Artificial stupidity

Handleiding voor digitale humanisten
Een boek van Fredo De Smet

Iets schrijven over een boek wanneer je de auteur persoonlijk kent, het voelt vreemd aan… Een beetje zoals – totaal fictief voorbeeld – wanneer je een restaurant recenseert en de chef geen onbekende is.

Ik startte in januari met de inleiding die mij meteen kon bekoren en toch geraakte ik niet verder dan die eerste 15 pagina’s. Nu moet ik als verzachtende omstandigheid wel meegeven dat 2019 totaal geen leesjaar lijkt te worden… Mijn Goodreads challenge staat de laatste jaren steevast op 12 boeken per jaar, dus 1 per maand. We zijn inmiddels april, dus de teller zou minstens op 3 moeten staan. Niets is minder waar, Artificial stupidity is het eerste boek dat ik opensla in 2019.

Laat mij beginnen met een diepe buiging voor Fredo De Smet. Ik geef het toe: ik had mijn twijfels, want in real life meetings zijn we het niet altijd eens en ik durf hem wel eens te verwijten dat hij te pas én te onpas de filosofische tour opgaat. Daar krijgen überrealisten als ik de wubbes van.

Maar – en dat haalt Fredo trouwens zelf aan in het boek als de achtste vuistregel in zijn handleiding voor digitale humanisten – in het leven laat je je beter niet altijd omringen door gelijkgezinden. We kennen allemaal de filterbubbel, het gevaar dat je eenzijdig nieuws te zien krijgt door de filter van friends & followers. Hij refereert naar tooltjes (extensies in de webbrowser) zoals EscapeYourBubble om daaraan te ontsnappen. Dat achtste devies luidt trouwens Break your bubble – en de andere tips (à la Letting go, with dignity of Share your commons) bekken allemaal even goed. Het doet mij overigens denken aan de Het grote gelijk campagne van De Standaard waarbij de krant dus faciliteert dat je in gesprek gaat met iemand die er een andere mening op nahoudt.

In februari nodigde ik hem dan ook uit om te spreken op een Smart Media Meetup – een initiatief van mijn werkgever imec, MediaNet Vlaanderen en MediaHub Brussel waarbij we professionals uit het ecosysteem rond media en innovatie bij elkaar brengen. Op deze meetup kwam eerst professor Lieven De Marez aan het woord over de imec.digimeter, een jaarlijks onderzoek naar het gebruik van media en technologie bij de Vlaming. De rode draad doorheen de conclusies van de meest recente imec.digimeter studie was de haat-liefde verhouding tussen mens en technologie. Deze vaststelling leek mij het perfecte bruggetje naar het verhaal van Fredo, over hoe je als burger kunt omgaan met deze nieuwe digitale realiteit. En het moet gezegd: ik was onder de indruk van hoe hij zijn verhaal bracht…

Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het lezen geniet van referenties naar personages uit de recente en minder recente geschiedenis. Van Ludwig von Beethoven over Norbert Wiener tot Aaron Swartz. Meermaals leg ik het boek aan de kant om even te googelen en verder te lezen over wat de auteur aanraakt. Doorgaans ga ik niet zo interactief om met een boek, niettemin kan ik mij wel vinden in deze iets minder passieve vorm van lezen. Op het einde maak ik zelfs een Spotify playlist aan met de 10 luistertips / remixes die aangeraden worden als het ervaringsgedeelte van het Remix your identity advies. Ik kan alleen de Quiet Village remix van Jonathan Jeremiah’s Happiness niet vinden op Spotify.

Tot slot moest ik regelmatig glimlachen. Zoals bij het lezen van het dankwoord, waar hij Arjen van Kol in vermeldt… Arjen wie? Je kent hem of zijn voornaamste geesteskind zeker: hij is de man achter synoniemen.net en ook mijn dikke vriend. Schrijvershumor, ik hou er wel van.

Frituur Tartaar

Je hebt frietjes en je hebt frietjes frietjes. Op aanraden van een collega ga ik bij de laatste categorie langs in de Gentse Heilige Geeststraat: Frituur Tartaar. Ik herinner mij dat de frietboer enkele jaren geleden startte, op een moment dat de ene na de andere haute friture – samen met nog andere haute fastfood – oppopte. Zoals dat gaat met hypes, verdwenen inmiddels alweer een deel van die luxueuse frietzaken, Frituur Tartaar hield klaarblijkelijk stand.

Ik wandel er op een vrijdagmiddag naartoe tijdens de middagpauze. Dat is het voordeel van een bureau op het vierde verdiep van De Krook: alles in het centrum ligt op wandelafstand.  Bij het binnenkomen ervaar je meteen dat tikje meer stijl: hier geen foute neonlichten of televisieschermen. Het meest opvallende decoratieve element in Frituur Tartaar? Dat is ongetwijfeld de menukaart! Tegen de muren hangen houten latjes met daarop letterbordjes die Scrabblegewijs (zij het enkel horizontaal) het menu vormen.

Mijn aandacht gaat meteen naar de variaties op frikandel special: van frikandel chili tomaat tot special curry, alleen besluit ik om mijn stad te eren met de frikandel gantoise (€ 3,10). Ik proef mayonaise, mosterd, gedroogde uitjes en augurken en stel me de vraag waarom eigenlijk niet meer frituren al op het idee zijn gekomen om te gaan experimenteren met de frikandel special. Tot nog toe houden ze het doorgaans bij de vraag ‘Tomaten- of curryketchup?’… En een klant die niet zo’n fan is van opspelende ajuin durft die wel eens te vervangen door gedroogde uitjes die hij of zij in Bickyland leerde kennen.

Lees verder

Takumi

Vooraleer ik start met het schrijven van deze resto review tik ik ‘ramen’ in het zoekvenster van mijn blog. Instant scroll ik doorheen nogal wat ramenherinneringen: Nanaban (Zaventem), Eetramen (Gent), Umamido (Zurenborg en Flagey), Golden Gai (Gent), … Stuk voor stuk smakelijke souvenirs, niettemin – spoiler alert – krijgt Takumi op de Antwerpse Marnixplaats mijn persoonlijke label van ‘best ramen ever’. Misschien nog even toelichten dat ik nog nooit in Japan noedels slurpte, dus Takumi moet enkel op Belgische bodem concurreren.

Mijn collega wacht mij iets na 12u00 op. Controlefreaks als we zijn, vragen we ons af of er plaats zal zijn in deze ramenbar waar je niet kan reserveren… Onnodig gestress zo blijkt, want bij mijn aankomst zijn er slechts twee tafeltjes bezet.

Lees verder

Hümm

Kikkererwten in de hoofdrol, met dit concept startten de laatste jaren nogal wat eethuizen – zeker in het Antwerpse: denk maar aan Chickpea, Middle Eats en Hümm. De tweede Hümm locatie opende ongeveer een half jaar geleden op de populaire Dageraadplaats; ik spreek er met een Zurenborgse vriend af voor de lunch.

Ons tijdstip van afspraak (13:15) ligt iets later dan bij de gemiddelde luncher, waardoor de paar bezette tafels eigenlijk al aan het afronden zijn wanneer ik binnenwandel. Gelukkig blijft Hümm doorlopend open tot ’s avonds laat en komt er bijgevolg geen tijdsdruk om de hoek loeren. Ze doen er trouwens niet aan reservaties, met als gevolg dat ik op deze superzonnige lentedag even twijfel om toch voor een plek te gaan die binnen het bereik van de zonnestralen ligt. Maar goed, we stick to the plan en het moet gezegd dat het aangenaam vertoeven is op de ingesloten stadskoer – ook al zit ik er en serieuze poos helemaal alleen. Geen erg, want met zo’n stijlvol interieur inspecteren ben ik wel even zoet…

Lees verder

Villa Anamma

Een vriendin tipt mij over het nieuwste initiatief van de mensen achter Copacobana – een jaarlijks gratis festival in het Rozebroekenpark: ze openden een tijd geleden Villa Anamma in kasteel Carelshof. Dat kasteel in Sint-Amandsberg herinner ik mij van een iMinds teambuilding met cocktailshaken en salsadansen. Het blijkt inmiddels het tweede horeca-avontuur van team Copacabana, want ze startten en stopten ooit Copa Café in datzelfde Sint-Amandsberg.

Lees verder