Pasen betekent voor nogal wat Belgen brunchen. En aangezien de heren van de WASBAR dat elke zondag dubbel (om 10u en om 12u) organiseren, reserveer ik zitjes voor deze feestelijke dag… Eerst twee mensen en aangezien een koppel vrienden uit Hamburg ook graag wil meekomen, last-minute nog voor twee extra.

Wat houdt een brunch bij WASBAR in? Dit…

We betalen € 17 per persoon, dranken zijn niet inbegrepen. Het buffet bestaat uit brood, koffiekoeken, diverse charcuterie, bouletten, allerlei kaas, tomaat mozzarella, aardappelsla, tonijnsla, pastasla, rijstsla, bouletten, droge worsten, yoghurt, muesli en uiteraard chocolade-eieren… Allemaal erg verzorgd en erg lekker. Perfect voor Pasen!

Drankgewijs bestellen we koffie en sommigen versgeperst fruitsap. Net op tijd beseffen we dat bij zo’n feestelijke zondag tevens bubbels horen: graag nog een fles cava alstublieft. Wat dat eitje betreft, opteer ik voor een spiegelei. Qua warm hapje staat vandaag malse kipfilet met champignonroomsaus op het menu. Smullen! We eten op ’t gemak en dus goed gespreid. Zodat er op het eind nog net een volmaakte wafel met een goede toef slagroom bij kan. Oef! De perfecte fond voor een namiddag Ronde van Vlaanderen.

We genieten, van het stedelijke sfeertje en de leuke jazzy tunes. De heren doen dat prima, maar lijken toch een tikkeltje zenuwachtig. Misschien speelt die #topstarter finale van morgenavond al in hun hoofd? Ik duim alvast… :)

Goed om weten dat je hier ook zonder was iets kunt drinken of eten (panini of quiche) en op vrijdagavond relaxed kunt aperitieven (inclusief gratis buffet) tijdens Elektropedia Aperitivo. Ik kom terug, voor de pop-up store Butik bijvoorbeeld of om zo’n stel originele Eskimo onderbroeken aan te schaffen (3 stuks voor € 25)!

Enkele jaren geleden kwam ik er eens met het gezin Descamps, zonder blogpost tot gevolg. Dus tijd om dat na een werklunch recht te zetten… La Provence is daar overigens de geschikte plek voor: niet al te ver van de iMinds kantoren en een aparte zaal die kan afgesloten worden op het gelijkvloers. We nestelen ons er met 12 collega’s. Het menu van de dag bestaat uit een mousse van gerookte forel en vol-au-vent met frietjes. Akkoord!

Op tafel verschijnen flessen water en ze komen rond met door de baas geselecteerde witte en rode wijn. Ik kies voor wit, sla geen acht op de fles en proef een droge wijn die nauw aansluit bij mijn persoonlijke smaak. Mooi zo. Om de eerste honger alvast te stillen attaqueer ik een broodje en eet het met boter, peper en zout op bij wijze van hapje.

De ober van dienst komt even polsen aan welk tempo wij graag geserveerd willen worden. Een vlot graag, want tegen 14u moeten we zeker terug op kantoor zijn. Dus verschijnen niet veel later de voorgerechten. Voor mij staat een stevige portie forelmousse met daarop rode bietjes, gefruit groen (van prei of lente-uitjes) en peterselie. De mousse bevalt en ik geniet op deze doordeweekse middag van mijn voorgerecht. Het extra brood dat iets later op tafel verschijnt, blijkt gewild. Ook ik werk mijn portie af met wat brood.

Niet zo hard veel getater later is de vol-au-vent aan de beurt. We krijgen allemaal een groot wit bord met overduidelijk huisgemaakte vol-au-vent, een niet zo doorsnee bladerdeeggebakje en een slaatje met tomaat, komkommer en vinaigrette. Op tafel komen kommen met perfect gebakken frietjes en mayonaise te staan, beiden tevens homemade. Een vol-au-vent zoals het hoort: vol en romig van smaak en omringd door de juiste dingen. Zo heb ik het graag…

De collega’s zwichten nog voor een dessert: de nougat glacé is uitverkocht, dus beperkt de keuze zich tot ofwel île flottante ofwel sabayon met vers fruit. Ik hou het bij koffie en voel geen jaloezie bij het zien van al dat zoets rondom mij. Voldoen drink ik mijn tas leeg.

Perfect op tijd rijden we al carpoolend terug naar de Gaston Crommenlaan.
Bedankt voor de reminder dat La Provence een meer dan degelijke brasserie is!

Zurenborg heeft echt alles, behalve misschien genoeg zaken waar je simpelweg een lekker broodje kunt eten – zoals de Wattman. Daar doen de dames van Koek & Zopie wat aan met hun (ik denk spontaan aan dit adjectief) zotte koffie- en broodjesbar. Ze zijn Nederlands, ze zijn goedlachs en volgens mij ook een beetje prettig gestoord. Heerlijk! Wanneer ik er aankom, beleven deze vrouwen dolkomische momenten tijdens het ruitenwassen. Of ik hier een paar uurtjes kan werken? Geen probleem, de WIFI code is het telefoonnummer… Ik nestel mij aan de toog bij het raam met levendig straatzicht.

Hun kaart en suggesties doen instant watertanden: tot de verbeelding sprekende broodjes en o zo mooie taarten. Helaas (maar ook weer niet helaas) heb ik net een sushi-assortiment achter de kiezen bij Ko’uzi en staat mij ’s avonds een driegangendiner te wachten bij Marcel. Dus zelfs met de beste wil van de wereld heb ik geen honger… Bijgevolg hou ik het bij een drankje: huisgemaakte limonade (€ 2)! De vlierbessen zijn niet voorradig (wegens niet in seizoen of zo), dus ga ik voor de kweepeer.

Verrukt kijk in naar het glas dat naar mijn plaatsje gebracht wordt. Een hoog glas met de kweepeerlimonade, een schijfje citroen en chilivlokken. Op het onderbordje liggen een blauwe bes, een framboos en wat sesamzaadjes verspreid. Wat een oog voor afwerking! Zo’n kleine dingen maken mij gelukkig.

Na een uurtje werken  bekijk ik de kaart nogmaals en ga dan voor de Bionade met vlierbessen (€ 2,8). Dat drankje ken ik uiteraard, maar blijft verfrissend. Het potje olijven dat erbij hoort, verraadt dat deze dames weten waar ze mee bezig zijn. Ik proef groene gemarineerde olijven met verse kruiden (waaronder koriander) en kappertjes. Top!

Een volgende keer zorg ik absoluut voor voldoende maagruimte en dan wil ik die bij voorkeur vullen met een broodje Popeye (spinazie, spiegelei, bacon)!

Na een paar mislukte pogingen staat er eindelijk een diner bij Marcel op het programma, een restaurant waar je alleen al voor het pand komen wil. Op het Antwerpse eilandje, achter de hoek van het MAS. Samen met een foodielicious vriendin. Wij zijn zo van die mensen die eigenlijk al weten wat ze zullen eten vooraleer we binnengaan (leve het internet en zo), maar voor de vorm kijken we toch nog even op de kaart… We passen voor het aperitief, maar vragen wat spuitwater en snoepen ondertussen van de crackers en de gesneden groenten (kerstomaat, radijs, daikon, …) met de tapenade van zwarte olijven.

Het menu Marcel graag (3 gangen voor € 35). Bij voor- en hoofdgerecht krijg je twee opties. Mijn gezelschap kiest de tartaar van kabeljauw en het varkenshaasje. Ikzelf opteer voor de carpaccio van rosé gegaard kalf (Limousin) en gerookte paling met een rauwe venkelsalade, légumaise, limoen en groene kruiden. Qua hoofdgerecht vraag ik de gebakken zalmforel met “Verjus du Périgord”, fijne groentjes, Bouchot mosselen, grijze garnalen en zuring. De bestelling wordt opgenomen. Wij duiken in de wijnen per glas, maar tateren vooral honderuit. Ook terwijl de amuses opgediend worden: iets te zoet met eendenborst (links) en carpaccio van zeebaars (rechts). Verfijnd!

Wijngewijs bieden zowel wit als rood een grenache en die kiezen we toevallig beiden. De mogelijkheden per glas zijn trouwens legio, altijd een pluspunt op restaurant. Want aangepaste wijnen en daarna nog met de wagen rijden gaan doorgaans niet zo goed samen. Het mooi gevulde glas volgt samen met het voorgerecht: de combinatie kalf en gerookte paling werkt. Die venkel en de kruiden maken het compleet. Trouwens echt mijn ding, want venkel en gerookte vis (forel of paling) liggen steeds vaker in mijn koelkast… Aan de overkant bevalt de tartaar tevens.

En dan de hoofdgerechten, waarbij we een volgend en laatste glas wijn bestellen. De vorm van de zalm verrast enigszins, want ik had een typische forel verwacht. Desalniettemin smaakt dit nesse en tegelijk krokant op vel gebakken visje. De zachte smaken van de mosselen, de garnalen en de tomaat worden gecompenseerd door de sterke zuring en de volle puree. Het schuimende sausje verbindt alle ingrediënten. Een bevallig gerecht, als je ’t mij vraagt. Wanneer ik bij de overkant pols, luidt het oordeel ‘lekker doch iets te zoet’.

Voor de derde gang krijgen we nog de optie om kaas te prefereren, mits toeslag. Wij houden het echter bij de jonge kasrabarber met amandel, vanilleroomijs en rozenwater. Een lichte afsluiter die echter iets minder indruk maakt dan voor- en hoofdgerecht, maar dat mag je gerust aan mijn meer gelimiteerde liefde voor zoetigheid wijten. Bij de koffie doen we nog een kleine rekeningprognostiek: mijn disgenoot gokt er knal op (€ 110).

Altijd fijn als je een restaurant buitenwandelt met de idee dat het wellicht niet de laatste keer is. Alleen jammer dat de avond zo in mineur moet eindigen…