Het had wat voeten in de aarde om een zomerbestemming voor 2019 te selecteren… We dachten eerst aan Griekenland, maar is twee keer vliegen per jaar (in maart vlogen we al naar Lanzarote) nog wel okay en kosten vliegtickets in het hoogseizoen niet belachelijk veel geld? Daarna smeden we een plan om dicht bij huis te blijven op de Waddeneilanden, daar zou mijn vriend leren kitesurfen. Helaas bleken we in mei toch vrij laat om nog een vakantiehuisje naar onze meug te vinden en was de overzet (met auto) op de vooropgestelde data reeds uitverkocht. Vervolgens richten we onze pijlen zuidelijker, richting Italië en meer bepaald het noorden van dat land. We wilden niet té ver rijden, bij voorkeur niet meer dan duizend kilometer en zo landen we in de provincies Piemonte, Lombardije of Ligurië.

We zoeken dus een verblijf voor tien nachten, liefst max € 1000 en met een beetje karakter. Een zwembad mag, maar is geen must. Uren, dagen, weken later hakken na zeker 500 à 1000 huisjes – niet overdreven! – gecheckt te hebben op Airbnb, Booking.com, Hotels.com en HomeAway de knoop door: het wordt dit charmante verblijf met tuin en zicht op Lago Maggiore in het dorpje Fosseno, 10 minuten bergopwaarts ten opzichte van het meer.

Heen reden we in twee dagen, met een niet op voorhand gereserveerde tussenstop bij Hotel Erica (Langenbruck, Zwitserland) na 674 km. Terug deden we wegens een hypervlotte heenrit in één snok.

Waarmee vulden we onze dagen?

• Uiteraard met lekker – Italiaans! – eten… What else? Van de tien avonden aten we er zes in ons huisje en vier op restaurant: drie keer bij onze favoriet Gatto Blu om de hoek en één keer pizza bij Canton Mezzo. Een drietal keer lunchten we ergens onderweg. En tijdens de thuisavonden staken we steevast de barbecue aan om vlees en groenten te grillen. Op de Facebookpagina van deze blog staat een album getiteld Mangiare around Lago Maggiore.

• In dat zalige vakantiehuisje chillen en ook wel deels het tempo van onze Georges (ergens tussen anderhalf en twee jaar oud) volgen.
• Zwemmen in het meer. Sowieso in Lago Maggiore, maar ook in Lago di Mergozzo – overigens echt een mooi stadje… Georges verkoos zijn rubberbootje steevast boven zwemmen en mijn vriend peddelde op Lago di Mergozzo een uurtje rond in een kano.
• Fietsen rond Lago d’Orta met ebikes, in totaal zo’n 40 kilometer met een stralende – en af en toe induttende – zoon achterop.
• Villa Pallavicino bezoeken, een villa nabij Stresa met indrukwekkende tuinen en nogal wat diertjes (geiten, herten, lama’s, wasberen, kangoeroes en veel vogels).

Welke dagvullingen vielen wat tegen?

• Wandelen in de bergen. We hebben nog steeds de draagzak van bij de geboorte die een baby tot 20 kg kan dragen, alleen vindt hij het niet meer zo fijn om midden op de dag zo dicht tegen papa of mama gedragen te worden. Daarom gaan we voor een volgende reis om zoek naar zo’n rugzak waar hij veel vrijer in kan bewegen. Hopelijk kunnen we dan terug iets meer dan 1 km GR (Grote Routepaden, aangeduid met rood-witte strepen in gans Europa) afleggen…
• Dé toeristische attractie van Lago Maggiore: de Borromeïsche eilanden genaamd Isola Bella, Isola Madre en Isola dei Pescatori. We kochten bij Villa Pallavicino een combiticket voor een bezoek aan de paleizen op Isola Bella en Isola Madre. We scheepten een paar dagen later in naar Isola Bella, maar vonden het eiland zo ontzettend toeristisch (en ontoegankelijk met een buggy) dat we een half uur later al naar het vasteland terugkeerden – zonder naar het tweede eiland door te reizen. We zetten vervolgens koers naar ons favoriete plekje aan Lago di Mergozzo en brachten daar de rest van de namiddag door. Sowieso de juiste beslissing, ook al durf ik die soms minder snel nemen dan mijn wederhelft! In dezelfde adem namen we ons ook voor om niet met de kabellift naar de top van de Mottarone te stijgen.

Een nieuwe streek van Italië ontdekken is altijd een waar genoegen… Enkel de muggen en de tourist traps kan ik aanhalen als minpuntjes. Het dolce far niente leven in een rustig Italiaans dorp met een zalig authentiek restaurantje – ‘circolo recreativo’ om specifieker te zijn – om de hoek beviel ons meer dan een beetje. Totaal anders dan ons Canarische verblijf in the middle of nowhere op Lanzarote, niettemin minstens even hard ons ding.

Ik geef het toe, het is de schuld van Pascale Naessens – mijn ex-werkgeefster in bijberoep – dat ik per se eens naar Lanzarote wou… Haar Paul Jambers schreef ooit ‘Verliefd op Lanzarote‘ voor een Feeling Gold special. Dat artikel trok me helemaal over de streep om Lanzarote op mijn lijstje met vakantiebestemmingen te zetten. En nu onze bijna anderhalf jaar oude zoon nog niet op een snowboard kan staan, leek ons een weekje zon in plaats van sneeuw (uiteraard ook wel vaak in combinatie met zon) ideaal.

Wat ik geweldig vond aan Lanzarote?

• César Manrique, zonder twijfel. De kunstenaar / architect wordt de beschermengel van het eiland genoemd. Hij zorgde er onder andere voor dat hoogbouw verboden is en dat alle huisjes witgeschilderd blijven. Daarenboven kun je er de Jameos Del Agua, Mirador Del Rio en zoveel meer huizen / musea / kunstwerken van zijn hand bezoeken. Dat vind ik dus het allergeweldigste aan Lanzarote: het is een eiland met meer dan zon, zee en strand. Er is ook dat streepje cultuur.
• Bij ying hoort yang, bij cultuur hoort natuur. Ook die blijkt op Lanzarote intrigerend mooi: vulkanisch, ruw, gevarieerd. Wat wil een toerist nog meer?
• De eeuwige lente. Met Georges zijn de temperaturen daar ideaal.
• Véél lekkere vis, want we zitten tenslotte op een eiland.

En waren er misschien ook minpuntjes?

• Om op dat klimaat terug te komen: in het noorden staat er telkens een windje. Voor ons heel aangenaam, maar de zoon moet wel steeds gepast ingepakt worden.
• Wij verbleven dus in het noorden en op die manier gelukkig ver genoeg van stadjes die iets te veel naar massatoerisme beginnen te ruiken (denk all-in-hotels en zo).
• De menukaarten in de restaurant lijken wel héél erg goed op elkaar. Na een weekje ken je de voorgerechten bijna uit het hoofd: pimientos de padron, puntillas de calamar, croquetas de pescado, … Met als gevolg dat we de laatste avond bij de lokale Italiaan aan tafel schoven. Steengoede pizza overigens!
• Wellicht een beetje fout om dit bij de minpuntjes op te lijsten, maar toch… Té veel (troepen) wielertoeristen, waardoor op de Lanzarotiaanse wegen soms gevaarlijke toestanden ontstaan.

Allen daarheen zou ik zeggen, maar ook weer niet allemaal tegelijkertijd…