Pure Daphne (gesloten)

Ik heb best wel een zwak voor een écht Nederlands broodje kroket. Wanneer het mij ter ore komt dat Hobbykok finaliste Daphne in Gent een krokettenbar opent, neem ik instant voor om snel langs te gaan bij Pure Daphne. Op een zaterdag wandel ik rond 12u30 binnen en er zit toch behoorlijk wat volk voor een zaak die pas een tweetal weken bestaat. Ik vraag of ik mag kiezen waar ik ga zitten en meteen valt hun (en Daphne’s in het bijzonder) vriendelijkheid mij op. In de hoek staan wat zetels en daar installeer ik mij.

Het interieur wordt gekenmerkt door donker hout, zwart en wit. Niet meteen mijn persoonlijke smaak, maar ik moet toegeven dat het eens binnen beter meevalt dan wat ik op basis van de foto’s verwacht had…

Daphne komt al snel vragen wat ik wil drinken en of ik het concept ken. Ik vraag alvast een cava en zeg dat ik ongeveer mee ben. Wanneer ze terugkomt met mijn bubbels bestel ik de tapaskroketjes. Voor 6 stuks betaal ik € 7 en de kroketjes wegen volgens het krijtbord 35 gram. Het gamma tapas van de dag bestaat uit feta en olijven, chorizo, Breydelham en vis met zuiderse groenten. Vind ik het okee dat hier een paprikaslaatje bij geserveerd wordt, of wil ik toch eerder gewone sla? Prima voor mij, ik volg de krokettenchef.

Is 35 gram jou te veel of te weinig, dan kun je kiezen voor de mini-kroketjes van 20 gram of de grote kroketten. De eerste dienen eerder als aperitiefhapje, de laatste als maaltijdvullend. Die zijn ongedefinieerd qua gewicht en verkrijgbaar per 2 of 3.

photo (38)

Daphne komt alvast een mandje brood en wat boter brengen. Niet veel later verschijnt mijn zwarte bord met het paprikaslaatje en de kroketten. Ik vroeg mij op voorhand al af van dewelke er 2 op het bord zullen liggen en dat blijken de chorizo en de Breydelham te zijn. De kroketjes zijn stuk voor stuk mooi gebakken, lekker smeuïg en helder van smaak. Daarmee bedoel ik dat de chorizo duidelijk naar chorizo smaakt en zo ook voor de andere. De paprika’s gaan wonderwel samen het assortiment vullingen. Kroketten blijven natuurlijk niet het soort eten waar je je achteraf licht en gezond bij voelt, vandaar dat ik dat tapasformaat best kan appreciëren.

Pure Daphne gaat bovendien meteen al voor wat merchandising, want de kroketten blijken tevens te koop. De doosjes staan opgesteld in het wijnrek waar ik naast zit.

Een sympathieke bar, ideaal voor dat hongertje tijdens een dagje Gent. Omdat ik toch een zwak heb voor dat broodje kroket, lijkt het mij geen slecht idee om ook zo’n variant te voorzien in het gamma. Een grote kroket tussen een handig broodje. Ik geef het maar mee.

Modernisme | Tentoonstelling in het MSK

Een tijdelijke tentoonstelling rond het modernisme met als ondertitel ‘Belgische abstracte kunst en Europa (1912 tot 1930)’ in het Gentse Museum voor Schone Kunsten. I’m in! Op een zaterdag wandel ik het MSK binnen en als Gentenaar betaal ik € 6,50 voor een ticket.

modernisme

De expo wordt gespreid over veertien zalen, ongeveer de helft van het museum. Er is in het bijzonder aandacht voor schilderkunst, maar ook beeldhouwkunst, fotografie en architectuur komen aan bod. Wat de schilders betreft maak ik voornamelijk aangenaam kennis met Pierre-Louis Flouquet; bij onderstaand werk zonder titel moet ik instinctief aan de WASBAR met zijn tegeltjestoog denken.

flouquet-

De architecten van deze stroming liggen mij eigenlijk nog het meest van allemaal. Hiermee bedoel ik dat als ik zou moeten kiezen tussen een modernistisch huis of een herenhuis, ik voor het eerste zou gaan. In het geval van een schilderij zou ik wellicht toch eerder naar popart of hedendaagse kunst neigen in plaats van modernisme. Ronkende namen uit de architectuur van die tijd zijn Le Corbusier en Gaston Eysselinck (tevens architect van dat prachtige De Grote Post gebouw in Oostende).

De permanente collectie laat ik dit keer links liggen. Tijd voor een apero en een hapje!

Spaghetti van De Kastart

Jullie zullen het wellicht onaanvaardbaar vinden voor een Gentse foodie. En toch moet ik toegeven dat ik nog NOOIT spaghetti in of van de legendarische De Kastart gegeten heb… Wanneer er op het werk een mailtje rondgaat met de vraag wie – in het kader van Vettige Vrijdag – graag spaghetti van De Kastart wil bestellen, teken ik dan ook meteen in.

Het wordt een medium spaghetti Kastart (€ 9,20).

photo (37)

Tegen lunchtijd wachten omvangrijke bakjes take away spaghetti op mij en de andere Kastart-gezinde collega’s. De Kastartsaus blijkt een romige tomatensaus te zijn. Het verdict? Niet meteen mijn favoriete pastasaus, maar best te pruimen voor een keertje. Mijn collega spreekt over iets te zoet en dat is de spijker op de kop. Vermoedelijk zitten er wortelen in deze saus en die heb ik nu eenmaal niet zo graag in een pastacontext – en al zeker niet in een bolognaise. De spaghetti is eerder cappellini (wat ik overigens graag heb) en nog een tikkeltje beetgaar. De verhouding spaghetti en saus wringt wel een beetje, iets meer saus ware niet slecht geweest. Ik werk royaal af met gemalen kaas en worstel het volgende half uur met deze erg ruim geïnterpreteerde medium.

Tevreden dat ik nu weet waarvoor De Kastart staat!
Bij een volgende kwestie neem ik wellicht eerder een small bolognaise (€ 7,20).

Museumbekentenisje

Weet je waar iemand met mijn karakter (volgens sommigen autistische neigingen, dwangneuroot) over flipt tijdens een museumbezoek? Over hoe ik op de meest efficiënte manier een zaal ‘afwerk’.

Museumzalen zijn doorgaans ruim, van vierkant tot rechthoekig, met één ingang en één uitgang. Met kunstwerken tegen alle muren en vaak nog wat vitrines in het midden. In welke volgorde kuier je dan het beste langs de werken, zonder onnodig die zaal drie keer te doorcrossen? Eerst langs de zuid- en de westmuur, dan diagonaal de zaal door en vervolgens de oost-en de noordmuur? Of gewoon rondgaan en dan in een rechte lijn van de ingang naar de uitgang? En wat met die vitrines?

Een museum ontworpen als een lange gang met aan de ene kant een langgerekt venster en aan de andere kant de kunstwerken. Dat lijkt mij wel wat…