Côté Jardin

Op Pinksterzondag liep de Bijlokesite vol voor de tweede editie van een muzikale picknick, gedoopt als Côté Jardin. Wegens gezondheidsreden – man, man, man, wat klinkt dit formeel – moest ik verstek laten gaan voor all the way. Dus er een dagvullende activiteit van maken met wat andere mensen en een thuisbereide picknick lukte niet. Ik moest het doen met in de vooravond eventjes tot daar te wandelen (het maximum van mijn fysische mogelijkheden op dit moment, geloof me), even genieten van de sfeer en weer terug.

Wat een locatie toch, die Bijlokesite! Ik was er al meermaals geweest voor Gent Jazz, het STAM of de concertzaal. Steevast fan van de site, maar op zo’n zonovergoten zondagnamiddag charmeert de plek des te meer.

Even nog het laatste stukje van ‘Spring is in the air’ meepikken, wat de website omschrijft als ‘grootstedelijke jazz met een accordeontoets’ is echter niet meteen mijn meug. Desalniettemin who cares? Met dit stralend weer en allemaal lachende mensen hoor je mij niet klagen. Zij die liever niet zelf een picknick meenemen, kunnen ook aan de kraampjes terecht. Dat doen wij maar al te graag! De Bionade en de frozen yoghurt van Moochie smaken naar zomer. Dan verschijnt Greet Samyn – presentatrice bij Klara, bedankt aan de Twitteraccount van De Bijloke om zo snel een naam op de stem te kleven – op het podium om ‘Taraf de Bruxelles’ aan te kondigen. Veel meer mijn ding, want nogal Balkan met zowaar enkel Goran Bregovic deuntjes.

Naar het einde van het optreden toe stappen we rustig terug naar huis, ons voornemend om volgend jaar met een picknickmand present te tekenen. Want dergelijke Gentse initiatieven met een hart voor klassiek moeten sowieso ondersteund worden!

 

Ik haal je op, ik neem je mee

Een boek van Niccolò Ammaniti

De veelbelovende lofbetuigingen op de flappen van onder meer Herman Koch veroorzaakten een verwachtingsvol omslaan van de eerste pagina. Meteen merk je dat het zaak wordt om de Italiaanse namen in dit verhaal (Pietro Moroni, Gloria Celani, Graziano Biglia, Erica Trettel, Italo Miele, Flora Palmieri en vele anderen) helder te onderscheiden. Maar nog geen hoofdstuk later weet je dat Ammaniti jou daar door zijn meeslepende stijl moeiteloos in zal doen slagen. Je wordt als het ware een inwoner van Ischiano Scalo die de lotgevallen van de zorgvuldig uitgewerkte personages met ietwat nieuwsgierige belangstelling volgt – de paar omzwervingen naar wel reële plaatsnamen als Saturnia of Rome incluis.

De auteur schrijft hoofdstuk na hoofdstuk vanuit een andere verteller: nu eens Pietro, dan weer Graziano, maar steeds lijk je met elk van hen te versmelten en werkelijk te begrijpen hoe ze zich voelen – behalve dan als een verschrikkelijke pestkop het woord krijgt.

Een omschrijving – eigenlijk best stom – die mij doorheen het verhaal tweemaal treft, is wanneer Ammanitit de borsten van een bepaalde dame schetst als twee enorme mozzarella’s. Hilarisch toch? Wij kennen de vergelijking met fruit (meloenen of appels), heel af en toe groente – denk aan de bloemkolen van André van Duin. Maar mozzarella, dit kan enkel van een Italiaan komen…

Superlatieven te over voor Ammaniti. Ik lees absoluut meer van hem!

‘Ik haal je op, ik neem je mee’ holderdebol.comder kopen?

 

Korte geschiedenis van het bedrog

Een boek van Herman Koch

De schrijver van Het diner en Zomerhuis met zwembad trof mij het afgelopen jaar voornamelijk door zijn stijl waarin hij moeiteloos innemend wezen combineert met schaamteloze agressiviteit. Met dit in het achterhoofd startte ik in ‘Korte geschiedenis van het bedrog’, zijn nieuwste werk dat thematisch gebundelde kortverhalen verzamelt.

Herman Koch is mijns inziens een meester in het mentaal bespelen van zijn lezers. Je weet dat bepaalde verhalen perfect waarheidsgetrouw kunnen zijn, andere komen eerder ongeloofwaardig over. Maar quasi nooit is de scheidingslijn eenduidig. En dat beseft hij maar al te goed. Meer zelfs, je voelt dat hij geniet van die dubbelzinnigheid.

Een ideaal tussendoortje om wat zwaardere romans mee af te wisselen. Met dank ook aan De Zondag, want zij stuurden mij het boek op na deelname aan hun sms-wedstrijd.

‘Korte geschiedenis van het bedrog’ holderdebol.comder kopen?

 

Wees toch eens professioneel!

Een ergenisje, met de klemtoon op het verkleinende element van het woord. Zo’n exemplaar dat van een moment van verveling gebruikmaakt om de kop op te steken.

Kassiersters in de supermarkt – mijns inziens of toch zeker in Gent vaker bij Delhaize dan bij Colruyt – die tijdens het scannen klagen over die dag verlof die ze maar niet krijgen om de brug te maken en dat het altijd dezelfde zijn die uit de boot vallen.

Verpleegsters in een ziekenhuisgang – toevallig nu Jan Palfijn waar ik vandaag op een operatie wacht – die afgeven op die nieuwe die denkt om eens alles te gaan veranderen, maar zelf nog nooit een vod in haar handen heeft gehad. En dat ze tegenwoordig te laat mogen gaan lunchen, terwijl hun namiddagpauze dan weer te vroeg valt.

Ahum, ik ben de klant. Kuch, ik ben de patiënt. Het geklaag over jullie werkgever hoef ik niet aan te horen. Het doet mijn sympathie meer neigen naar die beschimpte bazen dan naar jullie onprofessionele gezeur. Voor alles is een tijd en een plaats, ook voor jullie grieven. Alvast bedankt om die in het vervolg voor de personeelsrefter of een after-work-drink te houden!

Wachten op robot

Ja, ook in ziekenhuizen mogen woordgrapjes gemaakt worden… Maar behalve het Koch lezen als remedie tegen spanning en onlogischerwijze tegelijk verveling, trekken de geluiden die uit de gang die ik niet kan zien weerklinken mijn aandacht.

Flipfloppende damesvoeten, voorbijrollende plastieken wielen, stemmen die bespreken of het bloed nu mag getrokken worden of dat lavement gezet, Plop en zijn medekabouters die het scherm in een belendende kamer vullen, …

En mijn hoofd lijkt al wat ijl te worden. Zonder slikken of spuiten. Gewoon door die ziekenhuislucht en een kamer die zo als filmdecor voor Lieven Debrauwer kan dienen.

Bertolt-Brecht-gewijs wachten, op een vierarmig wezen met een chirurg als ziel op afstand…

20120521-095814.jpg