ook een beetje over Lago di Mergozzo en Lago d’Orta

Geplaatst op door

Het had wat voeten in de aarde om een zomerbestemming voor 2019 te selecteren… We dachten eerst aan Griekenland, maar is twee keer vliegen per jaar (in maart vlogen we al naar Lanzarote) nog wel okay en kosten vliegtickets in het hoogseizoen niet belachelijk veel geld? Daarna smeden we een plan om dicht bij huis te blijven op de Waddeneilanden, daar zou mijn vriend leren kitesurfen. Helaas bleken we in mei toch vrij laat om nog een vakantiehuisje naar onze meug te vinden en was de overzet (met auto) op de vooropgestelde data reeds uitverkocht. Vervolgens richten we onze pijlen zuidelijker, richting Italië en meer bepaald het noorden van dat land. We wilden niet té ver rijden, bij voorkeur niet meer dan duizend kilometer en zo landen we in de provincies Piemonte, Lombardije of Ligurië.

We zoeken dus een verblijf voor tien nachten, liefst max € 1000 en met een beetje karakter. Een zwembad mag, maar is geen must. Uren, dagen, weken later hakken na zeker 500 à 1000 huisjes – niet overdreven! – gecheckt te hebben op Airbnb, Booking.com, Hotels.com en HomeAway de knoop door: het wordt dit charmante verblijf met tuin en zicht op Lago Maggiore in het dorpje Fosseno, 10 minuten bergopwaarts ten opzichte van het meer.

Heen reden we in twee dagen, met een niet op voorhand gereserveerde tussenstop bij Hotel Erica (Langenbruck, Zwitserland) na 674 km. Terug deden we wegens een hypervlotte heenrit in één snok.

Waarmee vulden we onze dagen?

  • Uiteraard met lekker – Italiaans! – eten… What else? Van de tien avonden aten we er zes in ons huisje en vier op restaurant: drie keer bij onze favoriet Gatto Blu om de hoek en één keer pizza bij Canton Mezzo. Een drietal keer lunchten we ergens onderweg. En tijdens de thuisavonden staken we steevast de barbecue aan om vlees en groenten te grillen. Op de Facebookpagina van deze blog staat een album getiteld Mangiare around Lago Maggiore.
Gegrilde groenten met burrata
Inktvis met aardappelen en erwten (bij Gatto Blu)
Puntine arrosto (bij La Pagoda in Poggio Radioso)
  • In dat zalige vakantiehuisje chillen en ook wel deels het tempo van onze Georges (ergens tussen anderhalf en twee jaar oud) volgen.
  • Zwemmen in het meer. Sowieso in Lago Maggiore, maar ook in Lago di Mergozzo – overigens echt een mooi stadje… Georges verkoos zijn rubberbootje steevast boven zwemmen en mijn vriend peddelde op Lago di Mergozzo een uurtje rond in een kano.
  • Fietsen rond Lago d’Orta met ebikes, in totaal zo’n 40 kilometer met een stralende – en af en toe induttende – zoon achterop.
  • Villa Pallavicino bezoeken, een villa nabij Stresa met indrukwekkende tuinen en nogal wat diertjes (geiten, herten, lama’s, wasberen, kangoeroes en veel vogels).

Welke dagvullingen vielen wat tegen?

  • Wandelen in de bergen. We hebben nog steeds de draagzak van bij de geboorte die een baby tot 20 kg kan dragen, alleen vindt hij het niet meer zo fijn om midden op de dag zo dicht tegen papa of mama gedragen te worden. Daarom gaan we voor een volgende reis om zoek naar zo’n rugzak waar hij veel vrijer in kan bewegen. Hopelijk kunnen we dan terug iets meer dan 1 km GR (Grote Routepaden, aangeduid met rood-witte strepen in gans Europa) afleggen…
  • Dé toeristische attractie van Lago Maggiore: de Borromeïsche eilanden genaamd Isola Bella, Isola Madre en Isola dei Pescatori. We kochten bij Villa Pallavicino een combiticket voor een bezoek aan de paleizen op Isola Bella en Isola Madre. We scheepten een paar dagen later in naar Isola Bella, maar vonden het eiland zo ontzettend toeristisch (en ontoegankelijk met een buggy) dat we een half uur later al naar het vasteland terugkeerden – zonder naar het tweede eiland door te reizen. We zetten vervolgens koers naar ons favoriete plekje aan Lago di Mergozzo en brachten daar de rest van de namiddag door. Sowieso de juiste beslissing, ook al durf ik die soms minder snel nemen dan mijn wederhelft! In dezelfde adem namen we ons ook voor om niet met de kabellift naar de top van de Mottarone te stijgen.

Een nieuwe streek van Italië ontdekken is altijd een waar genoegen… Enkel de muggen en de tourist traps kan ik aanhalen als minpuntjes. Het dolce far niente leven in een rustig Italiaans dorp met een zalig authentiek restaurantje – ‘circolo recreativo’ om specifieker te zijn – om de hoek beviel ons meer dan een beetje. Totaal anders dan ons Canarische verblijf in the middle of nowhere op Lanzarote, niettemin minstens even hard ons ding.

Normale mensen

Geplaatst op door

Een boek van Sally Rooney

Sommige boekcovers grijpen meteen je aandacht, zo ook deze van ‘Normale mensen’. De titel spreekt al aan, want hoe definieer je normale mensen? Daarbij komt nog het beeld van een sardienenblik waarin twee perfect in elkaar passende lichamen liggen. Potje pas, zoals West-Vlamingen zeggen.

Ik liet mij al vaker inspireren door de Bende van het Boek, tegelijk moet ik bekennen dat ik vooral naar hun boekkeuzes keek op Instagram en nooit naar de podcasts luisterde. Tot nu dus. Voor alle duidelijkheid: gelukkig wel nadat ik ‘Normale mensen’ gelezen heb, want ze geven toch vrij veel prijs in de podcast. Ik genoot van hun duobespreking: Sara las ‘De Japanse manier’ van Erin Niimi Longhurs en Trees ‘Normale mensen’. Gestructureerd rond een aantal topics praten ze elk over hun boek. Aanrader!

Intussen weet ik wat Trees van het boek vond (spoiler ‘Het neemt u mee, maar gij neemt het boek niet per se nog mee…’), maar hoe kijk ik naar Sally Rooney’s tweede roman?

Het romantische – en soms schokkend onromantische – verhaal van Connell Waldron en Marianne Sheridan lees ik op korte tijd uit.

Na jarenlang lezen kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik mezelf op vlak van boeken lezen niet kan bedriegen: ofwel neemt het me mee en krijgt dat boek prioriteit op elk vrij moment (zo lag ik op een ochtend te lang lezend in bad waardoor ik bijna te laat kwam op onze teambuilding), ofwel lees ik verder op discipline.

Connell en Marianne passen perfect in dat sardienenblik, alleen probeer je als lezer vooral te begrijpen waarom ze dan niet gewoon van happily ever after kunnen doen… Daarvoor moet je hun (familie)geschiedenis kennen en die geeft Sally Rooney met mondjesmaat prijs.

Trees spreekt in de podcast over hoe het boek wordt omschreven als ‘voor twintigers en jonge dertigers’. Met mijn 36 jaar val ik niet meer helemaal in die categorie en toch lukt het met wat inlevingsvermogen (en decors van series op mijn netvlies) om me te laten meeslepen door de thema’s in het boek. Zijn Connell en Marianne voor elkaar gemaakt? En bestaat dat überhaupt, potje pas?

Taal voor de leuk

Geplaatst op door

Een boek van Paulien Cornelisse

Haar vierde boek en meteen ook het vierde dat ik lees. Taal is zeg maar echt mijn ding en De verwarde cavia kregen van mij het maximum aantal sterren – vijf namelijk – op Goodreads, En dan nog iets een nog steeds stevige vier. Misschien ben ik strenger geworden, maar aan haar derde en nieuwste taalboek (daar hoort ‘De verwarde cavia’ niet bij) ‘Taal voor de leuk’ deel ik slechts drie sterren uit…

Waarom? Want na het zien van haar zaalshow vijf jaar geleden schreef ik zelfs een blogpost over Waarom Paulien Cornelisse en ik best wel vriendinnen zouden kunnen zijn. Dat gevoel blijft overeind, wel moeten vriendinnen eerlijk tegen elkaar kunnen zijn…

‘Taal voor de leuk’ gaat verder in onvervalste Cornelisse-stijl, alleen vind ik het soms iets te veel van hetzelfde. Bovendien zijn de kortste stukjes een paar zinnen, de langste twee pagina’s. Daardoor krijg ik net iets te vaak het gevoel in een wagen te zitten die telkens keihard optrekt en vervolgens keer op keer bruusk remt. Ik herinner me eerlijk gezegd niet meer hoe lang de stukjes in haar andere taalboeken waren, maar nu stoor ik mij er duidelijk een aantal keer aan.

Mijn favoriete mini-verhaaltjes gaan over twee half-werkgerelateerde zaken. In ‘Héél blauw’ refereert ze naar de Insights Discovery oefening waarbij teamleden gecategoriseerd worden volgens vier kleuren (rood, blauw, geel, groen – mijn persoonlijk volgorde overigens). Ook bij mijn werkgever imec kregen we dus allemaal een kleurlabel en Cornelisse verwondert zich over hoe die kleuren (en waar ze naar refereren) tevens in het gewone leven ingeburgerd geraken…

In ‘Druk druk druk’ komt ze tot de constatatie dat het niet langer done is om alsmaar te benadrukken hoe druk je het hebt. Neen, het leven is niet minder druk geworden. Alleen zeg je dat nu gewoon minder. Het kan nog wel, maar dan zeg je volgens haar eerder ‘Druk, maar lèuk-druk!’.

Grappig mens! Niettemin mag ze van mij in haar volgende boek de stukjes iets langer uitspinnen…

Cadeaubon Gent

Geplaatst op door

Via Twitter – ja, dat social medium bestaat nog – kreeg ik een DM: of ik op mijn blog iets wou doen met een Cadeaubon Gent. Na even nadenken, een Skypegesprek en wat e-mailverkeer stemde ik toe… De digitale bon met een waarde van € 100 zat niet veel later in mijn mailbox, de geprinte versie stak na enkele dagen in mijn brievenbus.

Dankjewel aan Cadeaubon Gent voor deze wijze traktatie!

Mijn initiële struggle

Het duurde even vooraleer ik op gang kwam met mijn cadeau van Cadeaubon Gent en dus postte ik er dit over op Facebook & Instagram…

Jarenlang zeg ik consequent neen tegen vragen om sponsored stuff te doen op mijn blog en de kanalen die erheen leiden. Heel soms zei ik toch ja (zoals dat etentje in ‘t Spaans Dak, dat weekendje in Spa of die Eete Dooze van J.E.F.), om dan achteraf telkens spijt of stress te voelen. Lever ik wel snel genoeg op, naast dat drukke hoofd- en (ondertussen ex-)bijberoep? Voldoet dit aan de verwachtingen van de opdrachtgever? Is dit de optimale besteding van mijn kostbare vrije tijd? Voel ik me vrij? Soit, lang verhaal kort… Recent liet ik mij nog eens overhalen door de mannen van Cadeaubon Gent! En eerlijk? Ik voel de stress alweer… ? Daarnet stond ik bij Piet Moodshop om ‘gewoon iets voor mezelf’ te kiezen en ik voelde atypisch-Elise-keuzestress. Als dat maar goed komt… Soon (hopelijk) on the blog! ? #blogjevolgt #cadeaubongent

Zelfverwennerijtjes

Na diep nadenken over of ik nu iets moois wou van Piet Moodshop, Au Bon Marché, L’Amuzette of toch liever wat consumeerde bij Café Congé, gaf ik mijn € 100 uiteindelijk uit op twee plaatsen.

Lunch bij Luv L’Oeuf

Lunch bij Luv L’Oeuf

Het eerste deel spendeerde ik aan een lunch met een vriendin bij Luv L’Oeuf, inmiddels mijn derde bezoekje aan deze plek met all day breakfast als concept. De vorige keren proefde ik de shakshuka en de avocado toast, telkens met zoetepatatfrietjes als te delen bijgerechtje. Ook dit keer kon ik niet aan de lokroep van de zoete aardappel weerstaan… Verder zwicht ik voor de hartige cheddarwafel Tijuana, met ondermeer pulled pork. In combinatie met de frietjes een behoorlijke bom! Aan de overkant van de tafel zit trouwens iemand met een heel andere – veel zoetere – smaak dan mezelf en zij vult haar lunchmaag met classic pancakes en yoghurt met blauwe bessen. Zij neemt het all day breakfast concept dus héél serieus.

Het betalen met de cadeaubon verloopt overigens supervlot. De dame achter de kassa vult de 12-cijferige code in en schrijft op de bon dat er mij nog € 55 van de originele € 100 rest.

Armbandjes bij Au Bon Marché

Armbandjes bij Au Bon Marché

In de Gentse Hoornstraat is er één etalage waar ik steevast bij blijf hangen… Logisch, want bij Au Bon Marché verkopen ze zot veel moois: juwelen, handtassen, sjaals en zo. Omdat mijn vaste armband (ooit ook bij Au Bon Marché gekocht, voor de volledigheid) slijtagesporen begint te vertonen, besluit ik om een waardige vervanger te zoeken. Ik wandel er heen tijdens de lunchpauze van een intensieve werkdag en merk dat ik even tijd en ruimte vergeet wanneer ik de verschillende armbandopties rustig afweeg. Uiteindelijk wandel ik buiten met niet één maar twee nieuwe armbanden: iets stoers en iets frivools.

Ook hier wissel ik de bon vlotjes in en betaal ik een kleine opleg omdat ik met mijn twee juwelen de restwaarde van € 55 overschreden heb. Met een brede glimlach op m’n gezicht trek ik terug naar mijn bureau…

Een lunch en een juwelenvangst later denk ik ‘That’s 100 euro well spent‘. Een laatste keer merci, Cadeaubon Gent!