Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Op een zonnige zondag wandelen we binnen in de piepkleine Wijnbistro Divino.

Naast een tafel van vier blijken wij de enige lunchers, dus dat reserveren hoefde niet meteen. Deze Oostendse bistro ademt wijn: menukaarten gemaakt uit wijnkistjes, wijnflessen op schappen. Van de buren horen we dat een koppel Divino runt: hij blijkt de wijnkenner, zij roert in de potten.

We slaan het houten boek open en constateren een erg beperkt aanbod, namelijk kaasraclette (op voorhand bestellen), een salade en enkele pasta’s. De uitbater geeft toelichting: ze kiezen bewust voor een kleine kaart met dagelijks een vis- en vleessuggestie. Vandaag staat er zeewolf en kip op het menu. Doe ons maar beiden de hartige kip met citroen en polenta (€ 22,50).

Maar starten doen we met een wachtbord ‘grote goesting’ (€ 19). Daarbij drinkt mijn vriend cava (€ 6) en ikzelf het huisaperitief Lillet en Fever-Tree (€ 7,90). Inmiddels proeven we van de prima plank: huisopgelegde olijven, Roeselaarse kaas, Italiaanse en Spaanse charcuterie, albondigas en een tomatensoepje met venkelzaad en basilicum. Achteraf volgt nog spread van kikkererwten en munt. Plots wordt ons glas gratis bijgevuld, omdat Wijnbistro Divino die dag exact één jaar bestaat. Sympathiek!

Daarna lusten we wel een glas suggestiewijn; de gastheer laat ons elk drie wijnen proeven. Fijn, want we stellen onze eerste keuze nog bij naar Italiaans wit (€ 5,20) en Kroatisch rood (€ 5,50).

Ondertussen volgt de hoofdvogel. De kippenbil rust op een vierkante portie polenta in een soep op basis van tomaat. We proeven goedkeurend; de buren daarentegen klagen over te koude soep en sturen hun borden terug. De kip blijkt supermals, de soep smaakvol. Wat mij betreft een eigenwijs en tegelijk geslaagd gerecht, alleen in verhouding wat te veel polenta.

Dessert hoeft niet meer. De zon lonkt, dus ook de zeedijk en het strand. Wijnbistro Divino staat samengevat voor eenvoudige keuken en excellente wijnen.

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Rood in de Sleepstraat werd enkele maanden geleden vervangen door De Retraite. De naam straalt alvast rust uit, nu de eetervaring nog.

We reserveerden op een vrijdagavond, 20u00 was het vroegst mogelijke. Eens binnen merk ik meteen waarom: er zit een grote groep aan een lange tafel in het midden en wij moeten het met een verloren tafeltje voor twee vlakbij de deur en het tochtgordijn doen. Ik was al geen fan van de atmosfeer in Rood en dit komt de nieuwe kans van het pand niet ten goede… Soit!

Over naar de orde van de avond: eten en drinken. We starten met elk een cava (€ 5) en meteen ook de enige hapjes- of voorgerechtoptie op het krijtbord – meer bepaald chorizokroketjes, rucola en kruidendip (€ 6). Een halve kroket later is mijn slechte humeur omwille van de zitplaats opgeklaard. De extra tomatensalsa en het brood maken dat dubbel goed.

Als hoofdgerecht laat mijn vriend zijn oog – een beetje voorspelbaar – vallen op de eerste (en ook de duurste) keuze: steak Simmental met handgesneden frieten en salade (€ 26). Ik ga al snel overstag voor de Thaise kokos kip cannelloni, oesterzwammen, sojascheuten (€ 18). We lusten daarbij beiden die Rejadorada (€ 5,50), een rode suggestiewijn. Het blijkt een robuust exemplaar dat standhoudt naast onze stevige eetkeuzes.

De borden verschijnen en net zoals bij de proevertjes vormen we meteen onze mening: simpelweg lekker. De cannelloni doet wat de omschrijving voorspelt: Italië met Thailand verbinden. Zowel de smaken als de portie zijn vrij hevig, maar elke hap bevestigt mijn juiste keuze. Aan de overkant schitteren de handgesneden frieten en ook de rest van deze Vlaamse klassieker blijkt helemaal zoals het hoort.

Gebrand notenijs met ahornsiroop (€ 4) klinkt erg verleidelijk als dessert. Toch werd alle plaats ingenomen door die gulle cannelloni, dus pas ik en vragen we de (kleine) rekening. De Retraite staat voor prima prijs-kwaliteit-kwantiteit, alleen hopen dat we de volgende keer een gezelliger tafeltje krijgen.

Een paar jaar geleden noteerde ik Retranchement – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden gelegen in Zeeland, nabij Sluis – op mijn ‘uitlijstje’, op aanraden van mijn ouders. Ze wandelden daar op de wallen rond het stadje en dat is exact waar ik aan denk om op een pinkstermaandag als uitje in te lassen… Jawadde! Wat een plaatje!

Lees verder →

Als beste prijs/kwaliteit vermeld worden in de Gaul&Millau Belux 2016, dat is reden genoeg om bij Visbistro Mojo in de buurt van het Antwerpse Zuid te reserveren voor een lunch. Dat reserveren kan ik enkel telefonisch, iets waar ik mij tegenwoordig steeds minder comfortabel bij voel. Want dan vertrek je naar dat etentje zonder een zwart-op-wit bewijs van de reservatie en net die vrees blijkt bij aankomst in Visbistro Mojo terecht: geen spoor van mijn reservatie. De gastvrouw lijkt overtuigd van haar gelijk, ikzelf (uiteraard) ook. Een valse start. We krijgen als tijdelijke oplossing een plaatsje aan een toog toegewezen – en ik verklap nu al dat het ons daar zo bevalt dat we niet meer verhuizen… Het zonnige meiweer leent zich trouwens perfect tot een terrasje, helaas staat dat op deze hoek van de Kasteelpleinstraat en de Welvaartstraat nog niet opgesteld.

De menukaart bulkt logischerwijs van de vis. Elke dag kun je er kiezen tussen kabeljauw, zeebaars of zeewolf met drie bijgerechten (koolhydraten, groenten, saus), verder ook plateaux fruits de mer en een uitgebreide lijst selecties op het krijtbord. Daarnaast werken ze met themadagen: een gambamenu (€ 28,50 voor drie gangen) op woensdag, een paëllamenu (idem qua prijs) op donderdag.

Lees verder →