Sushi Palace

Geplaatst op door

Ik eet niet zo heel vaak sushi. De laatste keer waren een paar maki’s tijdens Klara in deSingel, de keer ervoor een boot bij Ocean Sushi – what’s in a name. Toen ik die voorlaatste ervaring met mijn collega Caroline deelde, riep ze ontgoocheld uit dat er toch betere sushi in Gent te vinden moet zijn. Zoals een Sushi Palace bijvoorbeeld. Een snelle Google later bleek er inderdaad een Gentse afdeling te bestaan. Ik kreeg zelfs een aantal bestelsuggesties…

Toen ik vandaag een eetgelegenheid zocht in de buurt van het Gent Lichtfestival parcours, dacht ik ineens aan Sushi Palace. Een tafeltje voor twee lukte nog net om 20u30. Ons meeschuifelen met de mensenmassa langs verlichte paden verliep iets vlotter dan initieel gedacht, dus landden we al om 19u45 in Oudburg. We waagden onze kans vroegtijdig en kregen gelukkig terstond een tafeltje.

Meteen merkte ik dat de combo’s die ik al uitvoerig met Caroline besproken had enkel als take away mogelijk waren en een standaard sushiboot vond ik ineens een tikkeltje saai. Dus nam ik uitvoerig de tijd om vergezeld van een glaasje cava een gevarieerd gamma samen te stellen.

  • sashimi tonijn – 4 stuks
  • nigiri zalm – 2 stuks
  • nigiri scampi – 2 stuks
  • hoso maki zalm – 8 stuks
  • hoso maki oshinko (radijs pickle) – 8 stuks
  • inside out pikante tonijn – 8 stuks
  • shrimp tempura (gefrituurde garnalen, komkommer, verse salade) – 5 stuks
  • dragon eyes (avocado, vermengd met zalm en gefrituurd) – 8 stuks

Bij de eerste hap besefte ik dat ik eigenlijk nog nooit echt lekkere sushi gegeten had. En zelfs die vond ik goed. Deze sushi durf ik zonder overdrijven een openbaring noemen. Mijn wederhelft was zowaar nog enthousiaster. Je proeft zo overduidelijk dat deze sushi à la minute bereid wordt.

En het fabeltje dat sushi en Japans eten in het algemeen bijzonder duur is? We klopten af op € 59,75 en trokken met een licht gevoel verder de feeërieke stad in om mee te deinen op de mensenzee.

Ansatz Der Maschine

Geplaatst op door

Concerten recenseren, daar ben ik eerlijk gezegd geen krak in. En in cd-voorstellingen beoordelen al helemaal niet. Daar heb je sites als indiestyle.be voor. Toch wil ik in dit bijzondere geval – meer bepaald ‘Heat’ van Ansatz Der Maschine – een paar persoonlijke impressies kwijt. Omdat frontman Mathijs Bertel naast ons woont. Omdat wij bijgevolg het creatieproces grotendeels vanaf de zijlijn meebeleefden. De zijlijn mag je interpreteren als mijn eigenste slaapkamer, die aan de componeerruimte van mijn muzikale buurman grenst. Bij wijze van compensatie staan we vermeld in de ‘Thank you’ – zij het met typo, desalniettemin vereerd.

Ik grapte dan ook steevast dat ik op de cd-voorstelling alle nummers zou meeneuriën. Afgelopen zaterdag in De Kreun bleek dat echter in slechts beperkte mate zo te zijn. Daar pikten we nog een paar nummers van het voorprogramma mee en stelden ons vervolgens strategisch – als in recht voor het podium – op.

Ansatz Der Maschine bestaat live uit 9 muzikanten en sinds hun derde en nieuwe cd tevens een zangeres. Na het eerste nummer in typerende Ansatz-stijl waar zo moeilijk een label (indietronica volgens Mathijs himself) op te plakken valt, verschijnt ze achter de micro. Zij is een knappe jongedame met een integere naturel en een breekbare stem. Doorheen het optreden wisselen de intieme nummers en het opentrekken van alle registers elkaar af. De buurman leeft zich uit met allerhande knopjes, op viool en op mandoline – I assume.

Dit alles wordt extra ondersteund door intrigerende visuals. Wanneer in beeld een andere voormalige buurman getooid in harnas op een mobilette verschijnt, breekt zelfs even een ingetogen hilariteit onder de bekenden uit.

De band speelt iets langer dan een uur en verveelt geen moment. Na het concert krijgt iedere aanwezige bovendien de cd overhandigd, die we op de terugweg naar Gent meteen nogmaals beluisteren.

Applaus en diepe buiging voor Mathijs en zijn geoliede Ansatz Der Maschine!

De Pastorale

4

Tijdens een exclusieve zesta.be kookworkshop van AEG met Bart De Pooter raakten de zesta.be madammen Kathy en Caroline gecharmeerd door de sympathieke chef en zijn patissier Johan. Meteen namen we voor om met ons gedrieën in De Pastorale langs te gaan. Gisteren was het dan eindelijk zover. Voor elk van ons een eerste twee-ster-ervaring – events als Culinaria² even buiten beschouwing gelaten.

Aangekomen in Reet imponeerde het gebouw met een Jan Fabre sculptuur in de voortuin meteen. Binnen bleven we onder de indruk: nog twee werken van Fabre in de hal, een indrukwekkende constructie van Arne Quinze, een op en top smaakvol ingericht pand. Een eerste argument waarom Bart De Pooter twee sterren toebedeeld krijgt, een eerste kloofje met de één-ster-restaurants waar we eerder kwamen.

We bestelden een coupke – Bollinger – champagne en bestudeerden de menukaart. Geen twijfel langs onze kant, want we kwamen voor het meest toegankelijke (lees: het minst dure) menu volgens daginspiratie dat ze tijdens de week als lunch én als diner serveren (€ 60 volgens de website, € 75 bleek ter plaatse). Niet veel later kwam de chef himself ons begroeten. Ik was namelijk zo onsubtiel geweest om bij de reservatie iets over de zesta.be madammen te vermelden.

Na een praatje stelde hij voor om ons met een aantal extraatjes te verwennen. Wij bloosden en voelden onze smaakpapillen zich in gereedheid brengen. Wat dranken betreft, beperkten we ons voornamelijk tot San Pelligrino. Slechts bij een aantal gerechten wilden we een aangepaste wijn wegens nog met de wagen naar huis.

Het menu – ietwat vrij door ons neergepend, wegens inspiratie van de dag zonder strikt neergeschreven opsomming der gerechten:

brood met olijfolie, gezouten boter, fleur de sel, tuinkers, zwarte peper, hoeveboter

•••

hapje met ganzenlever en peperkoek

•••

tartaar en carpaccio van raap, gemarineerde horsmakreel, puntjes van yuzu

•••

verschillende bereidingen van wortel

•••

tempura van butternut, schuim van mimolettekaas, crumble van butternut en chili

•••

ravioli van Noordzeekrab, structuren van knolselder, gemarineerde champignons, schuim van hazelnoot en jus van gerookte knolselder

•••

heek in gerookte melk met kokkels en scheermessen

•••

zeetong gegaard in hazelnootboter en gegrild, peterseliewortel en waterkers

•••

ree, schorseneren gegaard in koffie, varkenswang, witloof, zwarte truffel

•••

ganache van hazelnoot, structuren van appel, ijs van peperkoek

•••

vier texturen van Granny Smith: ijs, halfbevroren bavarois, granité en gemarineerd

•••

dame blanche à la 2012, passievruchtenmousse met gelei van aardbei, brownie, cheesecake met framboos, olijvencake met cassis en gelei van bergamot, chocolade met caramel, spek van bosvrucht en groene dennenappel, macarons van anijs, lange vingers met tonkaboon, macaron van witte chocolade en limoen, bokkenpootjes met munt, truffel van zwarte chocolade en whisky 

•••

ijs van caramel, coulis van pompelmoes

We praatten en aten met volle teugen. Toen de chef bij het serveren van de zoetjes opnieuw polshoogte nam, viel het woord ‘af’ meermaals. De uitgebalanceerde gerechten met als rode draad het laten terugkeren van hetzelfde ingrediënt in diverse gedaantes maakten indruk van begin tot eind. Een culinaire queeste als het ware naar het maximum halen uit een eenvoudig product als wortel of Granny Smith. Indrukwekkend!

Chef Bart laat zich bijstaan door 17 stuks keukenpersoneel, de gastvrouw – zijn echtgenote blijkbaar na even discreet peilen -, een toegewijde sommelier met zwak voor Duitse en Oostenrijkse wijnen en verscheidene uiterst professionele obers.

Aan het eind van de avond schrokken we toch een moment lang van de rekening die landde op € 449 – oftewel een € 150 de vrouw. Wat neerkomt op € 75 voor het menu en € 75 voor de drank (veel spuitwater, aangepaste wijn aan € 10 per glas, een theekaart met soorten aan € 12). Prijzige liquide dus.

Desalniettemin stapten we tegen bijna middernacht met glimlach en lichtjes opgeblazen gevoel buiten. Onze beurs laat het niet toe om er een maandelijkse afspraak van te maken – wat de chef gekscherend opperde -, maar bij een volgende gelegenheid nemen we beslist Bart De Pooter en zijn De Pastorale in overweging.

Vandaag vroegen een aantal andere collega’s of het nu de beste foodervaring ooit was. Tough one! Ja, je merkt dat een twee-sterren-chef iets verder gaat in het experimenteren met texturen en delicatessen als zwarte truffel niet schuwt. En toch ligt mijn hart nog net iets meer bij de stijl van Kobe Desramaults In De Wulf…

Klara in deSingel – after

Geplaatst op door

Zaterdag trok ik dus richting deSingel voor de beloofde ‘dag vol cultureel en artistiek genot van de bovenste plank’, meer bepaald Klara in deSingel. Het ter bestemming komen viel meteen een beetje tegen, want parkeerplaats in de nabije omtrek van deSingel bleek onvindbaar. Dan zocht ik maar heil in parking Vogelzang, dat halve (bewaakte) kampeerterrein vlakbij Antwerp Expo waar je voor € 5 een dagje je auto kwijt kunt. Na even wandelen arriveerde ik in deSingel, net te laat om het eerste optreden van mijn persoonlijke programma mee te pikken. Dus trakteerde ik de innerlijke mens dan maar op een lunch naar mijn hart: sushi en chocolademuffin.

Vervolgens installeerde ik mij in de Rode Zaal voor Rocío Bazán, flamenco van de nieuwe generatie. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik bij de aanvang een lachneiging moest onderdrukken. Ik ben dan ook geen geoefend flamencoluisteraar of -kijker. Maar na een volle adaptatieminuut genoot ik, zij het nog niet met grote teugen. Daarna kwam De Gelukkige Prins: een luisterspel naar het verhaal van Oscar Wilde, door actrice An De Donder en cellomuziek van Frans Grapperhaus. Mooi verteld, meeslepend, meesterlijke muzikale begeleiding. Wederom gleed ik vroegtijdig naar buiten om de start van mijn volgende performance – vier pianisten met de jazzy pianomuziek van Graham Fitkin – niet te missen. Onterecht eigenlijk, want de muziek lag mij iets minder, pakken minder zelfs dan het door mij zo gekoesterde gesproken (en daarmee verwant geschreven) woord.

En dan, het klapstuk van dag: meneer Afzal. De afgelopen maanden luisterde ik quasi dagelijks om 18u50 naar ‘De ongelooflijke veranderingen van meneer Afzal (over zijn glazen been wordt niet gesproken)’. Het politieke sprookje van Pieter De Buysser met muziek van Kris Defoort intrigeerde mij. Intrigerende dingen live aanschouwen durft echter nogal eens tegenvallen. Gelukkig bleek niets minder waar! Begeleid door pianist, bassist en drummer stond de schrijver himself achter de microfoon. Zijn vrouw en twee überschattige telgen steunden vanuit het publiek – eigenlijk de stoel naast de mijne. Bloemlezinggewijs hopte meneer Afzal van achter zijn ambtenarenbureau naar de Wetstraat 16 en de grot van het monster. Godzijdank met voldoende aandacht voor het concept van het geniale ‘afkalfkalf’ en het aanstekelijke muzikale thema.

Als voorlopige afsluiter schoof ik nog even bij voor het feestje van de Amsterdam Klezmer Band, opzwepende muziek die ik in mijn uitgaansleven wel vaker tegenkom/kwam. Doorgaans dan wel uitgevoerd door iets alternatiever uitgedoste artiesten, maar deze Nederlanders in pak bevielen evenzeer. Tussendoor animeerden de VRT Bigband en Jeugdkoor Waelraet in de gangen tussen het authentieke Stynen en het nieuwe Beel gedeelte van deSingel. Met de intentie om ’s avonds nog het slotconcert van Brussels Philharmonic bij te wonen trok ik even naar Zurenborg voor een eetintermezzo. Helaas geraakte ik niet op tijd terug en bleef het bijgevolg bij een intentie…

Veelvuldige pluimen richting Klara voor de vlekkeloze organisatie. Geen idee wie zij als doelpubliek voor ogen houden, evenwel voelde ik mij bijwijlen omringd door de gecultiveerde tak van de Antwerpse OKRA. No pun intended, al kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ‘Iedereen klassiek’ bij Klara veeleer een ambitie dan een realiteit blijft. Verder verwijt ik mezelf tevens een te werelds programma samengesteld te hebben, want wat betreft het klassiek pur sang restte mij een hongertje. Eentje dat ik nochtans met het aanwezige aanbod ruimschoots kon stelpen.

Tot slot nog mijn dagje Klara in deSingel door middel van Instagrammetjes.

Vrijdag de 13de

Geplaatst op door

Iedereen kijkt uit voor zwarte katten en ladders…
Een ongeluksdag vandaag? Middelvinger aan het bijgeloof!

Ik denk terug aan ‘Lariekoek en apekool’, een nummer van Kinderen Voor Kinderen uit hun 13de cd. Een brokje jeugdsentiment. Meebrullen!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tYtO1HuLHUg]

Daarnaast herinner ik mij nog dat ik als eigenwijze tiener op vrijdag de 13de steevast naar de krantenwinkel liep om een krasbiljet, dat ik dan met veel zwier en zwaai thuis krabde om mijn voorspelde winst te etaleren.

Happiness belongs to the self-sufficient
– Aristoteles