Een kleine week USA met New York en San Francisco op het programma.
Voor het werk, totaal onverwacht. Met weinig vrije tijd en bijgevolg weinig foto’s.
I’ll be back! En ik neem mijn wederhelft mee.
Eten deed ik in New York bij Gordon Ramsay at The London,
in San Francisco bij Cliff House en EPIC Roasthouse.
Een boek van Pieter De Buysser
Ik ben best wel fan van Pieter De Buysser. Zijn luisterspel ‘De ongelooflijke veranderingen van meneer Afzal (over zijn glazen been wordt niet gesproken)‘ raakt mij keer op keer tijdens Babel op Klara. Ook live tijdens Klara in de Singel bekoort hij. Zijn toneelstuk BOOK BURNING insgelijks, maar dat tikkeltje té politiek en té moraliserend stoot soms wat tegen de borst. Net daarom koop ik na afloop zijn eerste roman ‘De keisnijders‘ niet. Wanneer ik een eindje later een boekenbon krijg, doe ik het toch… Benieuwd!
Pieter De Buysser vertelt opnieuw een politiek sprookje. In Berlijn wonen vijfenzeventig jaar na de val van de muur vier broers en zussen op een braakliggend terrein rond een ronde muur optrokken uit steenbrokken, puin en zo meer. Dat terrein, de bewoners en de bezoekers zetten iets in de beweging dat veel verder reikt dat die Berlijnse plek alleen. En dan komen er opeens vier kinderen aan. Alles wijst erop dat ze blijvers zijn.
Zonder twijfel een mooi verhaal, prachtig zelfs! En toch sleept Pieter mij past laat in het boek mee… Het was volgens mij iets te veel sprookje, dus iets te wreed om echt te raken. Al ben ik wel van overtuigd dat ik ook zijn volgende roman zal lezen.
‘De keisnijders’ holderdebol.comder kopen?
Je bent pas echt in een stad geweest als je het plaatselijke museum voor hedendaagse kunst bezocht. Het zou één van mijn levensmotto’s kunnen zijn… Al klinkt ‘plaatselijk’ nogal denigrerend in het geval van New York en besef ik dat MoMA absoluut niet het alleenrecht heeft op een modern museum in deze stad.
Bij aankomst besluit iemand uit ons gezelschap om een MoMA member te worden en zo kunnen de andere drie gasten voor $ 5 dit nieuwe lid vervoegen. We hebben niet al te veel tijd, veel te weinig eigenlijk om de verschillende verdiepen rustig te doorlopen. Dus besluiten we om voornamelijk te focussen op de vijfde en de vierde etage met schilder- en beeldhouwkunst uit de vaste collectie. Alom- hangt er naast iets minder bekend. Kunsthits als de soepblikken van Warhol, de madammetjes uit Avignon van Picasso, de herkenbare Mondriaans. Voor de vertegenwoordiging van ons Belgenland zorgen Magritte en Ensor.
Zonder twijfel de moeite! Jammer dat er niet meer tijd was. Jammer dat ik niet tot in het Guggenheim ben geraakt. Nog een reden om ooit New York over te doen.
Een lichtjes misleidende titel, dat geef ik toe… Aan het strand van Oostende is tegen de naambedwelmde schijn in een eetadresje op de Zurenborgse Dageraadplaats. Uiterlijk ziet het er alvast in orde uit: veel kleurtjes, die onder meer terugkomen in het Fermob tuinmeubilair (#WANT), de krijtborden en de menukaart. Je kan onder de bomen op het plein zitten, waar ze grappig genoeg een soort anti-vogelprikkers en een vogelverschrikker in de vorm een – tarara – vogel op de takken geplaatst hebben. We vragen ons meteen af of dat dan in een horecacatalogus zou staan, en onder welke categorie?
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij op dit terras terechtkomen, omdat de vaste (maandag)waarde in de buurt – zijnde Dôme Sur Mer – toch niet open blijkt. Omdat we er niet meteen uit zijn wat we graag willen als lunch (iets licht of zo), starten we alvast met een drankje: een cava voor mijn gezelschap en een glasje sauvignon voor mezelf. Wanneer de dienster bij de vraag naar nog een glas meteen herkent dat het om de sauvignon gaat (een chardonnay en de niet-gespecifieerde huiswijn waren de andere witte opties), trek ik een ‘Chapeau!’ lip. Ze verklapt evenwel dat ze het herkent aan het type glas, blijkbaar worden alle witte wijnen in een specifiek glas geserveerd.
We bestellen twee tapas: bruschetta (basilicumolie en manchego – € 5) en gegrilde portobello paddenstoelen (gevuld met geitenkaas – € 7). Daarna beiden de tandoori wrap (gemarineerde kip, yoghurt, koriander – € 13).
De tapas worden geserveerd en om de één of andere manier ontgoochelen ze mij beiden bij het eerste aanzicht. Ja, ik had manchego gelezen op de menukaart. Maar ik had toch iets sappigers dan een sneetje kaas verwacht op die bruschetta. Ja, portobello’s zijn onovertroffen paddenstoelen. Maar hoe onbescheiden ook, ik maak ze thuis lekkerder klaar dan zo vol te spuiten met een eentonige geitenkaascrème.
De wraps volgen en in eerste instantie verwondert vooral de hoeveelheid. Hoe moet ik dat in hemelsnaam nog naar binnen spelen? Voor mij ligt een stevig gerolde wrap in twee stukken, een portie tacochips en wat rauwkost De smaak van de wrap zit goed, maar mocht voor mij nog iets meer uitgesproken zijn… Prijs-kwaliteit dus een prima deal. Wanneer ik bij het afdienen nog een opmerking over de forsheid maak, laat de dienster het woord ‘doggybag’ vallen. De dag dat ik dat durf / wil vragen, moet toch nog uitgevonden worden… Le huitième jour, of zo?
Bij ‘Aan het strand van Oostende’ eet je eenvoudig (lees: met weinig verfijning) op één van de leukste pleinen van het land. Het moet trouwens erg lastig zijn om daar tussen al die horecazaken boven de middenmoot uit te toornen. De basisinsteek en het kader zijn er, nu nog dat extraatje in de smaak van de gerechten zelf…
De locatie en de setting van een restaurant zetten doorgaans de toon. Point Lobos kan op dat vlak wel tellen! Een adembenemend stukje kust in San Francisco, zo’n plek waarvan je denkt dat je daar wel nog een paar keer wil komen gedurende jouw leven. Wonen desnoods, als ze echt aandringen. Sutro’s – een voormalig zwembad – in het Cliff House is nu een restaurant op Point Lobos met een panoramisch uitzicht. Eten bij zonsondergang: het heeft iets puurs, iets waarbij geluk om de hoek komt loeren.
Voor het binnengaan nemen we ruim de tijd voor foto’s en een aantal halen frisse lucht. Eens gezeten inspecteren we het menu dat voor ons ligt. Opnieuw (net als bij Gordon Ramsay at The London) hebben we per gang de keuze tussen twee opties, voor het dessert hebben ze die voor ons gemaakt.
Petite Romaine Caesar Salad
Reggiano Parmesan | Croutons
Dungeness Crab Cake
New Mexico Chili Sauce | Fried Avocado | Kumquat Marmalade
•
Bacon Crusted Scottish Salmon
Organic Rainbow Chard | Potato Puree | Apple | Whole Grain Mustard Sauce
New York Steak Au Poivre
Merlot Reduction | Bloomsdale Spinach | Potato Mousseline
•
Warm Bittersweet Chocolate Fondant
Coffee or Hot Tea
Wat het voorgerecht betreft ben ik er snel uit: ik wou krab eten in Californië en dit is mijn kans. Voor de entree (beetje verwarrend voor een Europeaan dat dit een hoofdgerecht is) twijfel ik. De dag ervoor at ik zalm in het hotelrestaurant, de dag erna gaan we naar een grillhouse met wellicht formidabel rundvlees. Uiteindelijk kies ik voor de steak. Die worden allemaal medium rare geserveerd, zegt de ober op een manier die geen tegenargumentatie verdraagt…
Wijngewijs hoeven we opnieuw geen keuze te maken. Bij deze wil ik toch nog even meegeven dat het als liefhebber van witte wijn fijn vertoeven is in Californië. Ik drink opnieuw een prima chardonnay. Zelfs in een koffiebar kun je kiezen tussen verschillende wijnen per glas. Wat een luxe! Ondertussen wachten we na een boeiende dag af met een versgebakken broodje om die eerste honger te stillen.
Dan volgt waar ik zo van hou: een krabkoekje van een levend vers beest. Verrukkelijk! De combinatie van échte krab (geen surimitoestanden hier) met avocado klopt 100%. Voor mij hoeft die avocado niet gebakken te worden en ook de combinatie met de kumquat en de chili zou ik zo laten. Persoonlijk zou ik daar eerder iets van fris groen bij serveren, zoals de Scandinaven of de Flemish Foodies het aanpakken. Maar man, wat is krab toch lekker… Degene die overigens voor de eerste optie kozen, krijgen een minimalistische interpretatie van een caesar salad die bij iedereen in de smaak valt.
Daarna volgt een stukje vlees in ware US stijl: veel groter dan de brok die gemiddelde carnivoren in België eten. Keurig gegrild, helaas iets te lang en bijgevolg eerder à point. Ik vraag hulp van een buurman die het met de lichtere zalm moet stellen. Daarbij komt een mooie mousseline en versie spinazie die voornamelijk gaart door de warmte van de andere ingrediënten. Een erg geslaagd gerecht, desalniettemin uit de kluiten gewassen.
Tot slot verschijnt nog een dessert. Moet ik nog vermelden dat daar eigenlijk al lang geen plaats meer voor is? En toch lepel ik deze moelleux in combinatie met het ijs bijna volledig op. Ik heb geen karakter als op het op eten aankomt. Dat besef ik.
