Het is gemeengoed om af te geven op cadeaubonnen, BONGObonnen in het bijzonder. En toch, ik vind het een aangename gedachte om iets buiten je gewone doen te doen en daar niet (of toch slechts beperkt) voor te moeten betalen.

Zo stapten mijn vriend en ik vrijdagavond Ette Ibibio in de Zwijnaardsesteenweg binnen met een BONGObon “Wereldkeuken” in de hand. Ette Ibibio is een Afrikaans restaurant met een évidemment op en top Afrikaans interieur – denk rastakleuren, houten maskers, krokodillenhuid. De BONGO kondigde keuze uit een aantal voor- en hoofdgerechten aan; de dienster verbreedde deze echter tot alles op de kaart (zelfs het wildaanbod, mits bijbetaling van € 5 per gerecht).

We bestelden een fles Zuid-Afrikaanse merlot uit 2007 en een karaf bruiswater. Als voorgerecht opteerde mijn vriend voor de bakbanaan, ikzelf voor het pasteitje met kruidig vlees. Na een halve fles wijn verschenen de gerechten op tafel. Beiden werden smakelijk doch zwaar bevonden, met een speciale vermelding voor de uiterst geapprecieerde bakbanaan of plantain.

Geen evidentie om foto’s te nemen in een onderbelicht (lees: gezellig) restaurant. Desalniettemin laat ik een beeld na…

Bij de volgende gang koos mijn vriend voor het lam dongo dongo met maniok als bijgerecht, ik voor de kip moambe met rijst. Na opnieuw bijna een halve fles wijn – hoewel we ingetogen poogden te drinken – bracht de vlotte serveerster onze hoofdgerechten. Wat je noemt copieuze porties, die ik absoluut niet de baas kon. De smaak zat wel goed en voerde mij in gedachten eventjes richting mijn geliefkoosde “La (petite / grande) rue du bien manger” op Couleur Café. De moambe en dongo dongo vertoonden echter verdacht veel gelijkenissen, zelfs met de saus geserveerd bij mijn pasteitje. Op zich geen probleem dat de kok verkiest om in minder drukke horecatijden (Genste Feesten net achter de rug, volop verlofperiode) niet alle sauzen te bereiden, maar open communicatie hieromtrent lijkt mij toch aangewezen.

Uiteindelijk moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik zo stoer ben om dat commentaar in mijn blogpost te geven en niet om het rechtstreeks aan de übersociale chef mee te delen op het moment dat hij naar onze Afrikaanse eetervaring komt peilen.

Wij kloppen af op € 20,50 voor de wijn en de verschillende karaffen water. Lichtjes ‘opgepoeft’ wandelen we de avond in, met het voornemen om bij een volgende passage enkel een hoofdgerecht te bestellen. En bakbanaan. Zeker ook bakbanaan.

Positief en negatief. Dat waren de aard van de commentaren rond Il Mezzogiorno die tot bij mij waaiden. Dus hoog tijd om eens van proefondervindelijk te doen.

Afgelopen zondag zochten we na ons bezoek aan MiramirO een eetadresje dat bij voorkeur niet binnen de Gentse Feestenzone lag. Na een vergeefse tocht langs Het Gouden Hoofd en de Martino kwamen we op weg richting Sleepstraat voorbij Il Mezzogiorno. Ik ging op de rem staan – al geldt die uitdrukking vermoedelijk niet als je met de fiets bent – en informeerde binnen naar een vrije tafel. Hoewel dit Siciliaans restaurant slecht 25 stappen verwijderd ligt van het Baudelopark, waren er nog 2 tafeltjes van de ongeveer 8 in totaal vrij.

We bestelden prosecco en bestudeerden de kaart. Mijn vriend selecteerde de tagliatelli met geitenlam, ikzelf de papardelle met lotte. Niet erg veel later verschenen onze borden op tafel. Geen gigantische porties, maar wel heerlijk dampend en geurend. Mijn safraanpapardelle met lotte, courgette, kerstomaatjes en witte wijn viel erg in de smaak. Vooral de originele pastacombinaties – niet uitsluitend carbonara, arabiatta en puttanesca met andere woorden – overtuigden.

Bij cucina Siciliana hoort gezelligheid. Een echt huiskamergevoel, maar dan wel eentje met een duchtige dosis decoratie à la Mariabeelden. Alleen jammer dat we enkel cash de rekening konden vereffenen. Dat betekende voor mijn vriend nog een wandeling naar de dichtstbijzijnde geldautomaat, inclusief lange wachtrij wegens de nakende dag van de lege portemonnees.