Een vriendin trakteerde mij op “We moeten het even over Kevin hebben”, begeleid door de mededeling dat een andere leesgrage vriendin en haar zus zwaar onder de indruk waren. Met verder nog talloze “En de film is ook goed!” opmerkingen op zak startte ik in deze kanjer van meer dan 600 pagina’s met superstrakke verwachtingen.
SPOILER ALERT ••• Iemand die de film gezien heeft, vertelt mij dat deze volledig anders is opgebouwd dan het boek… Als je de film nog wil bekijken (los van het boek), stop je hier beter met lezen!
Al na het eerste hoofdstuk / de eerste brief van Eva Khatchadourian (de mama van Kevin) aan Franklin Plaskett (de papa van Kevin) beaam ik hun enthousiasme. Het duurt voor mij wel even vooraleer ik in leestrance geraakte, waarmee ik bedoel dat ik quasi elk vrij moment benut om verder te lezen en het boek overal mee naartoe sleur.
Lionel Shriver slaagt er in om een levensecht beeld te scheppen van een complexe moeder-zoon-relatie. Complex is allicht nog een understatement. Eva schrijft in haar brieven pakkend intiem over haar (ongeboren) zoon en de moordpartij die hij op zijn middelbare school aanrichtte enkele dagen voor zijn zestiende verjaardag.
De auteur vindt een mix tussen het persoonlijke leed en de nieuwsberichten rond high school shootings die wij allemaal kennen – denk aan Columbine, een tragedie waarnaar men in het boek refereert. Evenzeer raakt het verhaal door de hoge graad van herkenbaarheid en ook weer niet. Eva slingert de lezer voortdurend heen en weer tussen alledaagse gezinssituaties en bevreemdend moederlijk gedrag. Een paar keer schrok ik zelfs op door scènes die zo uit mijn eigen leven lijken te komen. Wanneer het gezin van een knus huurappartement verhuist naar een ruime woning in een buitenwijk, kan Eva moeilijk afscheid nemen van de rommelige meubels en accessoires. Of wanneer de moeder van de 10-jarige Eva een al subtiel aangekondigd verrassingsfeestje organiseert, slaagt ze er niet in haar overduidelijke teleurstelling te verbergen. Treffend.
Hoewel je al 500 pagina’s lang weet wat er zit aan te komen, verrast het einde toch en blijf je aangeslagen achter zonder hét antwoord. Het antwoord op de vraag of iemand intrinsiek slecht kan zijn vanaf de geboorte of zij als moeder een vingerwijzing verdient.
‘We moeten het even over Kevin hebben’ holderdebol.comder kopen?
Ik heb niet zoveel met muziek. Mijn iTunes is een puinhoop en totaal niet gesynchroniseerd, mijn Spotify staat quasi nooit open. Het lukt mij niet om er tijd in te investeren. Daarom luister ik naar de radio, en in het bijzonder naar Klara.
Neen, Klara staat niet uitsluitend synoniem voor klassieke muziek. Klassiek krijgt er ruimschoots aandacht, desalniettemin komen onder meer jazz en niet-westerse muziek tevens aan bod. In Babel bijvoorbeeld, daar pikte ik vrijdagavond een pareltje op.
Het overkomt me niet zo vaak dat muziek mij meteen raakt. Kippenvel en al. Daar slaagde Zaz met ‘Les passants’ glansrijk in…
De partners van UEFA EURO 2012 staan onderaan de website allemaal zij aan zij met hun logo in eenzelfde schildvorm – of is het het bloemblad dat ook in het logo terugkomt? Tegelijk roteren rechts bovenaan steeds 2 van de 9 sponsors.
Sterk van UEFA dat deze stuk voor stuk global brands dergelijke regels ter bevordering van de uniformiteit kunnen opleggen. Maar ik kan mij voorstellen dat menig brand manager even moest slikken bij deze voorwaarde tot sponsoring…
Toen ik enkele weken geleden in de Brabantdam schuin tegenover De Vitrine parkeerde, viel mij aan de uitgang van het glazen straatje ycono op. Eerlijk is eerlijk, achteraf moest ik toch even Googlen om een naam op dit eet- en designadresje te plakken. Gisteren reden we rond het middaguur Gent binnen en voelden we er wel wat om een lekker vervolg aan ons uitje naar de Verbeke Foundation te breien. Dus haalde ik mijn restolijstje boven en navigeerde het lief richting de hoerenbuurt.
Meneer ycono stond in de deur het straatgewoel wat gade te slaan. Binnen noch buiten zat iemand, dus informeerden we of lunchen mogelijk was en bezetten we 1 van de 5 binnentafeltjes. De eetkeuze bestond uit quiche, soep en verschillende broodjes.
Bagel met verse kaas, gerookte zalm, bieslook en komkommer voor haar.
ycono club sandwich met gegrilde kip, gouda, mosterd en tartaar voor hem.
Aan beide tafelkanten een voortreffelijke keuze. De begeleiding door sla, zongedroogde tomaatjes, walnoten en aardbeiendressing (gokje!) verdient een bijzondere vermelding. Ik proefde verder het alcoholloze Ginger Beer, een pittig doch o zo verfrissend drankje.
Bij ycono kom je duidelijk niet alleen voor de inhoud, want ook aan de vorm wordt bijzonder veel welgesmaakte aandacht besteed. De rietjes in de drankjes bijvoorbeeld zijn net dat tikkeltje anders: dun, veelkleurig, oldskool. De schattig roze keramiektegels op de toog charmeren. Voorts overal design: de DSW stoel, wat DCM stoelen en de ‘Hang it all’ kapstok van Charles & Ray Eames, het koffieservies van Panamarenko voor Koffie Hoorens, … De rest van onze lunch evolueert al snel tot een gesprek met de uitbater over dat ene krukje of die tafel daar, want in principe staat de volledige inrichting van te koop.
Oprechte plek! Je ziet ons hier beslist terug. Misschien voor het “breakfast at ycono” op weekendochtenden of om een element uit het interieur aan te schaffen.
