Zelf – of beter gezegd de papa – kreeft bereiden. In mijn herinnering deden mijn ouders dat ooit één keertje op oudjaar, toen ik een jaar of negen was. Een hilarische foto van mijn zus en ik in identieke slaapkleedjes met levende kreeften in de hand als bewijsmateriaal. We deden dat nog eens over tijdens de kerstlunch. Niet de foto, want vijf van de zes kreeften leefden al niet meer toen wij arriveerden. Gewoon middendoor en met wat lookboter in de oven. Smullen!
[portfolio_slideshow]
Een film van Frank Van Mechelen
Mijn zwak voor Vlaamse film steek ik niet onder stoelen, banken of zo van die comfortabele bioscoopzetels. Bij een vorige passage in de cinema – voor het tevens Vlaamse Hasta La Vista – trailerden ze al voor ‘Groenten uit Balen’. Mijn lief en ik knikten goedkeurend en planden meteen ons volgende filmavondje. Gisteren dus.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=mbCuGGPioCM]
‘Groenten uit Balen’ vertelt het verhaal van de staking in de Balense zinkfabriek Vieille Montagne zo’n veertig jaar geleden. Het verhaal van de fabrieksarbeiders Jan, Piet, Kris, Rick, … – gelinkt aan het ABVV, het ACV of het stakingscomité. Het gezin van Jan: zijn vrouw Clara, zijn dochter Germaine, zijn inwonende vader. De linkse studenten die de kant van de arbeiders kiezen.
Een lach, meteen daarna je al schuldig voelen omdat je überhaupt gelachen hebt. Een traan, die ik dacht te ontwaren bij mijn lief doch hij ontkende met klem.
Trouwens tevens een waar festijn voor de retro-adepten onder ons.
De kledij, de interieurs, de auto’s. Puik!
Handjes op elkaar trouwens voor de acteerprestaties van de coiffuregewijs zwartgeverfde Stany Crets en Evelien Bosmans. Deze ultraknappe actrice duikt tegenwoordig op in ‘Rang 1’, ‘Red Sonja’ en nu dus in een langspeelfilm. Een ware revelatie waar we hopelijk nog veel van zullen genieten.
Met ‘Groenten uit Balen’ hebben we bijgevolg wederom een eigenbodems pareltje! En dan doet het er eigenlijk niet toe dat de trailer in mijn herinnering een staking bij een groentenveiling inhield. Tja, dat zal mijn post-Katarakt-syndroom wel zijn…
Like!
Iedere rit een persoonlijk snelheidsrecord vestigen zonder zwaar over de schreef der toegelaten snelheid te gaan op het traject Gent – Vilvoorde of de omgekeerde richting. Pakweg een half uurtje woon-werkverkeer. ’s Morgens langer (uit)slapen en toch beduidend vroeger op de werkplek aankomen. Een verademing.
Dislike!
Iedereen uit mijn onmiddellijke omgeving overbrugt de periode tussen kerst en nieuw buiten de Belgische grenzen. Letterlijk gezien bevinden die “iedereen” zich dus momenteel niet in mijn buurt; ze zijn in London, Rijsel, Berlijn of Polen. En na een jaartje reisdieet wegens bouwperikelen vervult iedere tekennengeving van buitenlands vertoeven mij met een tikkeltje niet-slecht-bedoelde jaloezie.
Met veel graagte ruil ik Vilvoorde deze week in voor een wereldstad of een berg vol sneeuw. Maar mag ik mijn coupons voor fileloze dagen dan wel in 2012 opgebruiken?
Vrijdagavond reed ik na een lastige werkdag huiswaarts met bijzonder weinig animo om keukengewijs nog veel te presteren. Toen mijn lief telefonisch gewag maakte van iets bij DOK, luisterde ik dan ook geïnteresseerd. Zelf pizza’s maken, beignets, toren gratis bier waren de kernwoorden van zijn betoog. Niet veel later pikte ik hem dan ook op en we cruisden we naar de site op de splitsing van de Afrikalaan en de Koopvaardijlaan. Mijn ervaringen met deze ‘werfplek voor verpozing en creatieve manoeuvres’ beperkten zich op dat moment tot enkele zomerse – ahum, remember the summer of 2011 – bezoekjes aan DOKstrand. Dus wel benieuwd naar de DOKkantine…
Buiten staan vuurtonnen, een aantal eigenzinnige interpretaties van kerstbomen (bijvoorbeeld met autobanden), de beloofde toren bier en wat eetkraampjes. We proeven eerst elk een soepje (€2 per stuk): champignonsoep met truffelolie en zure room voor mij, pompoensoep met citroengras en koriander voor meneer. Daarna stellen we inderdaad zelf een pizza (€5 per stuk) samen. Op de mijne komen vooral ansjovis, kappertjes en na het bakken rucola. Gelukkig kan ik mij wat inhouden wat de pizzabedenking betreft, waardoor ik – in tegenstelling tot sommige anderen – wel een krokante pizza als eindresultaat krijg.
Binnen behoorlijk wat volk – maar de eerlijkheid gebiedt mij om mee te geven dat de DOKkantine helemaal niet zo ruim is. Er is akoestische muziek van Ghent Jamming. Ik kijk vooral rond naar de leuke details die her en der op muren allerhande terug te vinden zijn. Zoals daar zijn…
Bovendien tevens fijn dat het feestje veel vroeger dan wat ik mij uit mijn wilde jaren herinner op gang komt. Al rond half tien wiegen de heupjes en zwaaien de beentjes. Een kerstknaller dus vooraleer DOK even in winterslaapmodus gaat. We kijken al uit naar de verpozingen en de creatieve manoeuvres van 2012!
Gisteren stond dEUS drie jaar na hun vorige passage opnieuw in Vorst Nationaal. Mijn lief en ik tekenden present, op een stoeltje in de benedenring rechts vooraan (deur S/R). Voor de naar onze mening schappelijke concertprijs van € 39,5 de kop.
Het voorprogramma misten we. Jammer, want het was Balthazar. De metser liet ons echter maar om 18u gaan op de werf, dus een douche en een avondmaal later cruisden we richting de Brusselse deelgemeente Vorst.
Tom Barman, Mauro Pawlowski, Klaas Janzoons, Alan Gevaert en Stephane Misseghers betraden het podium iets na 21u. Mijn lief was op dat moment net terug van onze eerste passage aan de bar. Ik ben niet dat type dEUS-fan dat moeiteloos de ganse setlist op kan lijsten. Wel weet ik nog dat ze met een minder bekend nummer – vermoedelijk dus eentje van de nieuwste ‘Keep you close’ – de set openden. Daarna ramden ze er meteen ‘The architect’ door. Doorheen het ganse concert bleven ze op slimme wijze nieuw werk en gevestigde hits afwisselen. En jawel, vooral op ‘Instant street’ en ‘Suds and soda’ ging het publiek uit z’n dak.
Voor de rest bleef het naar mijn mening behoorlijk droogjes. De applausjes bij de nieuwere nummers trokken het zelfs niet tot ze aan de volgende song begonnen. Het feit dat Tom Barman & co de bindteksten beperkten tot “Merci! Dankjewel!” doet misschien iets ter zake. Al viel er muzikaal niets op te merken… De show klopte, dEUS rockt nog steeds als nooit tevoren.
Het zijn mannen, sexy mannen. Tom Barman in het bijzonder. Al was zijn hemdje wel te kort, waardoor zijn buik iets te vaak tentoongespreid werd. Maar wat een stem, wat een ongelofelijk beklijvende stem. En wat een présence!
Zoals ik gisteren op Twitter en Facebook postte: “Stiekem verliefd op Tom Barman… Al zal mijn lief dat morgen wel op Facebook lezen! ;)”. Tom Barman, wat mij betreft het enige echte goddelijke monster!
•••
PS – dEUS link ik mijns inziens nog steeds aan dat gratis cd’tje van bij de Humo, met vier nummertjes op. Ondermeer een akoestische liveversie van ‘Gimme the heat’… Jarenlang, als puber, mijn vaste indommelmuziek. Jeugdsentiment!