Alles evolueert, zo ook de manier waarop je vreugde uitdrukt in geschreven tekst. Maar dan zonder tekst. Dus geen “Hoezee!”, “Jihaaaaa!”, “Joepie” of een synoniem. Maar :-).
Volgens Mashable bestaat de emoticon reeds 30 jaar. Persoonlijk gebruik ik die nog niet zo lang, zeker geen 30 jaar – zo oud ben ik geeneens. En toch stond ik deze week al tweetend even stil bij hoe ik zonder woorden virtueel glimlach.
Ondertussen alweer een jaartje geleden schreef ik voor The Conversation Manager blog een post met als titel Who’s the king. Over wie nu eigenlijk de koning in webland is. Want zowel content, context als contact kregen al de koningskroon van het wereldwijde web toebedeeld.
Nu durf ik wel eens smalend te doen over de Belgische trend om boeken te schrijven. Ik doe niet aan vingerwijzing, integendeel. Mijn buikgevoel zegt zelfs dat de Lannoo Campus hier een stimulerende – en bijgevolg dus positieve – rol in speelt. Maar ik waag mij bij wijlen wel aan een schertsende tweet. Zo ook toen ik vernam dat Jo Caudron met Media morgen – De media op hun kop een tweede boek uitbracht.
Gekscherend bedacht ik dat een boek voor een professioneel publiek rond dit thema op z’n minst een nieuwe “C… is king” moet bevatten. En jawel! Op de 93ste pagina las ik “Connection is king”. Vergeet content, context en contact. Het gaat om het connecteren, zeg dat Nokia het gezegd heeft…
Gezien ik dezer dagen beroepshalve in de mediasector en meer specifiek in de foodsfeer verkeer, beschouw ik dit als een gepast moment om mijn – zij het onnozele – bijdrage te leveren.
Confituur is king!
Of cantharellen, cuberdons (hetzij in een polyarchie).
Neen. Citroengras, chorizo, chutney.
Laat elke dag smaken!
En lang leve de koning…
Soms vraagt een mens zich af…
Hoelang ik deze nickname al bezig bijvoorbeeld.
Een diep denkmoment brengt mij bij mijn voormalige hotmailadres “[email protected]”. Waarbij elidesc uiteraard een samentrekking van mijn respectievelijke voor- en familienaam is. Maar de impuls om dat te doen, link ik aan de oudere zus van een jeugdvriendin…
Zij hanteerde bieparm. Welke voor- en familienaam hier gebundeld werden, laat ik om haar privacy te respecteren in het midden. Ik vond het alleszins vrij welluidend.
[pagina getransformeerd tot post,
kwestie van het evenwicht in de navigatiebar wat te vrijwaren…]
Deze post is permanent under construction.
Vroeger verzamelde ik fysieke dingen – ik wijdde er ooit een blogpost aan.
Tegewoordig leg ik virtuele verzamelingen aan op mijn blog.
Eerst food pics, dan fav quotes, nu “I swear”…
Bij deze de stokpaardjes die spontaan oppoppen.
Ongetwijfeld volgen er meer.
Uiteraard open voor suggesties!
Toch vreemd hoe het leven kan lopen…
Het ene moment ben je al te vaak het middelpunt van spot door de gerenommeerde muziekrecensenten. Het volgende moment word je werkelijk serieus genomen – ook al blijf je net zoals voorheen gewoon je ding doen.
Deze bedenking maakte ik mij al vaker als ik Regi in een credibele televisieshow zag verschijnen. We parodiëren allemaal wel eens “Waar zijn die handjes?”. Desalniettemin respecteert quasi iedereen tegenwoordig deze danceformatie.
Gisteravond kwam ik tot min of meer dezelfde conclusie rond Guido Belcanto. Ik herinner mij nog interviews waar lacherig gedaan werd rond zijn persoon, gisteren daarentegen werd hij in De Laatste Show half de hemel in geprezen. Een kruising van Johnny Cash en Gerard Reve met een tikkeltje Willy Deville. Zelf bezigt hij een verrukkelijke vocabulaire, deze gelouterde troubadour. Hij spreekt met een bescheiden bravoure – al ligt hierin wellicht een contradictio in terminis.
Het ene moment sta je op de pechstrook van het leven, even later krijg je een comfortabele lift… Het kan verkeren!