Restaurants met een Michelinster vallen wel vaker op promoties à la Dining with the Stars terug om hun couvertvolume wat op te krikken. Zo ook Jaloa, een zaak met één ster in centrum Brussel. Deze actie staat voor een 4-gangenlunch aan € 44 of een 5-gangendiner aan € 55; wij tekenen in op de middagoptie.

Na een vergeefse poging om een parkeerplek in de buurt van de “vismarkt” te vinden, maken we gebruik van de service voiture die het restaurant aanbiedt. Eens binnen worden onze jassen weggehangen en krijgen we een tafel toegewezen door het voorkomende – en overwegend tweetalige, geen onbelangrijk detail in Brussel – personeel.

Als aperitief stellen ze een huischampagne voor of Italiaanse bubbels met een rosé kleurtje. De meest originele keuzemogelijkheid (de laatste dus) kan ons krijgen. Daarbij serveren ze een wachtbordje met drie hapjes: een brandade van kabeljauw, een slasoepje met een espuma van Ibericoham en een risottokroketje.

Even later komt een ober polsen of we graag wijn drinken bij ons ‘Dining with the Stars’ menu. We geven aan de wijnkaart wel even te willen zien, zonder voor een volledig wijnarrangement te gaan – om toch ietwat fris de rest van de namiddag door te komen. Daarnaast bestellen we bruiswater, San Pellegrino zo blijkt. Vreemd genoeg komt een andere ober ineens een witte wijn inschenken; wellicht de begeleider van de eerste gang. We maken er geen zaak van en luisteren gedwee naar de uitleg over de mi-nuit wijn (van druiven die tussen 12u en 5u ’s nachts geplukt en geperst worden). Bijzonder fris!

Bij voorbaat nog even mijn excuses voor het fotomateriaal. Ze zijn genomen met mijn iPhone 4 en overbelicht door de spotjes (met kwalijke schaduwvlekken tot gevolg).

zalm op Russische wijze, biscuit van algen, espuma van wortel en dille-olie
De dille-olie wordt ter plekke over de wortelpuree gegoten. De ober licht nog even toe dat Russiche wijze op gebakken met suiker en zout slaat, al proeven wij de suiker niet echt.

rug van jonge tarbot, tuinboontjes en lychees, abrikozensnoepje en jasmijn met rode boter
De ober omschrijft de tuinboontjes als waterboontjes, maar onze aandacht gaat voornamelijk uit naar die nagemaakte eierdooier. Daarin zit een soort abrikozenconfituur, te zoet naar onze smaak en dat artificiële vliesje errond stoort tevens ietwat. 

Iberisch varken op drie verschillende wijzen, mousseline van tarbaisbonen met truffel, ratatouille, artisjokharten en gereduceerde saus met arganolie
Een mondvol. Deze mond wordt nog voller als de ober zijn uitleg geeft over welke stukjes Ibericovarken geserveerd worden: ik meen mij lomo, presa en secreto te herinneren. Ook wel grappig dat men bij die uitleg het niet kan nalaten om het respectievelijke lichaamsdeel even subtiel aan te duiden. Op en top heerlijke herfstsmaken! Hierbij drinken we nog een glaasje rood, de details ontsnappen mij.

douceur du Jaloa
De rode draad doorheen het dessert is overduidelijk chocolade. De potgrond die bij het schattige bloempotje hoort is een zwarte chocolade met zo’n in-de-mond-knisperende stukjes ertussen. Verder liggen op het bord nog een eetbare bloem, wederom zo’n dubieus eierdooerding, een quenelle van chocomousse en puntjes afgewerkt met bladzilver – naar analogie met bladgoud.

We ronden nog af met een koffie (absoluut niet lekker, volgens mijn gezelschap) en een verse muntthee (uit een onhandig kannetje, want de helft belandt op het tafelkleed). Nadat we de rekening gekregen en volgens mij zelfs betaald hebben, volgen nog wat versnaperingen. Oeps, vergeten! Helaas vallen het watermeloensoepje met een groene granité, de ananas met kokos en de marshmallow wat tegen.

In totaal kloppen we toch nog af op € 150, dus we hebben € 62 opgedaan aan drankjes. Een valletje waar ik in dergelijke restaurants altijd opnieuw in trap. Desalniettemin onthou ik Jaloa als een waardige sterrenzaak. Daar waar de mensen laat lunchen ook, want wij verlaten rond 14u als eersten het restaurant op de Schuitkaai – een voor mijn GPS onbekende straat, waarvan ik nu besef dat de Franse naam wellicht de oplossing gaf.

Mijn auto wordt voorgereden – first time ever – en we navigeren terug richting Vilvoorde.

Zo van die ontdekkingen ‘per abuis’, dat zijn beslist de meest voldoening schenkende. Deze voormiddag schuimde ik zone02.be en resto.be af op de filter ‘Vilvoorde’ en het Thaise By Hart triggerde plotseling. Met een foto van een refterachtig restaurant en na doorklik een überfoute website. Mijn horecagewijze ontdekkingsreisdrang stak meteen de kop op en ik reserveerde telefonisch – in English weliswaar.

Tijdens een herfstige stortbui zoeken we een parkeerplek op de Grote Markt van Vilvoorde en spurten we naar By Hart, waar 2 tafels bezet blijken in de ruime eetzaal. Reserveren blijkt ’s middags dus niet meteen noodzakelijk. De enigszins verlegen gastvrouw verwelkomt ons – met de Thaise glimlach uiteraard – en brengt de lunchkaart. Wij duiken er enthousiast in: mijn gezelschap kiest voor de panang curry (rode curry met pinda’s, aubergine en paprika – € 8) met tofu, ik volg maar met kip (€ 9,50).

In tussentijd verschijnen onze colaatjes (light logischerwijs) op tafel met een kommetje kroepoek. Je proeft dat het om huisgemaakte kroepoek gaat, wellicht daardoor is die iets harder en minder op-de-tong-smeltend dan wat je in de supermarkt koopt.

Niet veel later komt de Thaise dame met onze borden. Voor elke een soort kommetje met daarnaast rijst in een hartvorm. Schattig en in lijn met de restaurantnaam! De volledigheid gebiedt mij te zeggen dat er ook nog enkele schijfjes tomaat en komkommer boven de rijst lagen. Omdat ik die als totaal overbodig beschouw, heb ik ze weggenomen voor de foto.

De panang curry ruikt verrukkelijk en ziet er dito uit. Ik zie stukjes kip, groentjes en een perfecte saus. Dit alles afgewerkt met een likje kokosmelk, een crumble van pinda’s en geciseleerde Thaise basilicum. De smaak moet niet onderdoen voor de geur, integendeel. Zonder zwanzen een wat mij betreft quasi volmaakte curry. Al moet ik erbij vertellen dat ik wel nog nooit in Thailand ter plekke ben gaan proeven…

Samengevat een prijs-kwalitatieve voltreffer in een interieur dat helaas het kantinegevoel niet overstijgt. Voor wie daar echt over valt, biedt de take away mogelijk een uitweg.

In de Antwerpse Pelgrimsstraat liggen broederlijk naast elkaar met dezelfde zwarte zonneluifel Ebisusushi en Lollapalooza. Beide namen om op te oefenen. Wij hebben een tafeltje gereserveerd bij de laatste, die blijkbaar ook nog een overdekt terras als soortement exotisch verlengstuk beheren aan de overkant. We verkiezen echter binnen en nemen plaats tegen een muur waar onderstaande dame op geschilderd staat. Wat je op de foto niet ziet, is dat bij deze dame nog een indrukwekkende decolleté hoort die zich ongeveer op zittende ooghoogte situeert. Speciaal! En ze is niet de enige muurschildering.

Op de menukaart staat een gevarieerd aanbod van slaatjes, pasta’s en vis- of vleesgerechten. Verder springt een aparte sectie ‘Thai me up’ in het oog, en dan in het bijzonder de kosmische beschrijving erbij.

‘Onze wokgelechten wolden selveeld me lijst. De lichtlijn voor pikant is lelatief en is vool iedeleen andels dus als het te pikant is don’t shoot us but shoot youlself!!!’

Dan volgen de gerechten met als graad van pikantheid: nie eeet | eeet | eel eeet. Mijn compagnon kiest na hyperlang twijfelen en met een beetje hulp van de dienster voor de Deep Red Sea (wok met scampi, rode curry, kokos, groenten en Thaise basilicum). Ikzelf bestel evenzeer weifelend de Ducks On Speed (wok met eend, pikante pepertjes, look, pikante basilicum, oestersaus en zoete soja).

Ondertussen warmen we op met cava rosé en wat groene olijven. Bij de hoofdschotel vragen we nog een karaf rode huiswijn. Of we lang moeten wachten op het eten, kan ik mij eerlijk gezegd niet meer herinneren… We hebben in ieder geval al veel getetterd als ze verschijnen. Aan de overkant komt een soort mandje te staan; bij mij een groot wit bord – met voor beiden tevens een apart potje Thaise plakrijst. Mijn eend is correct rosé gebakken en ligt op gewokte maiskolfjes, sperzieboontjes, wortelen en bamboescheuten. De oestersaus en de zoete soja maken het geheel sappig. Langs beide zijden van de tafel eten we met smaak, desalniettemin missen we een tikkeltje verfijning. Het feit dat de porties nogal gigantisch zijn, werkt dat uiteraard ook niet in de hand.

Bij de rekening van € 61 komt nog een visitekaartje en een soort jeton met daarop “Food lovin’ criminals – 10 jokers = 1 fles champagne”. Een fijne trigger voor vaste gasten, pakken origineler dan een afgezaagde klantenkaart! Lollapalooza prikkelt door hun eigenzinnigheid – zowel qua interieur als kaart en glimlachbevorderende details. Ik categoriseer het als een buitengewoon adresje voor de eerder gewone (week)dagen…